Kerstsfeer in tuincentrum
Vandaag moest ik even naar een tuincentrum toe om voer te halen voor mijn hond. ik parkeerde mijn auto en hoorde de kerstmuziek mij al tegemoet komen, ik kreeg eerst een blij gevoel, het gevoel dat ik altijd wel heb met kerst, maar dat gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen ik het tuincentrum inliep. Bij de ingang was het allemaal kerst spullen, de kerstman op zijn slee begroette iedereen, en verder gelopen kwam ik steeds meer stelletjes tegen die spullen uitzochten voor kerst, ze waren vrolijk en liepen hand in hand de winkelpaden door. Ik kreeg een brok in de keel, vorig jaar liepen wij samen nog op deze zelfde plaats, door mijn gedachten en het bedwingen van mijn tranen was ik de weg kwijt in die grote zaak. Ik liep naar een verkoper en vroeg waar de honden afdeling was, hij wees mij de weg, ik pakte gauw het betreffende voer en vervolgde mijn pad naar de kassa, weer gingen mijn gedachten terug van een jaar geleden, kreeg even een blij gevoel en dacht even dat mijn vrouw naast mij liep, ik keek vervolgens op en zocht de kassa, weer was ik de weg kwijt, na lang gelopen te hebben vond ik eindelijk de kassa. Ik betaalde en liep de winkel weer uit, bij de uitgang werd ik begroet door een grote kerstman pop, kreeg een glimlach want dezelfde kerstman pop stond er vorig jaar ook. In de auto liepen een aantal tranen over mijn gezicht, dit was de eerste keer dat ik alleen in die winkel liep, de hele terug weg moest ik mijn huilbui bedwingen en thuis gekomen stroomde het over mijn wangen. Ik besefte dat ik gruwelijk veel van mijn vrouw hield en had ik haar dat maar elke dag gezegd, ja had ik maar..............
8 reacties
Zo herkenbaar dit...echt, je voelt je zo verloren en verdrietig,loop je daar,in je eentje,in de supermarkt,tuincentrum enz.
Ik ga gewoon niet....
En ook: had ik maar.. omdat je alleen bent en omdat je nog zo veel wilde zeggen,
wij waren in totaal 54 jaar samen..en nu,de hond en ik,we troosten elkaar.
Wens je veel kracht.
J
Beste Henj,
Bedankt voor je reactie, goed te horen dat je veel troost vind bij je hond, dat doe ik ook en natuurlijk wens ik jou ook veel kracht toe in de toekomst.
Dat ik het moeilijk vind om naar bv een tuincentrum tegaan in deze periode van het jaar dat wil niet zeggen dat ik dat niet meer ga doen.
Het is een moeilijk punt voor mij maar als ik nu besluit daar niet meer heen tegaan dan zal ik nooit over dat moeilijke punt heen groeien. Ik zal denk ik de komende weken extra vaak heen gaan, gewoon even er door heen lopen, ik weet dat het moeilijk zal worden maar ik moet ook accepteren dat het leven gewoon doorgaat en dat ik moeilijke problemen niet uit de weg moet gaan.
Harcuun, snap je heel goed...alleen ik pas ervoor om zout in de wonde te wrijven,dat wat geweest komt nooit meer terug. Nu kies ik voor andere winkels,andere routes met de hond.Heb ook nog vrijwilligerswerk gevonden,met andere mensen.
Dat wat was, blijft altijd bij mij in mijn hart...dat was van ons.
Zo probeer ik mijn leven vorm te geven.
J
❤️😢
https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/blogs/het-leven-is-een-rei…
Peter heeft onlangs als nabestaande een blog geschreven. Mogelijk helpt zijn manier van verwerken jou ook.
Beste Harcuun, beste Henj,
Misschien is onze gespreksgroep Nabestaanden iets voor jullie? Daar vindt je lotgenoten..
Heel veel sterkte!
Ik ben weliswaar zeker ook nabestaande te noemen, maar niet van mijn partner.
Lieve groetjes Hebe
Op onze site vind je ook onze nieuwe lotgenotenzoeker:
Lotgenotenzoeker | Kanker.nl
Daar kun je heel specifiek zoeken naar een lotgenoot op basis van de criteria die je in je bericht noemt.
Harcuun,
Ik las je biografie, en je blogs.
Het is moeilijk toe te moeten zien hoe je geliefde en maatje sterft.
Zoveel emoties, die er door je heen gieren, zorgen, en proberen het beste te doen, en het is enorm zwaar, maar dat merk je pas, als het voorbij is.
Je schuldgevoel, kan ik ook begrijpen, maar het is zeker zo als Zweef en de anderen je vertellen. en eigenlijk mag je trots zijn op jezelf, dat klinkt vreemd, maar denk erover na, je hebt het samen, tot het laatst afgemaakt, en ze het laatste stuk van de weg, gedragen, het dragelijk voor haar gemaakt.. Liefde op zijn allermooist, op het allerslechtste moment.
En ook de onmacht die je moet ondergaan is vreselijk, je gunt haar dat ze rustig inslaapt en bij volle zinnen, afscheid kan nemen van het leven en van jou, maar soms gaat het niet zo.
Geen eten of drinken mogen geven, gaat tegen alles in wat je zou willen, en ik hoop dat de artsen ook uitgelegd hebben waarom. Mijn vrouw en dochter werkten beide als ZZPer in de zorg, en mijn vrouw heeft heel veel kankerpatienten in hun sterven begeleid, en dan krijg je daar iets van mee.
Mijn dochter zei aan het eind ook, geen water geven, want het kan dat ze zich verslikt, omdat de reflex niet meer goed werkt en het in haar longen terechtkomt, en dat wil je niet meemaken.
Het in slaap brengen is een daad van liefde, je kunt niks, staat machteloos, en het is het laatste wat je kunt doen, en dan blijft alleen vasthouden nog over.
Je hebt het echt goed gedaan, twijfel daar niet aan, en je hoeft je niet schuldig te voelen.
Probeer al die mooie momenten terug te halen, want daar moet je het mee doen, en wees er dankbaar voor, Je mag de pijn voelen, het hoort er allemaal bij.
Er is geen slechte of goede manier, alleen jouw manier.
Op dit forum wordt jij nu gedragen door anderen
Peter