Het doet ut niet meer

Ik ben verhuisd, m'n lief is verhuisd: we wonen samen. In een groot, oud huis waar veel geschilderd en gesausd moest worden en waar ik zelf de meeste tijd als een kip zonder kop rondliep met energie als in de uitverkoop: de helft van de helft.
Maar het is prachtig geworden en het voelt goed en voor al onze bloedjes van kinderen is er een eigen kamer. Ze zijn allemaal jongvolwassen en in de praktijk is er meestal maar eentje aanwezig- maar toch. Het warme nest is hier nu.

Intussen kreeg ik de controle ct-scan na weer 3 onderhoudskuren. En bleek dat zowel de tumor als de uitzaaiingen gegroeid waren sinds de laatste scan. Even stil waren we, bij de longarts. Die zich haastte te verklaren dat de groei niet enorm was, maar dat de chemotherapie wel duidelijk zijn werking had verloren. Stoppen dus daarmee.
Immunotherapie dan. Vorig jaar, toen ik de diagnose kreeg, was dat nog geen optie, maar nu na chemotherapie kennelijk wel. Goed spul, had ik gehoord, als het aanslaat. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Kans op stabiliteit dan, niet op genezing. De longarts had het over 'palliatief', ik wil het woord niet horen.

Alsof de mallemolen een beetje opnieuw begint. M'n moeder opnieuw van streek, collega's van de rel, bemoedigende appjes en berichten stromen binnen. Ik zelf ben stiekem blij dat ik de medicatie voor- en na chemotherapie niet meer hoef te slikken. En ik hoop dat ik van immunotherapie iets minder moe ben. Chemotherapie was afwachten, dat is dit ook weer, spoor ik niet dat me nog niet laat ontmoedigen? Zelfs als ik niks meer zou doen, betekent dat toch niet dat ik onmiddellijk ziek word en snel dood ga? Of weet iedereen meer dan ik en laten ze me maar wat in die waan...?

Immunotherapie betekent een 'nieuwe' gespecialiseerde verpleegkundige en die vertelde me er alles over. De waslijst bijwerkingen waarvan de meeste mensen gelukkig weinig last hebben. De planning, elke 2 weken infuus. Voorlopig in m'n oude woonplaats, over een tijdje waarschijnlijk in m'n nieuwe.
De folder maakt dat ik me toch een beetje terminaal begin te voelen. Ga 's middags rusten. Doe alleen wat u belangrijk vindt. Jaja, maar de plee moet ook wel gewoon schoon en kleding gewassen enzo.
Ik gooi de folder aan de kant en onderga de 1e kuur immunotherapie. Lig 's avonds om half 9 koortsig in bed en de volgende dag is de lymfeklier in m'n hals, waar een uitzaaiing zit, flink opgezet en pijnlijk. Het is weekend en ik heb in mijn nieuwe woonplaats nog geen huisarts geregeld (en dus zijn er geen gegevens bekend van me), ik besef dat dat geen slimme zet is. Maar met paracetamol en veel slapen haal ik de maandag en hé, dan gaat het ook een stuk beter. De longarts vertelt dat m'n afweersysteem op hol is geslagen. Dat klinkt aannemelijk. En als ik het vol kan houden, doet hij liever nog even niets aan die lymfeklier. Oké.

Ik ga gewoon verder leven. Ik moet nog m'n kinderen zelfstandig en op hun plek zien. Ik moet nog lang samenwonen, wel zo leuk voor m'n lief. En de plinten moeten nog op de vloer. Iedereen weet dat daar weinig van terecht komt als je eenmaal in je huis woont ;-)