Het doet ut geweldig!

Eerst moest ik naar de dagbehandeling voor bloedprikken. Omdat ik die picc-lijn heb, doen ze dat niet op de prikpost. Toen nog naar de oncologieverpleegkundige. Die de controles niet deed vanwege de drukte zo in de vakantietijd en die me een briefje gaf om de longarts onder de neus te drukken: kno, voor m'n stem, en met het behandelplan instemmen, dan kan ik aansluitend immunotherapie krijgen en hoef ik daar niet apart voor terug te komen.

Ik lette niet op en hoorde maar de helft, gelukkig was m'n lief bij me, al vullen wij elkaar op dat vlak niet erg goed aan. Die scans, ik moet de uitslag van die scans weten.
Ik had er de afgelopen weken een goed gevoel over, tot de avond er voor. Toen begon wat-als. Wat als de tumor en uitzaaiingen toch weer gegroeid zijn. Wat als ik uitzaaiingen in mijn hoofd heb. Wat als er niks meer aan te doen is als de immunotherapie niet meer werkt.
Ik werd om 5 uur 's morgens wakker en deed geen oog meer dicht.

"Hoe gaat het met je stem?" vroeg de longarts. Hij had geregeld dat ik naar de KNO kon, maar wist de datum nog niet. Lief en ik keken elkaar aan. Bij slecht nieuws zou hij vast niet eerst over m'n stem beginnen. Toch?
"Had ik nou de scans al besproken met jullie? Niet? Oh, ze zijn prima hoor." Hij lachte. "Ik moest zoeken, dat is altijd een goed teken."
Hij liet ons de recente longscan zien met een oudere er naast. Op de oude duidelijk de tumor, op de recente moesten we heel goed kijken om nog iets te zien van die tumor. Nu lachten wij ook. Allemachtig, wat een opluchting weer.
En op de hersenscan geen bijzonderheden te zien. En ergens nog één klein uitzaaiinkje, maar ik lette alweer niet meer op. De spreekkamer weer uit, nog net niet huppelend.