Verder leven

Mijn stem doet het ineens niet goed meer. Ik had al nooit een welluidende stem met een heldere klank, maar dit is wel erg droevig. Ik kras en piep, het klinkt nergens naar. Een gesprek kost me moeite, schreeuwen (onderaan de trap bijvoorbeeld) zit er gewoon niet meer in.

Zodoende klonk ik waarschijnlijk wat terminaal toen de UWV-arts belde. Hij wilde me de reis naar hem toe besparen, dat vond ik fijn. Vroeg of ik nog wel kon lopen, wie het huishouden deed. Met de ervaring van een mede-blogger hier in mijn achterhoofd, vertelde ik dat ik wel degelijk kan lopen. En wat in het huishouden scharrel. Maar in mijn tempo. Wat doe ik dan de rest van de dag? Ga ik naar bed overdag? Neee! Dat zal ik zo lang mogelijk uitstellen. Ik lees op deze site, ik lees een thriller, ik zit en doe niks. Ik ga naar de winkel, ja, die is in de straat.
Of m'n arts verteld heeft wat m'n levensverwachting is. Neee! Dat heb ik niet gevraagd. M'n arts had het over 'prioriteiten stellen' en meer wil ik niet weten.

Hij was sympathiek en begripvol, de UWV-arts. Hij ging accoord met een vervroegde uitkering voor me, maar moest dat nog kortsluiten met een andere arts - dan zouden ze mogelijk wat info bij mijn behandeld arts vragen. Hijzelf vond dat bij een diagnose met zo'n slechte prognose niet nodig.
Goed. Dat is goed, dank u wel. Piepte ik. Ik vertelde hem niet dat ik van plan ben alle statistieken te overtreffen.

Afgelopen zaterdag kwamen mijn collega's. Een soort house-warming en een afscheid, want ik kom niet meer met ze werken. Ik ben met 30 dienstjaren de senior, m'n collega/vriendin start binnenkort ergens anders, het was waarschijnlijk de laatste keer dat we in deze samenstelling bij elkaar waren. M'n lief bakte het vlees op de barbeque en maakt een groepsfoto.
Ik kreeg een leuk mandje met kadootjes en een bon voor een weekendje weg. Een speech van mij zat er niet in - te weinig stem. Ik heb stiekem gehuild toen ze allemaal weer weg gingen.