De laatste 3 dagen van mijn vrouw haar leven.

Met deze blog bericht heb ik verschrikkelijk veel moeite, ik zit namelijk met een gigantisch schuld gevoel dat ik maar niet kwijt kan.

Maandag middag 25 september, de huisarts kwam elke dag even langs en ze vroeg ook al een week bijna elke dag of het niet beter was om mijn vrouw het "eeuwige slaapmiddel" tegaan geven via een pomp, mijn vrouw was hier erg op tegen en wou dit liever niet maar maandag was mijn vrouw soms nog bij kennis en had soms nog een moment waarop ze een antwoord kon geven, dit was een paar seconden en dan viel ze weer in slaap, mede door de hoge morfine dosis die ze kreeg toegediend door middel van een pomp. De huisarts ging naar mijn vrouw en vroeg haar of het de tijd was voor dat slaapmiddel en mijn vrouw werd even wakker en antwoorde duidelijk met nee, oke zei de huisarts dat is duidelijk, maar de morfine pomp moest wel weer helderweg omhoog gebracht worden vanwege haar pijnen, dit werd gedaan door een medisch team die later in de middag langs kwam. Helaas kon mijn vrouw niet meer slikken en had daar erge moeite mee dus wij mochten haar geen eten en drinken meer geven en moesten haar lippen nat houden, dit bericht sloeg aan als een bom. Iemand waarvan je houd geen eten en drinken meer geven komt heel hard aan. Maar we deden wat de huisarts zei en hielden haar lippen nat.

Dinsdagmiddag 26 september, weer kwam de huisarts en de situatie van mijn vrouw verslechterde, de momenten dat ze even een paar seconden de ogen open deed was nog bitter weinig maar wonder boven wonder op de vraag van de huisarts van dat slaapmiddel zei ze weer duidelijk nee. 

Woensdag 27 september, helaas geen momenten meer dat ze de ogen open deed of een korte reactie meer gaf, de huisarts besliste weer dat de morfine pomp omhoog moest en dat het nu wel tijd werd voor dat slaapmiddel, ik heb in een gesprek aan de huisarts gezegd dat nog even 1 dag uit te stellen want ik had de hoop dat er weer een helder moment zou komen, ze ging weer weg en stemde hiermee, morgen zou ze terugkomen. Rond een uur of 21.30 uur kwam het medische team om de verhoging van de morfine pomp in te stellen, ze waren klaar en ik liet hun uit. Een uur natijd rond 22.30 uur reageerde mijn vrouw erg heftig op die verhoging en om 23.00 uur heb ik het medische team gebeld om te komen, ze kwamen om 23.30 uur en constateerden dat het niet aan die verhoging van de morfine lag, maar ze zagen wel grimassen op haar gezicht van pijn, het medische team raadde nu wel echt het slaapmiddel aan, ik een gesprek gehad met hun en ze vroegen waar ik bang voor was, ik vertelde dat ik bang was dat het slaapmiddel verkeerd zou uitpakken en dat mijn vrouw kort daarna zou overlijden, ze verzekerden mij dat dat niet het geval was, als mijn vrouw bijvoorbeeld zonder slaapmiddel zondag zou komen te overlijden dan zou ze dat ook met het slaapmiddel, het slaapmiddel zou het leven niet kortstondig beëindigen, na veel gepraat te hebben overtuigden ze mij en de huisarts werd gebeld, samen beslisten ze dat het nu de tijd was voor dat slaapmiddel, de pomp werd aangesloten met het slaapmiddel, toen dat klaar was heb ik ze uit gelaten. Een uur na het aansluiten van dat slaapmiddel begon mijn vrouw heftig te reageren, haar ademhaling ging als een sneltrein, ze was erg onrustig, maakte rare geluiden, de tranen stroomden mij over de wangen. Ze viel niet in slaap door dat slaapmiddel maar werd erg onrustig, dit was mijn grootste angst geweest, uiteindelijk stierf ze om 02.15 uur een paar uur na het aansluiten van dat slaapmiddel.

Ik zit nu met een erg schuld gevoel, had ik maar nooit toestemming geven van dat slaapmiddel, maar ik had geen keus, iedereen zegt ook tegen mij dat ik geen keus had, de situatie was nu eenmaal zo dat het eigenlijk moest. Maar het zit nu eenmaal in mijn hoofd, had ik maar niet...........dat schuldgevoel is momenteel nog steeds elke dag aanwezig, ik kan het niet van mij afzetten. Heb vorige week voor de eerste keer een gesprek gehad met iemand van een hulp instantie, ik kom er niet alleen uit. Ik had verwacht en dat verzekerden ze mij ook dat mijn vrouw lekker rustig en vredig zou inslapen maar het omgekeerde gebeurde, het omgekeerde wat ik altijd al aangaf waar ik bang voor was. Ik moet het van mij afzetten maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop dat mijn vrouw geen pijn had bij het sterven en het beeld van dat onrustige staat op mijn netvliezen gegrafeerd en dat schuld gevoel van dat slaapmiddel speelt mij parten. Had ik niet moeten luisteren naar dat medische team en huisarts en had ik moeten weigeren, ik weet het niet en helaas kom ik daar nu ook niet meer achter. Mijn voorgevoel is werkelijkheid geworden en ik moet ermee leven.