Existentiële eenzaamheid

Ja, dat ja. Mijn haptotherapeute sprak het uit en zonder de betekenis goed te beseffen, wist ik dat dat klopte. Als je ongeneeslijk ziek bent (maar vast ook wel in andere situaties), beland je in zo'n soort eenzaamheid. Ik knikte instemmend, ja dat voel ik ook.
Thuis zocht ik het op. Veel vage omschrijvingen, iets over zingeving, hmpf. Een verloren en zwervend gevoel, geen eigen plek of rol in het leven, een gevoel van zinloosheid. Confrontaties met angst of de dood, de wijze waarop iemand in het leven staat.

Overmorgen wordt m'n haptotherapeute 50 jaar. Ze wilde dat in eerste instantie niet vieren. "Je moet vieren wat er te vieren valt!" zei ik stellig. Ik heb een Omdenken-verjaardagskalender. Jarig zijn is gezond. Onderzoek heeft aangetoond dat mensen die meer verjaardagen vieren, langer leven.
Zelf hoop ik in juli 50 te worden. Dan zit ik precies een jaar in de ziektewet.
En ze zei het weer, de bedrijfsarts. Vraag vervroegd WIA aan. Daar sloeg die eenzaamheid toe. Ik heb geen hobby's. Ik was mijn gezin, ik was mijn werk. Mijn kinderen zijn 18 en 20 en mijn werk is voorbij. Ik ben al 9 maanden thuis en wat moet ik in godsnaam gaan doen. Ik zit in mijn hoofd, in mijn eigen gedachten, in mijn eigen slechte film. Terwijl ik ook blij ben, vrolijk. Het is lente. Mijn tuintje wordt groen, bloempjes bloeien, vogels fluiten, mijn bejaarde driepotige kat scharrelt dolgelukkig door het gras. Ik voel me met immunotherapie zoveel beter dan met chemotherapie. Maar wat moet ik doen met die nieuwe energie? In een nieuwe stad, een nieuw huis, iedereen pakt de draad op behalve ik, waar is die verdomde draad.

Terug naar de WIA. Ik check op de site wat ik moet doen, de bedrijfsarts heeft een verklaring ingevuld en zegt dat ik een brief van de longarts nodig heb. Ik kan chatten op de site van UWV en vraag of ik een brief van de longarts moet hebben. "Wat vervelend dat u vervroegd WIA aan moet vragen" chat zo'n schaap mij toe. De reden vind ik vervelender, bedenk ik, maar ik type dat niet.
Laatst had ik een Ziggo-verkopende-student aan de deur die verkouden was en zijn praatje opende met: "Volgens mij bent u net zo ziek als ik". Ik wilde zeggen: "Ik heb longkanker, jij dan?". Doe je niet natuurlijk.
Toen ik niet reageerde op haar beleefdheid, chatte het UWV-schaap dat ik geen brief van de longarts mee hoefde te sturen. De diagnose is voldoende kennelijk, en anders hoor ik dat wel.
Op m'n werk krijg ik dan ineens een afspraak met HRM. Over die WIA aanvraag en ook met mijn nieuwe (tijdelijke) leidinggevende er bij. Die ken ik niet, door een fusie val ik wat tussen wal en schip, ik heb niks gehoord van leidinggevenden de afgelopen 9 maand. Barst allemaal maar, ik kan zelf wel WIA aanvragen, bedenk ik me, maar dat zeg ik niet.

Ondanks die eenzaamheid, al die malende gedachten in mijn hoofd, ben ik heus heel positief. Ik heb een ct-scan gehad na 3 kuren immunotherapie en hoor woensdag of het aanslaat. En de uitzaaiing in de lymfeklier in mijn hals is veel kleiner! En ik voel me echt zoveel prettiger. Ik heb er een goed gevoel over.
Existentiële eenzaamheid. De groepsapp van m'n werk waar ik niks meer aan toe te voegen heb, omdat ik niet meer naar de werkvergadering ga. De high tea die ik doe met de meiden van de chemogym- die allemaal 'schoon' zijn en klaar zijn intussen. De opvoedkundige adviezen voor mijn bloedjes van kinderen, die ik na 20 jaar aan mijn ex overlaat voor het geval dat ik geen 90 word.

Dinsdag komt m'n ma lunchen, met haar tweelingbroer plus echtgenoot. Want ik woon hier zo mooi. En ze wil me steunen, bij me zijn. Heeft contact met WMO voor vervoer naar mij toe. Ach mam. Nee, ik ben niet zenuwachtig voor de uitslag van de werking van de immunotherapie. Ik ben vastbesloten jou te overleven.