12 maart 2023: doktersbezoeken
Afgelopen week was het weer een ziekenhuisweekje. Als eerste mocht ik de gynaecoloog bezoeken om de cyste in mijn baarmoeder nader te laten onderzoeken. De beste man heeft zijn best gedaan maar kon met geen mogelijkheid een cyste vinden. Waarschijnlijk is het gewoon een met vocht gevuld ei-blaasje geweest en is deze door de hormoontherapie nu afgevoerd. Aangezien hij er toch al was heeft hij gelijk een uitstrijkje gedaan zodat we dat bevolkingsonderzoek ook vast af kunnen strepen. Echt een superleuke en lieve dokter maar ik ben blij dat ik hem gelijk weer van het lijstje met artsen af kan strepen.
Ook de oncoloog zat op onze komst te wachten, mijn bloeduitslagen lieten geen verrassingen zien en verder wilde hij eigenlijk voornamelijk weten wat er door het AvL was gezegd. Hij wil nog niet te snel gaan scannen; bij elke scan krijg je radioactieve vloeistof toegediend en dat is niet zo heel gezond, daarom wordt er op zijn vroegst pas van de zomer een eerste scan gepland. Ik hoef me dan ook pas over 2 maanden weer te melden bij de verpleegkundig specialist en over 4 maanden bij mijn nieuwe oncoloog. (de nieuwe oncoloog was op een lange reis en mijn huidige oncoloog verving haar tijdelijk).
Aan de ene kant opluchting, even geen stress van de artsenbezoeken en onderzoeken. Aan de andere kant juist stress want laten ze me nu ineens zomaar los? Ik mag altijd bellen als ik me zorgen maak of iets raars voel maar dit voelt wel aan het andere uiterste van het spectrum ten opzichte van de laatste maanden.
Op de een of andere manier moet ik nu vertrouwen gaan krijgen in een lijf dat tot nu toe niet te vertrouwen bleek te zijn, een interessante uitdaging zal ik maar zeggen…
Gelukkig hebben we nog 3 keer per week fysiotherapie, 2 keer per maand maatschappelijk werk en een bezoekje aan de maag darm lever arts op het programma staan dus ik hoef me niet te vervelen. Tussendoor probeer ik me langzaamaan weer een beetje in te lezen in mijn werk en ben ik druk bezig met foto’s uitzoeken en inplakken en opruimen.
Geeft een beetje weer hoe de emoties gaan: Werk staat voor toekomst gericht met hopelijk nog jaren vol werkplezier en het opruimen en de foto’s voor het afsluiten van periodes en klaarmaken voor het onvermijdelijke. Nogal dubbel maar ik denk dat dat ook bij het hele acceptatieproces van ongeneeslijk ziek zijn hoort. Ik blijf voorlopig in ieder geval gewoon door gaan kijk uit naar de lente vol leuke uitjes en ontmoetingen!