Warm

Ik hou wel van mooi, zonnig weer en ik wil eigenlijk niet zeiken, maar oh-mijn-god wat is het warm. Ik kan er helemaal niks mee. Ik zweet zo erg dat ik minstens drie keer per dag een lauwe douche neem, ik weet niet wat ik aan moet, ik weet niet waar ik het zoeken moet. De dag is één grote opvlieger. De nacht trouwens ook.

M'n lief is elke dag op tijd thuis zodat hij voor het eten kan zorgen, want ik word heel boos van koken momenteel. Ik drink heel veel water bij de wijn en heb alle deuren en ramen open staan. En hou m'n driepotige kat in de gaten, want ik ben bang dat als ze de trap op klautert, ze vervolgens naar beneden zal storten.
Morgen gaan we naar Texel, tot maandag. Vrienden staan op een camping daar en wij gaan naar een Bed & Breakfast vlakbij. Oh, wat hoop ik op koele wind en frisse nachten.

Voor m'n rode zomerjurkje moet ik wel rood ondergoed hebben, ontdekte ik afgelopen week. Ik ging naar de koele AH XL gister en daar is ook een Zeeman XL. Ik gooide eerst alle flessen in de glasbak, veegde het zweet van m'n voorhoofd en ging de Zeemanwinkel in. Rood ondergoed, de betere winkels zullen het vast wel hebben, maar hier was de keuze ernstig beperkt. En bovendien hingen ze onderaan, de rode beha's. Bukken lukt me nog redelijk, maar overeind komen is een hele toer met de gewrichtspijn die ik als bijwerking van immunotherapie heb. Ik keek spiedend om me heen. Kon ik het wagen, bukken en dan op handen en knieën om weer op te staan? Ik koos de middenweg: voorover hangend boven de beha's, rommelend om de maat te kunnen lezen. Want een leesbril is ook weer geen succes als je voorover hangt.

Uitgelaten kleuters renden door de winkel en om mij heen en ik smolt nog net niet tussen de schappen. Ik vond mijn maat niet, hield het niet vol en kwam kermend van pijn overeind. Dat doe ik vaker en ik denk altijd dat niemand dat hoort, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Zo geruisloos is het niet.
Ik zag een moslima met een vreemd gevormd verband om haar bovenarm en kon het nog net inhouden om uit te roepen: "Hé! Heb je ook een picc-lijn? Heb je ook kanker??"
Ik rommelde nog even tussen de rode slips en gaf het op. Het rode jurkje maar thuis laten dan.

Intussen probeer ik die picc-lijn te accepteren. Ik droeg er kleefverband omheen, maar dat was veel te broeierig. Droeg 'kousjes' van het ziekenhuis, maar die rolden teveel op en dan kwam de infuuslijn er onderuit. "Wat is er met je gebeurd?!" vroeg de Thaise mevrouw van de nagelstudio geschokt. Ik kocht een dozijn gekleurde sokken en knipte het teenstuk er uit, om de sok te dragen over de lijn heen.
En vond een site met kanker-hulpmiddelen, hoesjes voor de picc-lijn. Roze- en zandkleurig bestelde ik, zwart en wit was uitverkocht.
Gister kwam thuiszorg om de picc-lijn te verzorgen. Ze hadden de hoesjes nog nooit gezien.

We hebben intussen een plafondventilator op de slaapkamer en 's nachts heb ik zo'n hoesje niet om natuurlijk, veel te warm in bed. Vanmorgen gedoucht en benen geschoren voor het aankomende strand, teveel beweging van de arm kennelijk, het aanprikpunt van de lijn bloedde weer flink. Thuiszorg kwam opnieuw om te pleisteren.
Vriend is intensive care verpleegkundige, dus ik neem m'n noodvoorraad voor de picc-lijn mee naar Texel. Indien nodig kan hij pleisteren.

Ik mag het water ook niet in met die picc-lijn. Begrijpelijk, de lijn eindigt boven m'n hart, daar wil ik echt geen infectie. Maar ik kan de boot naar Texel nemen! Ik kan pootje baden in de zee! Ik kan spelletjes spelen in de voortent van de vouwwagen, op de camping. Ik kan koude witte wijn drinken en kijken naar de zonsondergang. Ik kan strandwandelingen maken.
Ik draag dat rode jurkje gewoon over mijn nieuw-verworven zwempak. Wat kan mij het schelen!