Harde landing

De zomer had ik even vrij. Heerlijk op vakantie met het gezin, genoten van de prachtige Eifel en de zinnen flink verzet. Nu, dat de scholen weer beginnen, is het hoog tijd om weer te landen en de waan van de dag weer wat regelmaat te geven. Alleen zo jammer dat het een harde landing is geworden...

Afgelopen week ben ik weer onder de scan geweest en vandaag was daar weer eens het zenuwslopende moment van de uitslag. Peentjes zwetend (ja, ook met airco aan) in de auto op weg naar dat stomme ziekenhuis. De oncoloog is altijd erg prettig aangezien ze het gelijk meldt als het goed nieuws is. Helaas bleef dat deze keer uit.

De hormoontherapie die ik de laatste 20 maanden heb gebruikt doet niet meer wat hij moet doen. Diverse plekken zijn weer gegroeid en actief en er zijn een paar nieuwe plekjes bijgekomen. Ontzettend verdrietig nieuws aangezien ik het graag nog wat langer had gedaan op deze milde therapie en omdat dit een optie op tijd verlengen minder is.

Volgende week krijg ik uitleg over een nieuwe therapie die ik ga krijgen, iets met injecties en pillen die net niet onder chemo vallen maar waarbij mijn witte bloedlichaampjes nauwlettend in de gaten gehouden gaan worden. Over 3 maanden een nieuwe scan om te kijken of deze therapie aanslaat.

Ik had een tijdje terug al aangegeven dat ik het gevoel had dat de medicatie niet meer deed wat hij moet doen en daardoor was deze scan een paar maanden eerder gedaan dan gepland. Wat een geluk dat ik dan toch naar dat gevoel heb geluisterd en heb gehandeld. Hoe eerder we kunnen proberen dit weer onder controle te krijgen hoe beter (denk ik). Al met al een behoorlijke tegenvaller maar gelukkig nog niet het einde van de rit. X