Gezeur

Openbaar blog
zaterdag 2 februari 2019
770 x gelezen

Ik durf het bijna niet, zeuren. ‘Complete remissie’ staat er in mijn ct-verslag. Een streng cellen, onduidelijk wat die doen, en verder niks. Voor nu. Koesteren die hap, ik ga nog niet dood. Maar na de eerste blijdschap voel ik me…Ik voel me niks. Niks te zeuren eigenlijk ook.

Von blijkt een uitzaaiing in haar hersenen te hebben. Ik heb vriendschap gesloten met Von via het Inloophuis. Allebei longkanker, stadium 4, palliatief behandelen, allebei rond de 50. Wat waren we blij elkaar gevonden te hebben. We gaan voor minstens 10 jaar! roepen we steeds. Net als ik hier doe. Met Alice, Jolanda, Kim. Met Jessica, Hebe, Ron, Paul, Petra. En nog zoveel anderen. Biljarten in het bejaardenhuis enzo. Bikkelen tot de wetenschap ons inhaalt en we niet meer sterven aan kanker. We tellen niet af!

Von appt en later hebben we elkaar aan de telefoon. Een uitzaaiing terwijl de immunotherapie werkt, daar hadden we niet op gerekend. NEE! Dat was niet de bedoeling! Ik probeer haar te troosten door te zeggen dat 1 uitzaaiing geopereerd kan worden, weggehaald kan worden. In mijn Facebookgroep is iemand die 29 uitzaaiingen had in haar hoofd, die zijn bestraald en nu stabiel, het kan. Het kan!

Maar Vons moeder verblijft in een hospice, heeft ook kanker. En wil euthanasie. Dus Vons operatie moet nog even wachten…Ik moet er nu, zo midden in de nacht, eindelijk om huilen.

En van mijn chemogym, de meiden waar ik vorig jaar conditietraining mee deed, bleek Dee na borstkanker later darmkanker te hebben. Meiden, zo noemen we onszelf, één van de partners vroeg al eens hoe oud we nou eigenlijk waren. Hmm, zo tussen de 50 en 65, zeg maar. Meiden, ja.

Om de zoveel maand spreken we af: lunchen, high tea, wandelen. Ik ben degene die alsmaar kanker heeft, de rest was genezen. Tot Dee darmkanker bleek te hebben. En nu heeft ze uitzaaiingen in de lever. NEE! Dat was niet de bedoeling, dat is niet hoe het hoort te gaan! Ik ben wakker en kan niet meer ophouden met huilen.

Ik was echt blij, blij met mijn mooie uitslag. “Niet dat je nou 15 jaar langer leeft, hoor” zeiden ze op de oncologische dagbehandeling “maar misschien wel 5 jaar ofzo”. Dat weet jij helemaal niet, dacht ik obstinaat. Zo lang bestaat het nog niet, verdomme.

Vorige week was Jongste een paar dagen bij me, afgelopen weekend Oudste. Oudste had z’n verkering uit en dat was pas definitief als hij bij mij was geweest. Zaterdagnacht zat ik tot 4 uur met hem te kwekken, zondag gingen we samen de stad in en vergaten alles in een stoffige platenzaak-met Kerst had hij van ons een pick-up gehad. Kwaliteit.

Intussen sneeuwde het en ging ik naar een lezing over palliatieve zorg in het Inloophuis. En bedacht ik dat ik niet beter word, maar palliatieve zorg toch nog ver van m’n bed is. En eens per week met vriendin boetseren.

Er is niks veranderd. Ik ben thuis, afgekeurd, zonder werk en zonder conditie, de meeste tijd zonder m’n kinderen, zonder m’n ma. Morgen gaan we onze scheve schuur slopen, als de vorst verdwijnt wordt er dan een nieuwe gebouwd. Morgen maar m’n oude kleren aan en een breekijzer ter hand nemen. Slopen, heerlijk!

Gezeur

17 reacties