Ode aan het leven

Het leven. Het leven weet me uit te dagen. Misschien jou ook. Vorige zomer heb ik kennisgemaakt met een postnatale depressie. Het licht aan het einde van de tunnel werd steeds groter. Ook was er een ladder om het diepe dal vaarwel te zeggen. Toen gebeurde het ondenkbare. Jij kreeg kanker. Daar was het vies beestje weer (voor de tweede keer). Ondanks de chemo werd de strijd te zwaar. Je hebt afscheid genomen van ons. Van de diagnose tot het definitieve afscheid spreken we over 7 weken. 7 intense en helse weken. Het was de hel op aarde. 

 Ondanks de zwaarte vindt het leven steeds weer zijn weg naar mij. Reikt het zijn hand. En gaan we samen weer op pad tot aan het volgende obstakel. Doorgaan met het leven is het zwaarste. Steeds maar weer doorgaan met pijn en verdriet aan je zijde. Ze zijn de schaduw van het leven. En af en toe verschijnt er een glimlach als medicijn voor het ondraaglijke heden. 

Het leven zal ik leven. Met alles wat er nog op mijn pad komt. Ik beloof het je mama. Ik zal mijn weg wel vinden. Ook al duurt het even. Ik zal hem vinden. 

​​​​​​Jouw liefste lezer lukt het zeker ook. Laat ons samen onze eigen weg bewandelen met al zijn bochten en gevaren. Alleen moet je het niet doen. Want dan verandert de weg in een steile berg. Met veel onweer en bliksem. 

laat ons het leven leven. Samen met verdriet en  pijn maar laat ons vooral leven in het heden. Waar er vooral glimlachen mogen zijn. 

Het leven 

Ondanks de zwaarte vind ik je ook wel fijn