Genieten

Op de fiets op weg naar het Inloophuis, 'voor mensen geraakt door kanker', ging m'n telefoon. Ik stortte bijna ter aarde in een poging op te nemen en te stoppen tegelijk- ik kan niet praten als ik fiets, te weinig lucht. Voor mijn 50ste verjaardag binnenkort wil ik een elektrische fiets.
Het was mijn bedrijfsarts. Zij had een verklaring geschreven voor het UWV vanwege de vervroegde WIA-aanvraag en nu verzocht het UWV om aanvullende informatie. "Huh?", reageerde ik welbespraakt. Lonkanker met uitzaaiingen, stadium 4, palliatieve behandeling. Wat willen ze dan nog meer weten? De bedrijfsarts was dat met me eens en vroeg me of ze mijn medische gegevens mocht mailen, dat zou sneller op z'n bestemming zijn en ze had immers weinig toe te voegen. Prima, ik had helemaal geen zin me daar mee bezig te houden. Ik ging naar dat inloophuis om iets te vinden wat betekenis kan geven aan mijn tijd. Graag liet ik het UWV aan haar over.

Het inloophuis dus. Ik vond 'm via een kankersite. Laagdrempelig, bijna de hele week open, voor iedereen die onder kanker te lijden heeft. Om te kletsen of om te bewegen of creatief te doen of te koken en wat al niet. Ik dacht, bijzonder naïef waarschijnlijk weer, dat ik er misschien wel vrijwilliger zou kunnen worden. Ga genieten, hoor ik alsmaar, ga leuke dingen doen. Geen idee hoe dat moet, ik word gek van thuis zijn elke dag, hoe blij ik ook ben met mijn mooie huis en samenwonen met mijn lieve vent. Dus misschien kon ik wat tijd nuttig besteden in zo'n inloophuis.

Het was 30 graden, dus behalve de gastheer en gastvrouw was er geen kip. Ik kwam zwetend binnen, de deur stond letterlijk open, dat vond ik mooi. De mannelijke vrijwilliger stond meteen op en leidde me rond. Ruimtes voor het gefröbel en muziek maken, ruimtes voor gesprekken, een huiskamer.
Hij was gepensioneerd internist/oncoloog. De andere vrijwilliger de weduwe van een man met kanker. We dronken koffie en kletsten. "Bent u genezen?" vroeg hij. Nee, vertelde ik, en dat zal ook niet gebeuren. Ze schrokken beide zichtbaar. Ik zag er zo goed uit immers, had m'n krullen nog, leek energiek.
In plaats van dat ik me aanmeldde als vrijwilliger, kreeg ik de afscheidsgids mee.

Wat later kreeg ik opnieuw bericht van het UWV. 'We gaan bekijken of u en uw werkgever voldoende hebben gedaan aan uw re-integratie. Heeft uw werkgever niet genoeg gedaan? Dan ontvangt u geen uitkering.' Ik voelde me gekwetst door de toon. Misschien wordt er misbruik gemaakt van de regelgeving. Maar ik word niet meer beter, ik kan niet meer werken, ik vind dat heel erg en zij geven met het gevoel dat ik een enorme profiteur ben. Ik wacht tot mijn boosheid afzakt en stuur geen vloekende-en-tierende- mail.

Genieten, dat is wel een ding. Ik heb het hier in iemands blog gelezen: herinneringen maken. Dat klinkt mooi. "Zullen we een weekend weg gaan?" zeg ik tegen mijn lief. Sinds we samenwonen hebben we dat nog niet gedaan. Alleen al 'samen uit, samen thuis' is nieuw voor ons. Hij boekt het Kurhaus in Scheveningen voor een weekend.

Het was geweldig. We liepen langs het strand met onze schoenen in de hand en onze voeten in de zee. We aten en dronken teveel en genoten van live muziek aan de boulevard. We bezochten bunkers van de Atlantikwall, dronken thee in een park en een wijntje op een strandpaviljoen. Af en toe kon ik amper lopen van de gewrichtspijn. We hadden elkaar lief en sliepen met het raam open om de zee te horen ruisen.
Zondags liepen we nog eens met onze blote voeten door het zeewater en gingen huiswaarts. We stopten in Den Haag voor een lunch aan de gracht, een zwanengezin daar nam ons in beslag. Af en toe heb ik het gevoel de (dieren)wereld voor het eerst te zien....We bezochten Escher in het koninklijk paleis en de kunstmarkt en de kampioenschappen voor zandsculpturen.

Thuis voeg ik de gekochte olifanten aan mijn toevallige verzameling toe. Jongste komt een paar dagen, met z'n vriend die mij ook 'mama' noemt. Die geeft me een gifgroene knuffelschildpad.
Genieten.