Welcome aboard the HSL, we will stop at every medical station!
Morgen begint mijn chemo
20 weken voor de boeg, nooit klaar voor wat het brengen zal.....
Laten we beginnen met Covid19, November 2021 test ik positief.
3 van de 5 in ons gezin, overload aan griepsymptomen.
Ik was weer eens hebberig, kreeg alle extra's van Covid: geen stem, longpijn, geen conditie, spierpijn, koorts, geen geheugen enz. enz. Bijna drie weken zonder verbetering. Al met al een jaar mijn best gedaan met alle -isten, -logen en -peuten in mijn bubbel, ik kom niet terug op niveau waar ik wil zijn en vooral was. Energie of liever gebrek aan en impulsverwerking, zijn mijn grootste tegenstanders.
Sinds januari 2023 heb ik mijn PC bubbel (PostCovid) geparkeerd om in te stappen in mijn nieuwe bubbel, de MC bubbel (MamaCarcinoom) oftewel borstkankerbubbel.
LUCKY f-ing ME!
Lang leven de bevolkingsonderzoeken
In september 2022 ben ik 50(!) geworden en mocht ik naar de fotobus.
Na mijn eerste afspraak straal vergeten te zijn (dank aan covid brainfog) ging ik totaal relaxt en niets vermoedend 12 januari 2023 in de bus naar binnen. Natuurlijk, iets nieuws is toch een beetje spannend maar soit, niet de eerste en niet de laatste dame die dit ondergaat.
Er vanuit gaand dat het niet pijnloos zal zijn wacht ik geduldig totdat ik gehaald wordt.
Uiterst vriendelijke dame legt me alles helder en duidelijk uit, verontschuldigd zich bij alles wat ook maar enigszins oncomfortabel kan zijn. Normaliter worden er 4 foto's gemaakt, dat werden er 6. Ze had wat moeite met een bepaald beeld vast te kunnen leggen. Logisch dacht ik, niet de kleinste borsten dus even wat verleggen, een andere invalshoek, komt goed!
"U krijgt binnen twee weken een brief thuis als alles goed is, anders krijgt u een belletje van de huisarts." Prima, dank u wel fijne dag, werk ze en tot ziens!
Maandag 16 januari 10:30 "Huisarts" staat er op mijn telefoonscherm.....................
WTF
Zodra ik de arts hoor heb ik gloeiende wangen, schreeuw ik een kreet van ongeloof (arme Ilai, de hond, schrok zich het leplazerus) tranen rollen over m'n wangen. Ze hoeft niet eens te zeggen: “ik heb slecht nieuws", je weet het al als je de caller ID ziet. Ze doet haar zegje en na een verontschuldiging van mij verbreken we de verbinding. Zonder nadenken bel ik René (hij werkte voor de verandering weer eens op kantoor) en vertel hem, vol in emotie, van de verdenking van borstkanker. Ook van die kant ontsnappen er niet nader te noemen krachttermen en de melding dat hij naar huis komt.
Dit is de start van een onbekend treintraject waar wij ons blijkbaar voor ingeschreven hebben en ingeloot zijn.
Welcome aboard the HSL, we will stop at every medical station!
Weten nu ondertussen ook hoe het voelt om blij gemaakt te worden met een dode mus....
Na eerste onderzoeken werd de diagnose gesteld: actieve, hormoongevoelige, kwaadaardige, graad 3 en diep liggende tumor. Behandelplan klonk als het meest positieve in al dit kwade. Operatie en bestralen met 5 jaar anti hormoon meds slikken.
Binnen 3 weken na de diagnose lag ik op de OK, easypeasy. Herstellen ging meer met kleine ongemakken dan dat ik pijn had. Still staying positive.
Totdat.... Totdat we weer bij de chirurg voor controle komen en hij het verdict van de patholoog brengt. Met als conclusie naast de 20 bestralingen ook nog even 20 weken, mind you, 5 1/2 maand chemo.
Ondanks de buitensporige huidreactie (lees 2e graads verbrande huid met blaren en opnieuw open operatie litteken waar de radioloog zelf ook van schrok omdat die dat zelden ziet) kreeg ik dinsdag het groen licht om morgen vrijdag 12 mei 2023 om 9:00u te starten met de eerste van 4 AC chemokuren die ik de komende 2 maanden mag ontvangen.