Dood

Een dag nadat ik mijn vorige blog schreef, belde de oudste broer van mijn lief dat we moesten komen. 'Ons ma', zoals dat in goed Brabants gezegd wordt, kon niet meer praten, maar schreef 'dood' op haar kladblokje. Even later waren de drie zonen aanwezig, met hun aanhang. De oudste dochter van partner J was onderweg. De huisarts was ook onderweg, voor sedatie.

Ze lag op haar eigen bed en beurtelings waren we bij haar. Het regende. De huisarts zou om drie uur komen. De kist, daar had ik druk over gebeld, zou rood gespoten worden. Als 'ie maar op tijd droog is, dacht ik warrig. Broer 2 wilde er echt geen bloemen meer op schilderen, maar dat gaf  niks natuurlijk. In de huiskamer miste ik broer 1 en 2 en ik stuurde mijn lief weg. "Je broers zijn bij haar. Ga ook maar, dan heeft ze haar drie zonen bij zich".  Het hoog/laag-bed van Thuiszorg stond in de kamer, daar wilde ze echt niet op. Toen J's dochter arriveerde en met J de slaapkamer in ging, kwam ze snel terug om ons, schoondochters te roepen. Mijn schoonmoeder stierf in bijzijn van ons allemaal, we hielden handen vast, streelden schouders. De huisarts hadden we alleen nog nodig om een verklaring van overlijden te schrijven.

Schoondochter 1 en ik verzorgden en kleedden haar. Toen scheen de zon. De kleding kozen we in  overleg met partner J. Ik had het nog gehad over het familiegebruik van grote zakdoeken en we vonden in haar vest-zakjes twee grote zakdoeken. De rode kist was op tijd droog maar paste niet in de lift, we tilden haar op de brancard. En aten Chinees met z'n allen.

De rest van de week verliep in een roes. Ik kreeg mijn 25-ste infuus immunotherapie. Speeches schrijven, bloemen uitzoeken, wijn drinken en muziek luisteren, herinneringen ophalen. Rouwbezoek op vrijdagavond en zaterdag de uitvaart. In een café/restaurant werd de rode kist geplaatst en daar ontvingen we een enorme massa mensen. Zonen en kleinkinderen deden het woord, de rode kist werd overladen met bloemen. Muziek, eten en drinken. We brachten haar naar het crematorium en brachten daarna de bloemen op het graf van haar man.

Nu moet het 'gewone' leven verder gaan. We weten dat het gemis nu pas komt, maar het is wel fijn dat alles achter de rug is en heel goed en mooi is verlopen. Een afscheid dat heel erg bij mijn schoonmoeder paste. Een afscheid met een lach en een traan.

Mij is door meerdere mensen gevraagd hoe het met mij gaat en of ik de confrontatie met dood-door-kanker aan kan. Ja, dat kan ik, wat moet ik anders? Ik zou willen dat ik die 80 ook haal. Maar ik ga wel komende week wat details op papier zetten en ik pas mijn euthanasie verklaring aan. Mooi niet dat ik ademloos op bed beland zonder stem. 

Emotioneel kon ik het goed aan. Ik heb alleen even gesnotterd toen de vier kleinkinderen hun zegje deden en eentje, door verdriet overmand, dat niet meer voor elkaar kreeg. Ik ben een watje sinds ik moeder ben, mijn zonen zaten schuin achter me, het was oké om een paar tranen weg te vegen. Maar vandaag, vandaag kondigde stiefdochter aan dat ze een half jaartje bij ons komt wonen. Dat is prima, ze is welkom in ons warme nest. Maar dan wonen stief-zoon en - dochter bij ons. En mijn zonen niet. En dat was niet wat ik een jaar geleden in  gedachten had, toen mijn lief en ik gingen samenwonen. Mijn lief rouwt om zijn moeder, ik omdat ik mijn kinderen en mijn moeder niet in mijn buurt heb. Tranen met tuiten. Morgen naar de paarden in de manege, oh, wat verheug ik me daar op.