De operatie

En dan is het zover. Op 1 februari, 4,5 week na de 3e kuur wordt ik geopereerd. Een dag van te voren wordt ik al opgenomen. Een vriendin gaat mee om me nog een tijdje gezelschap te houden. Zo'n dag duurt anders zo lang. Om 11 uur moest ik aanwezig zijn en toen bleek dat ik vanaf 12 uur niks meer mocht eten, alleen nog maar heldere vloeistoffen drinken. Dit was me niet van tevoren verteld, dat was dus ook de reden dat ik er al zo vroeg moest zijn. Om 12 uur werd dus ook begonnen met laxeren om er voor te zorgen dat de darmen helemaal leeg zouden zijn voor de operatie. 

Gelukkig kon ik die nacht wel goed slapen. De volgende dag nog even onder de douche en daarna al snel naar de OK voor een operatie die zo'n 6-7 uur zou gaan duren. Eerst de eierstokken en baarmoeder eruit, daarna de hele buik doorzoeken op uitzaaiingen in het buikvlies en dan nog de hipec (indien de uitzaaiing optimaal konden worden verwijderd). De hipec wordt sinds 1 januari van dit jaar ook vergoed bij eierstokkanker. Daar ben ik heel erg blij mee, het geeft namelijk toch weer 10% extra op de 5-jaarsoverleving.

Ik werd wakker op de IC na een geslaagde operatie. Alles was goed gegaan: volledige verwijdering van de uitzaaiingen in het buikvlies, de hipec was gedaan en geen stoma's. Mijn dochter zat naast mijn bed. Ze was de hele dag in het ziekenhuis gebleven, 's ochtends voor de OK begon nog even gedag zeggen en me sterkte wensen, na de operatie om me de eerste uren te ondersteunen. Dat was echt heel erg fijn. Ik voelde me dan ook behoorlijk brak. Mijn hele lichaam was zo zwaar, kon nauwelijks van houding veranderen, en overal slangen (dat was me wel verteld). De eerste nacht ben ik op de IC gebleven, waarna ik de volgende dag weer naar mijn eigen kamer kon.

Die 1e dag na de operatie heb ik al op de rand van het bed gezeten, verbazingwekkend dat dat dan al wel weer zo snel kan. En de 2e dag heb ik zelfs al weer een rondje rond de zusterpost gelopen. In de dagen daarna ben ik ook regelmatig een rondje gaan lopen om zo snel mogelijk dat lichaam weer te activeren. Ook hier heb ik voor mijn gevoel veel baat gehad bij de kracht- en conditietraining die ik heb gedaan tijdens de 1e drie kuren, en het eten van ruim voldoende eiwitten. Het herstel ging verder best snel. Elke dag kon er wel weer een slang uit, waardoor ik steeds mobieler werd. 

Waar ik wel enorm tegen aanliep was mijn mentale conditie. Tijdens het kuren ben ik behoorlijk doorgegaan met alles wat ik kon, wilde me niet teveel bezig houden met het ziek zijn, was erg op de toekomst gericht. Bleef ook een paar uur per dag werken als het maar even kon. In het ziekenhuis viel ik noodgedwongen stil. Ik kon niks anders dan in bed liggen en af en toe en rondje lopen. En dan begint het toch te werken in mijn hoofd. Veel emotionele momenten gehad. Maar ook veel terug gedacht aan het overlijden van mijn 2e man 4 jaar geleden. Dat was best heftig. Maar goed, het moest er toch toch een keer van komen. 

Na een week  mocht ik al weer naar huis. Mijn kinderen (4 dochters) hadden geregeld dat ze om de beurt een paar dagen bij mij in huis zouden komen om de de 1e periode te ondersteunen, zodat ik genoeg rust zou kunnen nemen om te herstellen. Twaalf dagen zijn ze er totaal geweest. Dat was heel erg fijn en ook gezellig, die moeder-dochter momenten heb ik wel gekoesterd. Daarna kon ik me weer prima redden. Nog wel huishoudelijke hulp aangevraagd omdat ik natuurlijk geen zware werkzaamheden mocht verrichten. Verbazingwekkend genoeg heb ik nu zelfs huishoudelijke hulp voor een half jaar gekregen. Omdat ik nog drie kuren zou krijgen en daarna ook nog wel lang last zou hebben van vermoeidheid, en een volledige baan En ik moet zeggen dat ik er erg blij mee ben. Merk nu ik klaar ben met de behandeling dat alles inderdaad nog veel energie kost. Ik kan me nu richten op de leuke dingen, die ook zo belangrijk zijn voor het herstel.