Weer de "eerste" controle

Gisteren heeft mijn man de intake gehad bij de fysio. Hele vriendelijke dame, gevoel voor humor en lekker "gewoon". Mijn man zei voordat we gingen dat hij alleen maar wat tips wilde en dat hij daar echt niet gaat "trainen". Ook omdat hij angstig is om besmet te raken, toch heeft hij volgende week een vervolg afspraak. Tijdens de intake wilde hij dat ik bij hem bleef en toch is het heftig om hem te horen vertellen hoe onzeker hij is over zijn lijf, dat hij zo weinig energie heeft, kortademig is na de operatie en dat zijn darmen al sinds 2014 een issue is. Door de morfine zat hij weer verstopt en had veel last van krampen. De movicol zakjes doen nu wel hun werk alleen loopt hij dan weer leeg, blijft altijd zoeken naar goede balans. De pijn van de operatie is goed onder controle, hij leeft nu op Paracetamol en laat de morfine even voor wat het is. De wond ziet er rustig uit, wat een litteken pallet heeft hij echt bizar. Iedere litteken heeft een verhaal, het hoort bij hem, hij is er gelukkig nog. Vanmorgen moest hij voor echo, longfoto en bloed weer naar het ziekenhuis. Deze keer staan we er anders in, we zijn veel onzekerder over hoe de toekomst eruit zal gaan zien. Daar wil ik wel bij zeggen dat wij beslist geen mensen zijn die hierin blijven hangen maar dat het in je achterhoofd blijft zitten.  Je weet het niet hoe het verder zal gaan, maar doordat het na één  jaar weer de kop op heeft gestoken maakt het gevoel wel anders. We wachten met toch wel meer spanning de uitslag af en hopen op het beste.

Liefs Nonnie ❤️