Ik wil m'n leven terug
De twee-daagse kuren zitten er op. Fietste ik nog aardig makkelijk door de eerste twee, de derde en vierde vielen me een stuk zwaarder. Volgende week een pet-scan en de week daarop staat de eerste 'onderhoudskuur' al gepland. Zo'n onderhoudskuur duurt een uurtje of twee en in mijn onwetendheid denk ik dat dat een eitje is. Dat ik tussendoor kan gaan werken en m'n huishouden doen zoals ik gewend was en wandelen enne....gewoon mezelf weer kan zijn, zeg maar.
Maar de fysiotherapeut en de bedrijfsarts en de oncologieverpleegkundige remmen me af. "Je wilt veel te veel en veel te snel", zeggen ze. Het vliegt me aan, zal ik dan van die korte kuren ook een tijd voor pampus liggen? Moet ik dezelfde medicijnen slikken, lust ik dan ook geen eten en drinken en kom ik toch nog kilo's aan? Blijf ik zo moe?
De baan die ik wilde kwam voorbij. Ik solliciteerde tegen beter weten in en kreeg 'm niet, natuurlijk. Ik heb longkanker, ik mis de boot. Ik ben nog niet eens aan het re-integreren. Vandaag afgesproken dat ik over een maand maar eens terug kom bij de bedrijfsarts; mijn baan is fysiek zwaar, over een maand zullen we kijken of ik een paar uur per week wat administratieve taken kan doen.
Er is ook goed nieuws: ik ga samenwonen. Meer dan vijf jaar hebben m'n lief en ik een latrelatie, we wilden onze opgroeiende koters niet uit hun vertrouwde omgeving sleuren. Maar de 200 kilometer tussen ons is niet te combineren met ziek-zijn. Hij reist veel naar me toe, maar ik ben ook dagenlang alleen. En ik durf zelf niet meer zo'n eind auto te rijden, ik heb te weinig concentratievermogen daarvoor. We gaan samenwonen ongeveer in het midden. Als ik dan ziek ben, is hij aan mijn zij.
Drie maand scharrel ik nu rond in m'n huisje. Chemokuur, bijkomen en opkrabbelen, en de volgende. Ik ruim een was op en kijk Netflix. Geef de planten water en stort weer op de bank. Praat tegen de kat en tegen mezelf. M'n gevoel voor humor en m'n zelfspot laten het afweten, ik ben bang, en wanneer heb ik voor het laatst voluit gelachen? Ik wil m'n leven terug.
Maar de fysiotherapeut en de bedrijfsarts en de oncologieverpleegkundige remmen me af. "Je wilt veel te veel en veel te snel", zeggen ze. Het vliegt me aan, zal ik dan van die korte kuren ook een tijd voor pampus liggen? Moet ik dezelfde medicijnen slikken, lust ik dan ook geen eten en drinken en kom ik toch nog kilo's aan? Blijf ik zo moe?
De baan die ik wilde kwam voorbij. Ik solliciteerde tegen beter weten in en kreeg 'm niet, natuurlijk. Ik heb longkanker, ik mis de boot. Ik ben nog niet eens aan het re-integreren. Vandaag afgesproken dat ik over een maand maar eens terug kom bij de bedrijfsarts; mijn baan is fysiek zwaar, over een maand zullen we kijken of ik een paar uur per week wat administratieve taken kan doen.
Er is ook goed nieuws: ik ga samenwonen. Meer dan vijf jaar hebben m'n lief en ik een latrelatie, we wilden onze opgroeiende koters niet uit hun vertrouwde omgeving sleuren. Maar de 200 kilometer tussen ons is niet te combineren met ziek-zijn. Hij reist veel naar me toe, maar ik ben ook dagenlang alleen. En ik durf zelf niet meer zo'n eind auto te rijden, ik heb te weinig concentratievermogen daarvoor. We gaan samenwonen ongeveer in het midden. Als ik dan ziek ben, is hij aan mijn zij.
Drie maand scharrel ik nu rond in m'n huisje. Chemokuur, bijkomen en opkrabbelen, en de volgende. Ik ruim een was op en kijk Netflix. Geef de planten water en stort weer op de bank. Praat tegen de kat en tegen mezelf. M'n gevoel voor humor en m'n zelfspot laten het afweten, ik ben bang, en wanneer heb ik voor het laatst voluit gelachen? Ik wil m'n leven terug.
6 reacties
Lieve Frie
ach ik lees gelijk dat je net zo overmoedig was of bent als mijn wederhelft maar ik snap het wel want je wilt gewoon alles doen wat je deed en ja voor die ingeland is dat dat een beetje teveel is ben je best wel een poosje verder ,
mooi dat jij en je lief zoveel rekening hebben gehouden met jullie kinderen maar wel goed dat hij er nu gaat zijn binnen handbereik en ook geselliger toch al weet ik niet of de kat met drie poten het hier ook volledig mee eens is ach het zal best wel ,ik kletste vroeger ook altijd hele dagen tegen de kat en de kat gaf antwoord ook .
je schrijft ik wil mijn leven terug en dat is heel begrijpelijk ,
liefs hes xxx
Ik begrijp zo goed dat jouw partner er ook niet aan wil. Oh wat zou het fijn zijn als hij ook een stabiele ziekte kon hebben en veel goede bonustijd, het is jullie zo gegund XXX
Das heel erg lief van je ,en ik wens dat voor jou ook ,sterkte lieverd
liefs Hes🥰🍀