Binnenkomer

Boundaries and limitations

Twee gevleugelde woorden van onze hondenvriend Cesar Millan en zeer toepasbaar op de mens, ziek of niet. Ik durf namelijk te wedden dat 99% van mijn lezers diens eigen grenzen niet kent, herkend, omarmd en handeld naar. Hoe durf ik dat zo te stellen? We zijn geen special forces, commando's of quitters maar mensen. Mensen met valkuilen waar we echt met open ogen in blijven stappen.. maar ik zal het vervolg van dit relaas puur op mezelf houden en jullie buiten schot laten.

Mijn valkuil ligt in het gebied energie, lichamelijk en mentaal. Alles wat we doen kost energie. Ademen kost energie van longen, hart, hersenen en cellen. Traplopen kost energie, douchen, aankleden, bedenken wat we vandaag nou weer eens gaan eten, boodschappen doen (arghhh) allemaal normale bezigheden waar ik tot oktober 2021 gewoon 'aan deed', automatisch zonder nadenken. COVID changed all that. Wie mij kent ziet mij altijd als een doener, aanpakken die hap, niet zeuren maar schouders eronder. 

Ooit door mijn zwager als G.I Stef bestempeld tijdens het verhuizen van inboedel. Krachtig in de armen door 28 jaar masseren. Van de ergotherapeut "leer" je energie balans te vinden. Een trap in huis neem je gefaseerd, de wandeling met de hond ga je trager maken en pak je af en toe een bankje, slaapjes overdag met wekker op 20 min, tuinieren doe je niet meer en eten bereiden doe dat ook vooral zittend en op je gemak.

Holypiep... dan moet er dus in je automatisch spiergeheugen een error gemaakt worden en moet je bewust je leven gaan inrichten. Over alles, maar dan ook echt alles nadenken hoe je iets doet. Kan je een ding vertellen dat kost me toch een bak energie en dat heb ik juist NIE!

De vicieuze cirkel van energetisch verbruik draait rond en rond....... 

De ochtendwandeling met Ilai doet René 5 van de 7 dagen, dat is fijn, dan kan ik rustig opstarten en veel energiereserve houden om de middag door te komen. Soms gaat het fout, dan voel ik me goed en denk ik er niet over na, zoals deze zondagochtend. Temperatuur was eindelijk gedaalt, er vielen bij aankomst zelfs een paar regendruppels en er zouden meelopers (geïnteresseerd in het ras Eurasier) zijn. Ja dan wordt deze dame enthousiast, lekker lopen, praten en genieten van hoe senang de roedel is met een meelopende buitenstaander (Pomsky) En dan gaat het fout. Bij thuiskomst merk ik het gelijk, rauwe keel, hese stem, loodzware benen en zwaarmoedig.

Accepteren

Wanneer René thuiskomt van z'n actieve zondagochtend tennisavontuur, ziet hij het gelijk aan me en zegt me dat het jammer is van vandaag, maar dat ik toch echt moet accepteren dat ik ziek ben. (samenvatting van het gesprek) Toen gingen de sluizen open, alle frustratie, angst, boosheid, onmacht, onzekerheid en weet ik wat nog meer stroomde langs mijn wangen...... Heel hard heb ik een lelijk vrouwelijk woord geschreeuwd, daarna zijn we samen de tuin in gegaan en heeft René onder mijn toeziend oog en opdracht een dennenstruikje met de grond gelijk gemaakt. 

Hebben we tenminste weer plek om iets nieuws te kopen. Plannen zijn er al, uitgebreide Agapanthus hoek! Dat is tuinieren: afscheid nemen van datgene wat niet in het plaatje past, te groot is geworden voor de omgeving, tegenvalt of gewoon stom is. Ook dat is accepteren. Is mijn lichaam dan ook een tuin?