De kat heeft ook kanker

Vandaag de tweede keer dat ik naar de gespreksgroep in het Inloophuis ging, het zogenaamde lotgenotencontact.

Ik heb een hekel aan het woord lotgenoten en terwijl ik probeer te bedenken waarom dat is, dringt de gedachte door dat ik niks heb met het woord 'lot'. Het lot, mijn lot, het noodlot, nee. Ik geloof niet dat het zo werkt. Mijns inziens is alles toeval. Het was zijn tijd, nee. Niks gebeurt zonder reden? jawel hoor. Dertig jaar zorg voor overledenen heeft mijn beeld gevormd. Als een kindje van 1 jaar oud dood in z'n bedje gevonden wordt, maak je mij niet wijs dat het zijn tijd was. Drie jongens die zich te pletter rijden tegen de vangrails en die alle drie sterven-geen enkele reden voor.

Maar ik dwaal af. Ik weet geen beter woord voor lotgenoten, dus het zij zo.
Koffie namen we mee naar de gesprekskamer en er was een nieuweling. Vorige keer was ik de nieuweling. Ze stelde zich voor en vertelde waarom ze bij de groep kwam. En wij stelden ons allemaal ook kort voor. Net zoals de vorige keer toen ik nieuw was.

Ik ben de Benjamin van de groep en de enige die (al) weet dat genezing er niet in zit. Het voelt alsof dat voor iedereen een lastig gegeven is. Terwijl ik de verhalen van de anderen soms heel zwaar vind en bewondering heb voor de manier waarop sommigen daar mee om kunnen gaan, merk ik dat ze denken: "oh god, ze gaat dood en ze had m'n dochter kunnen zijn".
Maar we zijn hartverwarmend met z'n allen en we begrijpen elkaar zonder al te veel uitleg. Ik vind het bijzonder hoe dat werkt, terwijl we allemaal zo anders in het leven staan en in een andere fase zitten. We helpen elkaar. Zetten elkaar aan het denken. En ik krijg af en toe een knuffel, van de dames die m'n moeder hadden kunnen zijn.

Het gesprek ging ook even over afscheid, de laatste dagen van het leven, hoe mooi en intens dat kan zijn. Dat kan best zijn, ik lees dat in sommige blogs hier ook wel, maar ooooh, zover ben ik nog niet, daar kan ik nog niets mooi aan vinden.
Ik ben alweer vergeten de Afscheidswijzer die ik tijdens mijn eerste bezoek daar kreeg, terug te geven. Het ding zit verstopt in een la.

Thuis, met een hoofd vol gedachten, stop ik m'n driepotige kat in een reiskoffer om naar de dierenarts te rijden. Om de paar maand moeten haar nagels geknipt worden omdat die niet meer voldoende slijten en ze dan overal aan blijft haken. Ik ben altijd net te laat met die actie, zo druk met mezelf.
"Dat plekje op haar neus, hoe lang heeft ze dat al?" vraagt de dierenarts als ze klaar is met nagels knippen. Niet zo lang, geloof ik, maand of twee, m'n ma wilde het al eens van dichtbij bekijken maar de freule wilde dat niet. Ik mompel wat.
Volgens de dierenarts is het huidkanker en moet ze het verwijderen als het niet snel geneest. De neusvleugel verwijderen, zeg maar. Ik heb haar waarschijnlijk verbijsterd aangekeken. De kat weer in de koffer gemoffeld. Ze is 16, ik heb haar al een amputatie bezorgd, ik laat toch zeker niet haar halve neusje verwijderen. Ik maak me uit de voeten