Smell the roses

Het leed dat wijkcentrum heet

Vergrijzing heeft niet alleen met haar kleur te maken, vooral met bevolkingsleeftijd en dat kan heel confronterend zijn.

Gister een afspraak met een oncologische fysiotherapeut (mijn banenkennis word breder) en mocht even in de wachtruimte plaatsnemen. 

Wat voelde ik me daar ongelukkig..... een open oefenruimte met aan de apparaten de nodige senioren in sportieve kledij of in hun dagelijks kloffie. 

Rollators geparkeerd op een daarvoor ingericht vak. Super natuurlijk dat deze generatie toegang heeft tot deze drempelloze locatie voor lichaamsbeweging en klachtenverlichting. Grote thermoskannen koffie en thee voor ieder vrij te pakken (lees theekransje) 

Dame die net klaar is met haar oefeningen neemt plaats en het eerste wat zij doet is haar telefoon pakken en haar dochter bellen. Hoe weet ik dit dat het haar dochter is? Dat is heel eenvoudig, beeldbellen of speaker on is het nieuwe communiceren en voor ieder om mee te genieten. Ik hoef, NEE IK WIL HET NIET allemaal horen. Het is niet alleen de jongere generatie die zich aan deze, in mijn optiek niet sociale, manier van recreëren in openbare ruimtes voortbeweegt. Het heeft bezit genomen van alle generaties. Ja ook ik ben verkleefd aan, versmolten met mijn telefoon maar probeer nog steeds telefoongesprekken privé te voeren. Privé als in alleen voor mij hoorbaar. Wellicht heeft het niet waarderen van deze communicatie ook met de impulsverwerking in mijn brainfog post covid hoofd te maken. Je wil niet meeluisteren maar je wordt gedwongen, volume staat natuurlijk op standje lange afstand luisteren, wat concentreren op hetgeen waar ik me op wil focussen belemmerd wordt. Dat kost me weer energie en daar moet ik spaarzaam mee omgaan. 

De intake met de therapeute zelf was super positief. Emotie kwam er, natuurlijk als een waterval, weer binnen no time uit, de tegenstrijdigheden clashing. Niets dan begrip en de nadrukkelijke belofte dat er geen druk door haar uitgeoefend wordt op de oefeningen die ze me voorstelt. Ook hoef ik niet aan de apparaten te hangen in die grote open gezamenlijke koffietuin!

Uitval

Net geen twee weken. Dat is de tijd die mijn eerste chemoshot er voor nodig heeft gehad om tot de wortels van mijn lichaamshaar te komen. Geen haar op mijn tenen meer!!! Als ik dit allemaal van te voren geweten had.... ok be honest ik heb geen kosten gehad aan het verwijderen van mijn eigen pakkie shag onder de armen daar ik toen der tijd in mijn salon in Voorschoten zelf een IPL apparaat huurde en gewillig proefkonijn was. Daarbij de Aziatische roots hebben mij gezegend met een zeer sporadische beenbeharing maar die ranzige dikke stugge haren op mijn tenen, can anyone tell me WHY they should exist??? Nu tijdens het typen, in de wachtkamer van het ziekenhuis, gelijk even voelen of mijn heksenhaar voelbaar is in mijn 'touch de beauté' (je weet wel, die moedervlek onder mijn lip....)

De stekels boven op de kop zijn alweer "lang". 

René heeft van het weekend nog een tondeuse gekocht maar durft hem niet bij me te gebruiken en als hij nou nog iets langer wacht, hoeft het ook niet meer. Hmmm zal dat zijn gameplan zijn. Iemand die mij kent weet dat we dat niet laten gebeuren dus....in de avondzon met de barberkruk. Tussen de pioenrozen, akelei, uienbloemen in ons eigen groenoase een nieuwe dementie in onze relatie.

Willen jullie een eerlijk of een lief verhaal? Of een eerlijk lief verhaal?

Voordat de eerste baan getrokken werd toch even de tandenstand gecheckt en voor de veiligheid maar een stapje langer gezet, korter kan altijd nog toch, maar toen zag ik hoe René het apparaat vast had en middenvoor wilde beginnen. Whoa wacht, stop, niet doen, je hebt hem ondersteboven  . . . 

Eenmaal de eerste halen gemaakt zie ik het koppie ontspannen, zelfs een glimlach verschijnen en uiteraard in 3, 2, 1 overlopen van enthousiasme. Tijd om in te grijpen.