Bam!

Woensdag kwamen we met onze jongvolwassen kinderen weer thuis na een paar dagen Zandvoort. Voor ons doen hebben we weinig ondernomen, ik was bovendien een halve dag kwijt op de SEH in Haarlem vanwege de picc-lijn en oudste van m'n lief bleek maandags naar school te moeten. Hij treinde op en neer vanuit Zandvoort, ik werd opnieuw gepleisterd, geen paniek.
We hebben ontzettend veel lol gehad, elke dag de zee gezien, heerlijk uit eten geweest. 's Avond bij elkaar gepropt in het kleine kamertje film gekeken, de jongelui op de doorgezakte bank.

Ik was echt van tevoren van plan om één keer met z'n zessen te bespreken dat ik niet meer beter word. Dat weten ze natuurlijk wel, maar we hebben het er nooit over. Eén keer zou dat toch moeten, had ik bedacht. Want ik ben van plan alle statistieken te verslaan, maar ik weet heus wel dat dat niet erg realistisch is.
Maar ik heb het niet aangeroerd. Ik wilde de fijne sfeer niet verpesten en ik bedacht: als ik ziek word, kan ik het tegen die tijd wel bespreken. Als ik aan de longkanker ga sterven, val ik echt niet in één keer om.
Dat gaf lucht. Ik stak met alle plezier mijn kop in het (zee)zand en komt tijd, komt raad enzo.

Morgen is de laatste vakantiedag van mijn lief en komende week gaan ook de kinderen weer aan de slag met school en werk. Terug in het gareel. En ineens vliegt me dat aan, bam! Weer hele dagen alleen in dit grote huis, alleen met het wasgoed en wat-eten-we-vandaag.

Ik lees hier bijna alle blogs en iemand schreef over het begin van chemotherapie; de emoties vlak na de diagnose, de bijwerkingen van de chemo, de aandacht van de buitenwereld. Bam! ik ben ineens terug in de tijd. Mijn huis vol bloemen en kaarten alsof ik al stervende ben. M'n moeder die probeert te verbergen dat ze niet meer slaapt en voortdurend moet huilen. M'n lief die, zo vaak hij kan, 200 kilometer naar me toe rijdt om me te steunen. M'n zonen die me een Boeddha cadeau geven, want dat brengt geluk, compleet met lampje en stromend water. M'n opgezette, gloeiende gezicht van de dexamethason, m'n uitdijende lijf van alle liters vocht die ik na de chemo's krijg. De godvergeten vermoeidheid, de vieze smaak in mijn mond.

Vervolgens lees ik een blog van iemand die na twee jaar ziektewet uit dienst gaat, zijn ontslagpapieren tekende. De confrontatie met de afbraak van zijn leven en hij huilde er om. Bam! ik voelde niks, tot ik dat las. Ik sta in zijn schoenen, ik heb vorige week getekend, ik ben sinds gisteren officieel uit dienst. Na iets meer dan een jaar ziektewet. Na meer dan 30 jaar werken, met plezier, echt, al die tijd. Een fijne groep collega's waaronder vrienden, alle cursussen gedaan die er waren met betrekking tot mijn werk, lekker veel beweging elke dag, overledenen verzorgd maar gelukkig ook veel contact met levende patiënten. Nu is het afgelopen, ik kan het niet meer.

Nu. Nu voel ik me een stuk beter tijdens de immunotherapie dan dat ik me tijdens de chemotherapie voelde. Terwijl ik meende dat ik best aardig door de chemo heen rolde. Nu ben ik nog steeds snel moe, maar ik kan meer aan dan toen. Nu ben ik nog steeds 15 kilo zwaarder en pas ik zelfs m'n crocs niet meer en als ik sokken aan heb gehad, kan ik dat 12 uur later nog steeds zien aan de striemen op mijn enkels-maar ik heb voldoende nieuwe kleren gekocht om er fatsoenlijk bij te lopen.
Nu ga ik nadenken over een gepast vaarwel op mijn werk. Ik wil dat iedereen die me kent kan langskomen voor een hapje en een drankje, als 'ie wil. Ik wil een kaartje rondgestuurd hebben waar gewoon op staat dat ik ongeneeslijk ziek ben en niet terug kom, waar op staat dat ik lang vakantie heb- liefst zo lang mogelijk. Bam!