Corona in the house

De zelftesten van stiefzoon en mijzelf waren een week geleden negatief, maar een dag later bij de GGD bleken we toch beide positief. Dus sinds afgelopen woensdag zit ik binnen. Zitten we binnen, stiefzoon natuurlijk ook. M'n Lief ontspringt de dans, of heeft al (weer) corona gehad. 

En nu realiseer ik me hoe ik inderdaad voort stoomde, zoals Hanneke zei (stabiel voort stomen i.p.v. stabiel voort kabbelen). Ik heb ineens zeeën van tijd en ben thuis. Bestelde wat boodschappen die bezorgd werden, de rest regelde m'n Lief. Het huis is nog brandschoon vanwege de Funda-foto's en ik lees al dagen bij op Kanker.nl - en nu ben ik volgens mij ook echt 'bij'.

En nu zit m'n hoofd helemaal vol met gedachten, want nu ik niet naar mijn geliefde Dierenopvang kan, raak ik in paniek. Wat nu? Alleen telefonisch contact met mijn moeder en met mijn zonen, maar dat is de afgelopen vier jaar al vrij normaal. We zien elkaar niet elke twee weken ofzo, en dat is ook prima. Geen vrienden of vriendinnen op bezoek, of ik bij hen, maar dat is de afgelopen twee jaar met alle coronamaatregelen ook al heel normaal. Wat moet ik doen, ik heb niks te doen. Wie ben ik zonder dat vrijwilligerswerk waar ik zoveel voldoening uit haal? Ik kijk naar behang, voor straks in het andere huis. Ik wil ook nog gaan kijken naar een nieuw bed en een kleinere eethoek. En ik moet nog het Saharazand hier en daar weghalen voordat er bezichtigingen komen. En heb geprobeerd het houten aanrechtblad wat op te knappen. Maar wat nu? Ik slaap lang maar vaak onderbroken en ik droom als een malle. 

Terug naar af,  dat is even wat het is en hoe het voelt. Hier in mijn te grote huis, alleen aan de te grote eettafel. De dag strekt zich lang en doelloos voor me uit. Ik bedenk me hoe we hier vier jaar geleden gingen wonen. Lief en ik hadden het huis een keer bekeken, en vervolgens ieder met onze twee pubers. De vijf slaapkamers, en wie welke zou krijgen. En we bedachten dat we een traplift konden installeren als ik al te ziek werd. Een bed beneden konden zetten, in de voorkamer, zodat ik naar buiten kon kijken, de levendige straat in. Lief sauste en schuurde en poetste, met behulp van vrienden. Ik weet het amper meer, bedwelmd door chemo en later door immunotherapie. Op de dag van de verhuizing kwamen we ieder van onze kant; Lief van uit het Zuiden en ik vanuit het Noorden. 's Avonds laat haalden we nog mijn kat Dinges op.

Nu gaan we het nest verkopen. Gaan we binnenkort naar dat kleinere, knusse huis, in die mooie, heuvelachtige omgeving. Zonder de jongvolwassenen, misschien verhuist er nog eentje mee. En ik heb alweer eens het gevoel dat het over iemand anders gaat dan mijzelf. Voor mij is er het leven als kankerpatiënt in remissie, en daarnaast het echte leven. Dat leven aan de andere kant, waar ik werk en verantwoordelijkheden heb, waar het nooit over kanker of arbeidsongeschiktheid gaat. Een raar bestaan, dat is het. Corona werpt me ongevraagd terug. Hoe dankbaar en blij ik ook maar ben, met stabiele kanker, met meer perspectief dan gedacht. Met die pubers die intussen jongvolwassen zijn. Nu zit ik zomaar weer doelloos en oeverloos thuis. En heb ik veel te veel tijd om na te denken. Over vriendinnen die stierven en vriendinnen die het zwaar hebben. 

Ik wil naar m'n dieren.  Die weten van niks.