Fronsend en hangend

Openbaar blog
dinsdag 9 augustus 2022
836 x gelezen

Was ik tot voor kort vol goede moed - gaan met die banaan, kop in het zand, van die dingen – vandaag is somberheid over me heen gezakt. Ik voel dat ik fronsend ben en mijn mondhoeken omlaag hangen. Hangen, ja.

Ik had het eerst niet door. Ik was vanmorgen naar mijn geliefde Dierenopvang. Op de elektrische fiets daar naar toe, het grootste deel van m’n rit door het bos. Ik weet zelfs al verschillende leuke routes, ondanks het feit dat ik totaal geen richtingsgevoel heb. Ik vertrek altijd vroeg, ik rijd waarschijnlijk om, maar wat kan mij dat schelen. Ik adem diep in en uit, zie en hoor vogels, spot soms een ree of een eekhoorn. En trappend op de fiets, want ja, trappen moet ik toch heus nog wel in dit heuvelachtig gebied, trappend op de fiets denk ik nergens aan. En vooral op de terugweg is dat fijn: ruim een half uur trappen om het hoofd leeg te maken van de dierverzorging waar ik me zo druk om maak.

Ik ben gestopt met de zogenaamde Zomerinzet bij de Dierenopvang, die 6 dagdelen per week, en werk nu weer 2 dagdelen per week (en 1 keer per maand een dagdeel in een weekend). Kan ik meer, dan doe ik meer. Terug naar wat meer vrijheid, minder vermoeidheid, en minder verplichting, want voor het weekendje Amsterdam had ik van alles moeten ruilen, en intussen ging het heel af en toe door mijn hoofd: wat als dit mijn laatste zomer is? Ik heb kanker. Ik kan wel fijn doen alsof het niet bestaat, maar die kanker gaat niet meer weg.

Vanmorgen had ik een dienst op de Couveuse. Dat is vaak druk, maar er is wel airco, de diertjes zitten immers al in een warme omgeving, dus met deze temperaturen ben ik blij met zo’n dienst, waar normaal mijn voorkeur naar de buitendienst uit gaat. Aan het eind van de ochtenddienst doen we dan een overdracht met de mensen die ’s middags werken. Buiten zaten we, veel lol en ge-grap, en ik dacht: schiet eens op, ik wil naar huis. En daar voelde ik het: mijn fronsende wenkbrauwen en mijn hangende mondhoeken.

Ik heb mijn bijzonderheden over de Couveuse overgedragen en ben er vandoor gegaan. Ik kon het niet opbrengen – de geintjes, het gekeuvel. Op de fiets werd ik steeds somberder, waar ik normaal zo opknap van dat fietsen. En op de fiets bedacht ik me dat een vriend eens zei dat ik het leven te serieus nam. Het klopt, zo voel ik me. Ik neem het leven serieus. Want het hangt weer aan een zijden draadje en het zwaard is weer boven mijn hoofd. Wat als de immunotherapie niet aanslaat. Niet aan denken. Dan is er nog chemo. Ik val niet zomaar om! Niet aan denken. Morgen naar m’n mams, we hebben elkaar een tijd niet gezien, ik moet haar geruststellen.

Het klonk verwijtend, toen die vriend dat zei: je neemt het leven te serieus. Ik dacht: als je ongeneeslijk ziek bent, ís het leven ook echt een serieuze zaak. Dat is misschien niet te begrijpen voor iemand die dat niet doormaakt. Ik geloof dat ik ook zoiets antwoordde: als je kanker hebt, moet je het leven wel serieus nemen. Want je voelt je sterfelijkheid.

Thuis meende ik dat de plaatselijke verf-behang-gordijn-boer het tweede deel van onze raambekleding kwam ophangen. Na een uur belde ik maar eens en bleek dat volgende week pas te zijn. En toen wilde ik wel een potje janken. Nou, dan is de somberheid echt wel toegeslagen, als ik meen te moeten huilen om gordijnen.

Fronsend en hangend

38 reacties