Emmerlijst

Sinds jaar en dag gaan we op vakantie in Nederland. Niet alleen omdat Nederland veel mooie plekken heeft maar ook omdat ik het met kinderen zo zonde vindt om ver te reizen terwijl we het overal naar onze zin hebben. Dat de kinderen klein waren maakte het hun ook helemaal niet uit, Op weg naar FriesLAND, GelderLAND,, ZeeLAND, voor de meiden was het allemaal buitenland want ze kenden het niet.

Toen de diagnose kwam werd me gemeld: ga nu maar je bucketlist afwerken. 
Bucketlist? Nog nooit in mijn leven heb ik me bezig gehouden met een bucketlist. Het enige wat ik kon bedenken was kunststof kozijnen, die wilde ik al heel lang hebben. Hoe meer mensen ik vertelde over mijn bucketlist met 1 item hoe meer me duidelijk werd dat dit dus een heel raar iets is. Ik leerde dat een bucketlist blijkbaar gaat over reizen en ervaringen. In de eerste alinea heb je onze avontuurlijke inborst al kunnen ontdekken dus tja, maak de borst maar nat zullen we zeggen.

De term Bucketlist geeft me overigens heel erg het gevoel van eindigheid, je ervaart iets en streept het af, wat rest er nog als alles is afgevinkt? Kan je dan rustig sterven? Daar ben ik nog niet aan toe, de list moet gevuld worden.

Dan moeten we dus op reis! Vorig jaar mei gingen we naar Schotland, met honderden tegelijk op de DFDS veerboot het avontuur tegemoet. Het was een fantastische reis, we zijn heel Schotland doorkruist en hebben als gezin prachtige momenten ervaren. Maar dan kom je weer thuis en denk je: dat was het dan, bucketlist afgewerkt. Wat overigens snel gaat als er maar 1 ding op staat.

Jaja, ik had natuurlijk de kunststof kozijnen nog, die hadden we intussen echter ook al besteld dus die waren onderweg. Dan gaat het toch weer kriebelen, wat gaan we doen om te laten zien dat ik leef. Zo kwam iets uit mijn pubertijd op de bucketlist te staan: Eten in een dorp op Sicilië. Op Sicilië is een dorpje dat dezelfde naam draagt als ik. Toen ik jong was en internet nog niet bestond keken we in de Grote Bosatlas welke rare plaatsnamen er allemaal waren en daar kwam ik gewoon ook mijn naam tegen! 

Gelukkig hadden we genoeg spaargeld en zo werden de tickets geboekt, de auto gehuurd en de overnachtingsplekken geregeld. Want tja, alleen in een dorpje gaan eten en weer terug is een beetje zonde van zo’n reis dus we gingen gelijk maar het hele eiland bekijken. 

En wat een mooie reis is het geweest! Niet alleen is er enorm veel te zien en doen op Sicilië, de mensen zijn ook nog eens ontzettend lief en gastvrij.
Het reisprogramma maakte dat we op 1 mei in de buurt van Milena waren; 1 mei, dag van de arbeid, dag waarop iedereen lekker vrij heeft.
We kwamen aan in het dorp en alle winkels waren dicht, er was geen mens op straat. Het enige wat we hoorden waren vogeltjes en gezoem van insecten. Geheel tegen de regels van de gemiddelde horrorfilm in besloten we toch naar het restaurantje te lopen. 
Op het moment dat we de deuren open deden kwam een kakofonie van stemmen en gelach ons tegemoet. Het hele dorp zat in het restaurant aan tafels vol pasta en vlees de dag van de arbeid te vieren. Er werd direct een tafeltje voor ons vrijgemaakt, geen keuze van de kaart, opa en oma staan in de keuken en maken gewoon wat voor je klaar. Wat hebben we heerlijk gegeten, genoten en ervaren. Dit was het eerste moment waarop ik het termpje bucketlist echt begreep. Een eenmalige ervaring die niet meer terugkomt.

Het vervelende is dat nu de bucketlist wederom leeg is, en dat voelt niet goed. We moeten immers leven, ervaren, herinneringen maken en allerhande andere superlatieven die de eindigheid van het leven benadrukken. Dus nu struin ik hele dagen het internet af op zoek naar dingen om in mijn bucket te doen.

Iemand realistische suggesties? Kom er maar in!