Wat een verjaardag!

Gisteren was mijn man jarig. Toen hij wakker werd klaagde hij nog steeds over pijnlijk gevoel op de borst. Laatste weken slaapt hij slecht, zit gewoon niet lekker in zijn vel. 'S' middags toch maar naar de huisarts. 14:50 stond de afspraak, hij vertrouwd het dus zelf ook niet helemaal. Uiteindelijk worden we 45 min later bij de huisarts naar binnen geroepen. Ze onderzoekt mijn man en wil overleg met de longarts gezien de voorgeschiedenis. Ze zegt jeetje wat heftig wat jullie allemaal hebben moeten meemaken. Als mensen dat zeggen heb ik altijd het gevoel dat het over heel iemand anders gaat en niet over onze achtbaan, gek hé? De longarts wil dat we naar de SEH rijden om zeker te zijn en longembie uit te sluiten. Dat gevoel heeft het namelijk erg veel weg van. En dat op zijn verjaardag🎈. We brengen eerst onze jongens op de hoogte, ze koken zelf hun eten en halen nog wat boodschappen, ben trots op die kanjers hoe ze zich staande houden en door gaan. We rijden naar de SEH, om 16:30 nemen we plaats in de wachtkamer. Ik heb brood meegenomen want dit gaat lang duren maar dat geeft niet we zijn op bekend terein. We worden naar binnen geroepen en opgevangen door een vriendelijke verpleegster, ze brengt ons naar de behandelkamer. Gefeliciteerd jeetje u bent jarig vandaag, nou dat had je toch ook anders gedacht vandaag, of we de visite al op de hoogte gebracht hadden want dit gaat nog wel even duren hoor? We vieren het zondag, dan ben ik zelf jarig dus er staat niemand op ons te wachten. Ik heb een naar gevoel bij het ziekenhuis maar op de SEH bekruipt mij altijd van die flash backs toen mijn man de grote klaplong had gekregen, het emotioneerd mij als ik het uitspreek naar mijn man. Hij heeft dat niet zegt hij, hij zegt ook dat het voor mij een andere ervaring was als voor hem. Dat klopt natuurlijk ook hij onderging het allemaal en ik stond machteloos op de gang te wachten en hoorde hem door de deur schreeuwen van de pijn. Het heeft nog een plekje nodig dat is zeker en dat heeft tijd nodig. Er wordt bloed afgenomen, we kletsen gezellig en maken grapjes dat er verpleging in en uit loopt. Goh, wat gezellig dat jij ook even op de verjaardag komt! Mijn man wordt gefeliciteerd door de in en uit lopende verpleging. Zo gezellig al die onbekende die binnen komen vallen.Of er taart is, ja thuis in de koelkast. We lachen samen en maken er maar het beste van, het is niet anders. Er wordt ook nog bloed uit de slagader genomen, wat pijnlijk was er wordt een hartfilmpje gemaakt en foto gemaakt. Zelfs de bloedverdunners die mijn man slikt geeft nog steeds iets risico op longembolie, jeetje dat kan dus toch nogmaals gebeuren ondanks dat je bloedverdunners slikt. Na uren wachten op de uitslag krijgen we het verlossende woord dat er niets aan de hand is maar gezien de geschiedenis is het goed dat we gekomen zijn omdat we geen risico moeten nemen. "Normaal" zou mijn man hier ook niet voor naar een arts gaan, een pijntje maar nu heb je geen keus omdat het zomaar wel iets kan zijn. We eten nog even een panini in het restaurant beneden, want we hadden toch wel trek gekregen. Wat een romantisch etentje op zijn verjaardagin het ziekenhuis , ach we genieten ook hier weer van en kunnen er wel om lachen. Thuis gekomen, rond 21:00 eten we met de jongens de taart die in de koelkast lag te wachten. Iedereen die dichtbij ons staat is gerustgesteld. Na een slechte nachtrust staan we de Day after weer klaar om te gaan werken.... Het leven weer oppakken en door..

Liefs Nonnie