Reservetijd

Het was zover. Heel Nijmegen op z'n kop vanwege de 4-daagse feesten en ik ging ook nog eens 50 worden.

Zondagavond ging ik met vriendin naar het vuurwerk, haar man sloot op het nippertje ook nog aan. We waren net op tijd om de vuurpijlen te zien en togen daarna naar de Waalbrug, waaronder een heel festijn geïnstalleerd was, muziek en eettentjes en barretjes en zand. Zand en allerlei bij elkaar geraapte stoeltjes en tafeltjes, volgens mij hadden ze de plaatselijke kringloopwinkels leeg gekocht.
Maandag trad zoon van vriendin op bij een kroeg, m'n lief was op tijd vrij, en wederom zaten we in het centrum en vierden feest.
Dinsdags kwamen mijn beide zonen+de vriendin van oudste en alweer belandden we in de stad.

Woensdag was ik jarig. Ik had een berg kaarten in de brievenbus en buiten zat een Sara (met een fles wijn en een boek en een driepotige kat). Het huis vol slingers, het eerste verkeersbord wat ik op straat zag van maximaal 50 kilometer per uur rijden waande ik ook als bedoeld voor mij.
Dochter van m'n lief sloot aan, z'n zoon was er al, en m'n bonuszoon arriveerde ook. Die komt af en toe aanlopen, zeg maar, zoiets.
Fris en fruitig en in ons goede goed wandelden we met z'n achten naar de horecagelegenheid waar m'n feest was. Groen en rustig, een prachtige locatie naast een molen, in een voormalige kloostertuin. Een fractie van een seconde bedacht ik dat ze de borrel na mijn uitvaart ook maar hier moeten doen.

Het was prachtig. Ontspannen, heerlijk eten en drinken, en bijna iedereen die me dierbaar is, was er. Leuke cadeaus gekregen, veel geld en waardebonnen, en de tijd vloog voorbij. Mensen veel te kort gesproken, maar wel enorm genoten van hun aanwezigheid. Mijn prachtige gezin, onze moeders met hun aanhang, familie, oude en nieuwe vrienden, vrienden uit m'n werkkring. Autimams, vrouwen waar ik al meer dan 15 jaar contact mee heb omdat we allemaal een (of meer) autistisch kind hebben. Een hortensia bezorgd, gekregen van de chemo-gym-vriendinnen uit m'n vorige woonplaats. De zus van m'n overleden vriendin.
Ik voelde me rijk en gelukkig.

Later op de avond nog eens de stad in met onze jongvolwassen kinderen, de broer en schoonzus van m'n lief hingen daar ook nog rond, verder feest gevierd. Gedanst en gezongen. En donderdagavond dat nog eens dunnetjes over gedaan. Kinderen bleven beurtelings wat hangen in het nest, 's avonds eten met 6 of 7 mensen, het enige wat ik verder nog in het huishouden deed was de was.

En ik las een blog. Het stond in de Volkskrant en was doorgestuurd op de Facebookpagina van Longkanker Nederland waar ik op zit. De schrijfster heeft longkanker en omdat het zo goed ging, wilde ze weer aan het werk. De arts vond dat geen goed idee. Die stelde dat de medicatie goed aansloeg aan de ene kant, en zij aan de andere kant roofbouw ging plegen door te werken. Dat de prognose slecht was, en alles wat er na de levensverwachting volgt is reservetijd. Niet te verspillen reservetijd. Auw, oh ja. Reservetijd.