Hanneke

Dachten we het zo goed geregeld te hebben: ik had Hannekes gebruikersnaam en wachtwoord gekregen. "Wil jij bloggen over me, als ik er niet meer ben?", vroeg ze, toen ik met Hebe en Anja bij haar was in haar geliefde Delft. "Jawel!", zei ik ondoordacht. Over een paar jaar, ofzo, hoopte ik heel hard. In haar eigen blog, vond ik, want zij en ik hebben niet allemaal dezelfde volgers. Maar het lukt me niet in te loggen in haar blog en ik moet toch vertellen.

Gisteravond is Hanneke overleden. 

ViooltjeM. Onze Hanneke, die zulke rake gedichtjes schreef hier op de site. Onze Hanneke, die voor zoveel mensen steun en troost bood met haar doordachte reacties. Met haar mildheid en wijsheid. Ik was al lang voordat ze slechter werd gaan schrijven naar haar: 

"Lieve Hanneke,

kan ik niet alvast een blog schrijven dat je nog kan lezen? Ik beloofde een blog te schrijven als je overleden bent, en dat wil ik echt doen, maar mag ik het je niet nu alvast sturen? Zodat je kunt lezen of je het goed vindt? En je man ook? Ik huil terwijl ik dit type, en heb de doos tissues naast me. De tissues die we van Alice kregen zijn al lang op, natuurlijk. De doos heb ik nog wel.

In 2019 ontmoetten we elkaar en kregen we ook een appgroep. En sinds die tijd deelden we veel, en steeds meer.  Elke dag, lief en leed, wijze woorden en onzin, een lach en een traan. Vriendinnen voor het leven, voor het leven dat nog rest, ‘kankervriendinnen’, zeg ik altijd. Ik verloor er al veel. Hoe mooi het ook is een medisch wonder te zijn, ik heb verdriet om al die lieve, bijzondere mensen die sterven aan kanker, al die mensen die ik overleef. Kanker, dat walgelijke monster, de sluipmoordenaar. Ik heb verdriet om jou, Hanneke, mijn lieve vriendin. Het einde is bijna daar voor jou. Dat mag toch helemaal nog niet?

Vorig jaar ben je getrouwd. En je bent 30 jaar samen met je man, de liefde van jouw leven. Eens dachten jullie dat hij eerder zou sterven dan jij. Waarom kan het niet zo zijn dat jullie samen oud worden en samen gaan? Kon ik hem maar wat troost bieden. Konden wij hem maar wat troost bieden. Zoals jij ons zoveel troost hebt gegeven, lieve Hanneke. Met je rake, ontroerende gedichtjes. Met je meelevende, wijze reacties op blogs en forums op Kanker.nl.

Een ode aan jou lijkt dit te worden, maar wel recht uit mijn hart. Het valt me niet mee om over te brengen wat je voor me betekent. Wat je voor onze Harten7 groep betekent. Wat je voor veel mensen op Kanker.nl betekent. Je mildheid, je bedachtzame reacties, zoveel mensen een hart onder de riem stekend. Een spil in kankerland, op Kanker.nl.

Ik snif en snotter er op los, sorry lieverd. Je hebt altijd gezegd dat je een goed leven had. Dat je genoot. Genieten - het woord waar je tijdens kanker ook regelmatig heel kriegel van werd: kanker is niet zo’n genot. Maar je deed het wel, met jouw lief: genieten. Zoveel mogelijk wandelen, fietsen, vogels spotten. Waddeneilanden! “Zolang je een ‘waarom’ hebt om te leven, kun je elke ‘hoe’ weerstaan”, schreef Alex, en jij vertelde het aan ons. En zo is het. Maar het leven met het zwaard van Damocles , daar komt een eind aan. Palliatief, dat kan jarenlang doorleven zijn, maar betekent toch: sterven aan kanker.

Ik blijf maar huilen, wat een gesodemieter. Ik lees je gedichten, je blogs, je reacties op mij en andere mensen. Zo mooi, je gedichten. Onze reacties. Al die hersenspinsels over kanker. Lotgenoten, angst, kracht, wijn met bitterballen."

Het is voorbij. Je had 5 jaren bonustijd, gouden jaren, zei je, met een zwarte rand. Je wilde dat ik je borstkankergenoten noemde: Pascal en Alice. Zij stierven vorig jaar. Je wilde dat ik vertelde hoe veel steun je had aan ons appgroepje Harten7. Dat ik vertelde hoe je jouw man lief had, en je naasten. Hoe je niet bang was voor het 'het grote niets' (citaat van Marian), maar wel pijn had vanwege je geliefden die je achter moest laten. "Als leven lijden wordt, is rusten goed..."

Mooi mens, rust zacht, We houden oneindig veel van je!