Weekendje wenen

Lieve jij,

Wat een rake blog over het palliatief zijn. Goed dat je de emoties de ruimte hebt kunnen  geven. Ik hoop dat jullie genoten hebben samen.

Liefs, Monique 

Lieve Milena

Zo herkenbaar en menselijk, zo ontroerend en oprecht. 
En soms zijn er geen juiste woorden, alleen het simpele gebaar van troost en nabijheid, Je hebt de liefde en steun van je man en dochters, en dat is kostbaar.

En hoe goed dat je ondanks alles toch nog de humor kunt vinden .Dat vermogen om te lachen door de tranen heen is zo ongelooflijk belangrijk voor je zielenheil

🩷, Willy

Ergens heb ik gelezen dat liefde pas echte liefde geworden is wanneer stilte taal geworden is. Het palliatief zijn wordt inderdaad goed beschreven.

Lieve Schrijfster.

Ja het leven kan hard zijn en in je gezonde periode sta je er niet bij stil dat het met de ene op andere dag zomaar over is. Op Sinterklaas avond 2019 kreeg ik na een jaar van onderzoeken te horen dat ik door uitgezaaide prostaatkanker in mijn botten niet meer behandelbaar ben, dus Palliatief. Dat het een jaar geduurd heeft voordat men deze ziekte bij mij constateerde kwam omdat ik heel sterk was, haast nooit bij een arts kwam en dus niet ziek kon zijn. Mijn oudste zoon was bij me en die was van deze mededeling meer onder indruk als ik dat toen was. Vanaf mijn 16e jaar is  mijn vader met kanker getroffen geworden en op mijn 20e is hij na heel veel pijn gehad te hebben hieraan overleden, op mijn 13 jaar ging mijn moeder voor een jaar het sanatorium in. Mijn eerste vrouw de moeder van mijn drie kinderen is in haar leven Cara patiënt geweest en heeft ook 10 maanden in een sanatorium gelegen. Ons jongste kind was toen 5 en de oudste 12 jaar. Je hebt dan geen tijd om bij de pakken neer te zitten of te huilen, ja af en toe als je in bed lag en het verdriet je overmande  maar heel stilletjes want de jongens mochten dit niet horen, het leven gaat verder. Mijn 1 e vrouw is in 2002 aan darmkanker overleden, vier jaar later lag ik zelf met darmkanker op de operatietafel en werd geholpen door een hele positieve chirurg die wel heel boos op zich zelf was omdat hij mijn 1 e vrouw die ook hij had geopereerd niet had kunnen redden. In 2007, op 67 jarige leeftijd met spoed opname wegens hartklachten, enkele stents geplaatst en we gaan weer verder tot 2029. De mallemolen begint weer opnieuw te draaien, bestralingen ging niet meer, dan maar een paar fikse chemokuren die mij energie level flink te grazen hebben genomen en ook niet meer terug komt omdat de kanker in mijn botten continu aan het knokken is en het meeste energie in mijn lichaam verbruikt. De doos van Pandora was nog niet leeg, bij mijn laatste chemokuur kreeg mijn 2e vrouw die ik in 2007 had leren kennen en nooit in haar leven ziek was geweest dat ook zij alvleesklierkanker had en het raadzamer was om maar contact op te nemen met een Hospice, waar zij na 4 weken is overleden. Iedere dag van s;morgens 9 tot 19 uur aan haar bed zitten om haar te steunen bij deze laatste dagen op aarde, De laatste twee dagen heb ik dag en nacht bij haar gewaakt.  We zijn nu 4,5 jaar verder na de mededeling dat ik palliatief ben, ja in het lichaam zit niet veel energie meer, althans wat ik gewend was maaaaaaaaaaar, we leven nog, mag iedere dag wakker worden en zien dat alles buiten groeit en bloeit, ik a.s maandag voor de derde keer mag meevaren met het MPS Zonnebloem, lichte werkzaamheden in huis nog zelf kan doen, zelf nog boodschappen halen, voor het zware werk in huis hulp heb, vorig jaar oktober nog een nieuw autootje heb gekocht zodat ik zelf mijn kinderen en kleinkinderen die allen buiten de stad wonen kan en mag bezoeken, voor de auto een invalidenparkeerplaats voor mijn deur heb, dus wat heb ik te klagen. U moet mijn schrijven dan ook niet als een klaagbrief lezen want dit is ook niet de bedoeling hiervan. Ik begon mijn schrijven dat het leven hard kan zijn en dat klopt ook wel, maar ik mag van de SCHEPPER nog steeds verder en daar ben ik heel dankbaar voor. Hoelang??????? ik weet het niet, maar ik leef nog en geniet van al het moois wat de aarde te bieden heeft, maar niet wat de mensheid elkaar allemaal aandoet en dat begrijp ik niet hoe mensen de ander het leven durven af te pakken. Ik ben gelovig maar niet zo dat het geloof op het puntje van mijn tong ligt. Beste mevrouw, ik snap uw verdriet en laat het gerust ontsnappen, uw partner begrijpt het en ligt dan stilletjes zijn hand op uw knie. Een mooi teken van verbondenheid, grijpt dit met beide handen vast en zover het kan, geniet niemand weet wanneer het einde er is, ook ik niet maar heb wel voor de buitenstaander  mijn motto. IK WORDT 100 JAAR, DUS HEB IK NU NOG 16 JAAR OM TE GENIETEN VAN DIT AARDBOLLETJE.  Ja, ik leef, mag nog steeds leven. Met vriendelijke groet, Wil 

Ik wil jullie beiden een knuffel geven.
Het leven smijt dit zomaar even op je pad, en op een of andere manier, moet je maar zien, hij je er mee omgaat.
Lekker samen dingen doen, want het maakt ook mooie herinneringen voor degenen die achterblijven.
Geniet er van

Liefs Peter🫂🐻

Ik heb iets met muziek, voor mij laat het de dingen voelen, die ik normaal niet kan voelen.
Het volgende lied geboren um zu leben, wil ik jullie allemaal geven, luister het eens, en voel de woorden.
https://www.youtube.com/watch?v=1YOovPkiMrk

https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/blogs/het-leven-is-een-rei…

En dit nummer https://www.youtube.com/watch?v=FgBBkEwGkxU
Hab keine angst, ich bin da für dich, prachtih als ik dat hoor, en aan jullie denk.

In de blog staat de vertaling, en wat ik erbij voel
Ik zou jullie even willen vasthouden.
Liefs Peter