Het doet ut

Vandaag kreeg ik de tussenstand, na een scan. Twee zware chemo's gehad, nog twee te gaan.
"Het effect is flink," zei de longarts opgewekt, "de tumor is 20% kleiner en alle uitzaaiingen zijn kleiner!" Oh, ik wil hem wel omhelzen. M'n Lief en ik knijpen in elkaars hand. Ik was veel zenuwachtiger voor dit gesprek dat ik van tevoren ingeschat had, en ik ben helemaal niet zo snel zenuwachtig. Maar afgelopen nacht had ik liggen malen. Wat als het niks gedaan heeft? Wat als ik wel binnen een jaar ziek word en dood ga?
En m'n bloed was goed, donderdag kan ik gewoon verder met de derde chemo. "Hoe is het met je gewicht?" vroeg de longarts.
"Ik ben 5 kilo zwaarder dan toen ik met de chemo begon" pruilde ik.
"Daar ben ik blij mee," lachte hij.

Ik app iedereen die er toe doet. "Ik wist het wel!" zegt Oudste. Hij denkt dat ik een leuke oma wordt en hij is nog lang niet van plan vader te worden, duss....
Jongste is autistisch maar belt me om te roepen hoe geweldig dit is.
Ach, m'n kindjes. Ik jank wat af.

Afgelopen weekend heb ik drie spijkerbroeken met elastieken boord gekocht. Ik kom van elke kuur een paar kilo aan door al het vocht wat ik krijg en ik beweeg zo ontzettend veel minder dan in mijn 'gewone' leven dat ik daadwerkelijk geen broek meer pas.
M'n broer heeft intussen huidkanker en een flinke lap huid van z'n borstkas weg laten halen, m'n moeder kreeg gister dezelfde diagnose en moet maandag over een week behandeld worden. Dat betekent dat van mijn gezin, vader-moeder-broer-en-ik, iedereen kanker heeft. M'n vader is er 35 jaar geleden aan overleden, m'n broer en moeder hebben betere vooruitzichten.

En ik? Ik ga hier gewoon serieus oud mee worden. Ik wil straks weer werken, gewoon doorslapen 's nachts, m'n leven terug. M'n drie-potige kat draaft slingerend het huis binnen omdat het buiten begint te regenen.
"We gaan volhouden, Dinges" beloof ik haar. "We gaan dit heel lang volhouden!"