Als een boer met kiespijn

Een aantal weken geleden begonnen we met een verbouwing bij ons thuis (nieuwe kozijnen). Zes dagen lang 5 mensen over de vloer met stof, herrie en wat van dien. Zes dagen geen rust, slaapje tussendoor etc. Vroeger was het 'geen probleem' en ging je gewoon door, nu ben ik afgegleden in een soort donker gat. Ik kreeg overal pijntjes, voelde dingen die ik anders nooit voelde en was moeier dan ooit maar sliep slechter. Alle ingrediënten om te gaan twijfelen aan je lijf, wat je dus niet wilt doen met deze diagnose.... (Maar het huis ziet er fantastisch uit!)

Vorige week kreeg ik eindelijk het gevoel er weer een beetje uit te klimmen en de wereld weer positief tegemoet te gaan. Tot ik ineens vreselijke kies/kaakpijn kreeg. Direct naar de spoedtandarts en er zitten diverse ontstekingen in mijn linker onderkaak die mijn lijf niet meer zelf op kan ruimen. Nu zou er normaal gesproken een ingreep door de tandarts worden gedaan maar dat mag niet zomaar omdat ik Zoledroninezuur krijg, een botversterker, die er voor kan zorgen dat je botnecrose (afbraak van bot) in je kaak krijgt of toeneemt als er een ingreep plaats vindt. 

De keuze was reuze: door naar een kaakchirurg, alles linksonder trekken, botopbouw laten doen en dan een implantaat (een traject van maanden met veel pijn en dus al die tijd geen botversterkers) of even kijken of ik met antibiotica de ontsteking wegkrijg en hopen dat de helse pijnen stoppen. Je snapt, mijn keuze was de laatste. Dit weekend heb ik dus behoorlijk high van de tramadol doorgebracht en nu ben ik weer aan het afbouwen. 

Maar dan het belangrijkste: 
'Mag ik dan nu wel mijn infuus met Zoledronine krijgen' vroeg ik aan de tandarts... 
'uhhh als de oncoloog zegt van wel dan kan het gewoon'. 
Dus naar de oncoloog: 
'Als de tandarts zegt van wel dan kan het gewoon'. 
Uiteindelijk ook maar aan degene die het infuus zet gevraagd: 'uhhh... als de oncoloog en de tandarts zeggen van wel dan kan het gewoon'. 
Lekker duidelijk dus weer... 

Gelukkig doet de antibiotica z'n werk en is de pijn een stuk minder en ben ik maar voor de continuïteit gegaan en is de Zoledronine ook dit keer weer m'n aderen in gegoten.

Voel ik me al beter? Nee. Gaat dat wel komen? Zeker weten, al kan ik niet wachten om eens een paar weken zonder kwaaltjes door te komen...