Moe 2

Openbaar blog
woensdag 27 maart 2019
623 x gelezen

Door het sterfbed en het overlijden van mijn schoonmoeder ging het even niet, maar vorige week maandagmiddag heb ik weer met de paarden gelopen op de manege. Ik klets voortdurend tegen de paarden, ik mocht met de koets mee dit keer, de tweespan kalm houden terwijl de gehandicapten de koets ingeladen werden. Hun zachte oren wijzen naar me toe terwijl ik tegen ze praat. Hun neuzen tegen mijn handen. Ik doe net of de rest van de wereld niet bestaat. Ze luisteren naar mij en niet naar het verkeer, niet naar de schreeuwen en kreten van de mensen die meerijden.

Dinsdag was de lotgenotengroep in het inloophuis. Ik heb Von opgehaald. Ik had me niet gerealiseerd dat ze na haar hersenoperatie niet mag autorijden, niet kan fietsen. Het was een uitstapje voor haar, een uitstapje naar het Inloophuis, ik moest er later thuis om huilen. Donderdags kleien met vriendin, wiens moeder chemo krijgt zodat die hopelijk haar 1e achterkleinkind geboren kan zien worden.

Ik ben er zo moe van.

Een vriend van mijn ex stierf. Niet aan kanker, zowaar. Hij had een broze gezondheid, kreeg een niertransplantatie, lag vaak in het ziekenhuis, en verongelukte met zijn scootmobiel. Verzin je toch niet, zoiets. Hij was nog maar 52. Ik voel me steeds moeier. Is dat wel ABN? Ach, wat ben ik moe. En wat slaap ik slecht.

Nog een maandagmiddag op de manege. De paarden waren nat van de regen en rolden vervolgens in het zand, ik heb heel wat geborsteld en gepoetst. Ik begin ze te kennen, hun namen, zelfs van de vele Fjorden die allemaal op elkaar lijken. En hun eigenaardigheden krijg ik ook in de gaten, terwijl ik met ze rondloop. Ik pas op het paard, de instructeur op de ruiter. Ook de ruiters van de maandagmiddag begin ik te kennen. Had ik al verteld hoe relativerend het is, zelfs voor mij als ongeneeslijk zieke? De manege is voor aangepast paardrijden, gehandicapten zijn de ruiters. Ernstig gehandicapten; sommigen liggen in het huifbed met twee paarden onder zich, anderen gaan met de rolstoel mee in de koetsen, degenen die kunnen zitten, rijden op het paard. Veelal mensen met niet-aangeboren hersenletsel. De meeste, waar ik met het paard meeloop, kunnen niet praten. Ik laat het van de instructeur afhangen of wij dan wat praten of niet. Ik praat vooral tegen de paarden. En bedenk me dat ik bijna 49 jaar kon doen en laten wat ik wilde, qua gezondheid en geestelijke gesteldheid. Dat ik, vergeleken met deze mensen, al een rijk leven achter me heb.

Vegen en mest opruimen hoort er natuurlijk ook bij. Dat doe ik op bejaardentempo. Ik ga af en toe naar de kantine om staande een paar slokjes water te nemen. Als ik ga zitten, kom ik amper meer overeind, heb ik gemerkt. Dus ik blijf van half 1 tot half 6 in de benen. Thuis kookt mijn lief als ik douche en ga ik om half 10 naar bed, kapot.

Vandaag had ik mijn 26e infuus immunotherapie. Die krijg ik om de week, dus dat betekent dat ik nu precies een jaar bezig ben. De verpleegkundige vertelde me dat het vaker voorkomt dat naarmate de therapie langer voortduurt, de vermoeidheid toeneemt. De oncologieverpleegkundige zei maandagmorgen bij de controle ook al iets van die strekking. Het zal. Als de behandeling maar blijft werken, heb ik het er voor over. Ik ga vroeg naar bed en sta laat op en ben vaak wakker 's nachts. Mijn medicatie voor de niet-werkende-schildklier neem ik dan 's nachts in, want dat moet op de nuchtere maag. Handig, want daardoor kan ik 's morgens gewoon ontbijten.

Moe 2

24 reacties