Het doet ut nog

Vorige week donderdag kreeg ik de uitslag van de controle ct-scan. Het was de eerste keer dat er drie maand tijd tussen de controle scans zat en was ik eerst nog blij met zo lang relatieve rust, tegen het eind van die drie maand vond ik het hoog tijd voor de tussenstand. M'n schildklier werkt niet meer en ik ben diabetes aan het ontwikkelen, dat is als bijwerking van de immunotherapie allemaal best te hanteren, maar dan moet het spul wel blijven werken.

De longarts zat met het ECG voor haar neus, dat gemaakt was omdat ik regelmatig druk en pijn op de borst heb. "Dat wil ik eerst even bekijken," zei ze, "anders vergeet ik dat." Ik riep van niet natuurlijk, de scan, ik was zo benieuwd naar de uitslag van de scan! “Natuurlijk, goed dat je het zegt” knikte ze ijverig. Een fractie van een seconde vroeg ik me af waarom ze niet door praatte, zou het dan toch….? “De scan is goed!” M’n lief en ik zuchtten luidruchtig. “Spreken jullie het af om eerst over iets anders te beginnen?” vroeg m’n lief, doelend op de vorige afspraak bij de andere longarts. We maakten er grappen over.

Het ECG zag er goed uit en we bekeken vervolgens de scan. Echt geen uitzaaiing te bekennen en waar de longtumor zat, was slechts een friemeltje zichtbaar.  Ongelooflijk. De longarts zei nog iets over vocht rondom het hart, artrose, ik was alweer uitgelogd.

Ik was naar een bijeenkomst van Longkanker Nederland geweest en daar flink met de neus op de feiten gedrukt dat de prognose voor uitgezaaide longkanker, stadium 4, maar 1 tot hooguit 3 jaar is. Dat wist ik wel, maar had ik genegeerd het afgelopen jaar. Op de bijeenkomst van Kanker.nl zei de directeur van het NFK zelfs dat Longkanker Nederland maar een paar tientallen leden heeft-want zij overleven het kortst (zij heeft hiervoor later haar excuus aangeboden, had voor mij niet gehoeven, ze zei gewoon de harde waarheid. Maar dit terzijde).

Nu is daar immunotherapie. Het slaat niet heel vaak aan en de reden daarvoor is nog onduidelijk, maar als het wèl aanslaat, zijn de resultaten spectaculair. Soms houdt het ook zomaar weer op te werken, alweer onduidelijkheid over het waarom.

Ik verdiep me daar verder niet al te veel in. Ik vroeg of ik tactisch bestraald kon worden, zoals bij stadium 1 en 2 zo succesvol kan zijn. Maar niemand weet het en daarom laten we mijn lijf met rust. Door met de immunotherapie, dat werkt bij mij. Voor nu, en voor hoe lang, dat zie ik later dan wel weer.

M’n lief en ik vertrokken blij uit het ziekenhuis. Zijn zoon was jarig, dubbel feest. Vrijdags hadden we een surprise-etentje voor hem en wat van zijn vrienden georganiseerd. Alle kinderen van ons samengesteld gezin kwamen, namen verkeringen mee, bleven slapen. We zaten met 13 man aan een lange tafel, aten en dronken en hadden plezier. Ik voelde me een heel rijk mens!