Het begin.

"Het is een uitzaaiing van longkanker", vertelde de internist op de sterfdag van mijn vader, die geheel toevallig aan longkanker overleden is. Ik barstte in tranen uit, ik had op lymfeklierkanker gerekend, niet op longkanker. Ik voelde me niet ziek, had geen klachten. Hoe moest ik dit nou aan m'n moeder vertellen?
Met de internist had ik toen natuurlijk niks meer te maken, maar gelukkig had hij al geregeld dat ik twee uur later bij de longarts terecht kon. M'n Lief en ik doodden de tijd met koffie en verdwaasd rondstieren.
Bij de longarts had ik, in tegenstelling tot eerder bij de internist, wel genoeg moed verzameld om de scan te bekijken. Daar was 'ie, een verlichte ronde vorm in mijn rechterlong, op de hoogte waar ik 'm vanwege rugpijn verwacht had (de rugpijn die trouwens een jaar eerder aanleiding gaf voor een longfoto- waarop niets te zien was). En fel verlichte lymfeklieren tussen mijn longen en onder mijn rechter sleutelbeen. En nog wat stipjes bovenin de long. Goed spul, die radioactieve vloeistof voor een pet-scan.

Thuis probeerde ik m'n gedachten te ordenen, in afwachting van nader onderzoek en het plan van aanpak. M'n Lief en ik wonen niet samen en ik vond het niet mee vallen om 's nachts alleen in bed te liggen met mijn angsten en paniek. Mijn beide zonen wonen bij mij, jongvolwassenen die ik nog niet wilde alarmeren en die gelukkig met heel andere zaken bezig waren.
Het enige medische wat ik in de week van de diagnose deed, was met de kat naar de dierenarts gaan. Ik had haar laten vallen toen ik haar met kussen en al op de stoel wilde leggen en ze had haar achterpoot gebroken. Snotterend nam ik haar na de operatie weer mee naar huis.

M'n Lief kwam zo vaak hij kon. Ik vierde mijn 49ste verjaardag, nadat ik die dag bij de oncologieverpleegkundige was geweest, zo uitbundig mogelijk. Ik had het iedereen verteld: longkanker met uitzaaiingen, geen kans op genezing. Maar...en ik zeg het er nog steeds bij: ik ga er maar gewoon oud mee worden. Moet kunnen tegenwoordig.
Twee dagen na m'n verjaardag ging ik voor de 1e chemotherapie.

Nu ben ik twee behandelingen verder, volgende week een CT-scan voor de tussenstand.
Na de 1e chemo toog ik bij thuiskomst wederom met de kat naar de dierenarts. Ze had haar gebroken poot druk bewogen en de aangebrachte pen was dwars door het bot heen geschoten. Haar achterpoot werd geamputeerd. Alweer snotterend nam ik haar na de operatie mee naar huis
Best een gedoe, zo'n chemo. Ik krijg veel spoelvloeistof na de cytostatica en moet dus een nachtje blijven. Met nog meer chemo-mensen achter op de afdeling en we delen ons chemo-toilet. "Moet je nu alweer?" vraagt de kale buurvrouw lachend, "Ik regel wel een postoel voor mezelf vannacht".
Ik heb mijn haar nog, dat gaat waarschijnlijk zo blijven, en ik was na de 1e behandeling binnen een paar dagen weer aardig fit. Ik dacht nog dat dit waarschijnlijk geen 2e keer ging lukken, maar jawel- ik ben 5 dagen na de 2e behandeling alweer aardig fit. M'n zonen gaan nog steeds gewoon hun gang en mijn moeder beseft dat kanker hebben niet hetzelfde betekent als 35 jaar geleden.

De paniek van vlak na de diagnose is zo goed als verdwenen- alleen in mijn dromen steekt hij nog wel eens de kop op, als ik alleen in bed lig.
Het is niet zo heel moeilijk om positief te blijven als je je niet ziek voelt, er niet ziek uit ziet en maar kort en weinig last hebt van de bijwerkingen van chemo. Ik lees geen prognoses en het boekje over chemotherapie lees ik ook niet. Het ligt in de buurt- als ik iets wil weten, kan ik het opzoeken.

Ik ben nog maar net in deze maalstroom beland en het kan alle kanten nog op natuurlijk. Maar ik leef en ik ben van plan dat nog lang te doen! Met m'n bejaarde driepotige kat, als het even kan..