Ach en wee

Openbaar blog
vrijdag 7 juni 2019
771 x gelezen

Zo'n tijdstip waarop je hoort te slapen, maar hoewel ik afgelopen nacht ook maar weinig heb geslapen, zit ik hier nog klaarwakker te zijn. Thea is overleden, Hebe heeft de Alp gelopen, Jolanda's scan zag er niet goed uit, Von heeft uitzaaiingen in haar bekken, Dee is uitbehandeld, partner van schoonmoeder (overleden aan beenmergkanker) is met de chemo begonnen. Ik verzuip in kanker. Ik verzuip in slechte berichten en slechte prognoses. En in mijn eigen slechte conditie. Een conditie als een bos uien, pleeg ik te zeggen. Als ik driepotige kat Dinges aai, breekt het inspanningszweet me al uit.

Het leven kabbelt voort. Ik probeer niet te veel na te denken. Als mijn kinderen bij mij en m'n lief zijn, ben ik 's nachts minder in de stress, maar ik slaap nog steeds slecht. Straks immunotherapie nummer 31. Op mijn benen verschijnen puntbloedinkjes en daarna rode plekken. Een bijwerking die ik nog niet ken? De lymfeklier in mijn hals is groter dan de vorige keer, lees ik op mijn scan-verslag. Dat voelde ik al, zie je wel, groei. Maar binnen de marge, blijkt als ik het de oncologieverpleegkundige vraag, net zoiets als een snelheidsovertreding- binnen de marge is er nog niks aan de hand. We zouden een avondje stappen, Lief en ik, maar zeiden dat toch maar af, ik ben te moe.

Maandags de paarden. Ik heb intussen een spijkerbroek en een shirt speciaal daarvoor bestemd, en stevige schoenen. Want ik stink er naar, zeggen mijn huisgenoten. Voor het blaadje van thuiszorg heb ik een interview gegeven en kwam een fotografe op de manege. De paarden, zij weten van niks. Ze duwen hun neus tegen m'n hand. Lopen samen in de maat voor het huifbed. Proberen me naar het groene gras te sleuren. Ik ben onbekommerd elke maandagmiddag. Ik hou van de paarden, ga op in de paarden, geniet van hun eigenzinnigheid. Streel hun halzen, hun neuzen. Haal de cliënten en breng ze later terug naar de groep. Thuis kookt m'n lief en slaap ik de klok rond nadat ik gedoucht heb.

Met de storm 's nachts kwamen we te laat in actie. Stoelen waaiden door de tuin, een plant belandde vanaf de muur bij de buren, wasrekken vlogen over het dakterras. Jongste en ik sleurden een wasrek naar binnen en kwamen klem te zitten op de overloop. Terwijl oudste probeerde de was er van af te halen zodat we het ding konden inklappen, lag stiefdochter een trap hoger in een deuk van het lachen en riep m'n lief iets van "laat mij maar" en "dat moet je met beleid doen". Weer niet slapen. Ik dacht aan weggewaaide bloemen en oudste zonder werk en wanneer kreeg Von ook alweer de uitslag van de scan?

Het blijft een slechte film, die waar ik in zit. Nieuwe contacten, nieuwe vriendschappen, maar ze hebben allemaal met kanker te maken. Iedereen die ik ken, heeft wel iets met kanker te maken. Russisch roulette, werd hier gezegd door Jolanda, en zo is het. De één heeft pech, de ander heeft geluk. Wat is dat voor willekeur? Waarom kunnen we niet allemaal gegarandeerd een jaar of 90 worden? Ik maak een afspraak met m'n chemogym-groep. We willen elkaar graag nog een keer zien. Een app met een datumprikker en ja, deze maand, als het kan. Ik pik Dee op, als ze tegen die tijd niet meer zou kunnen autorijden.

Ach en wee

20 reacties