Ik ben boos
Nu pas. Meer dan een jaar na de diagnose uitgezaaide longkanker, stadium 4, palliatief behandelen, nu pas ben ik boos.
Ik heb al veel boze lotgenoten ontmoet. Boos over het ‘waarom’, boos over het ‘waarom ik’, boos over het krijgen van longkanker terwijl men nooit gerookt heeft (als je gerookt hebt, heb je het kennelijk verdiend, in de ogen van sommige mensen). Boos over het verlies van vrienden, conditie, werk en inkomen, toekomstperspectief.
Ik ben geen boos mens. Ik barstte in tranen uit toen ik de diagnose om de oren kreeg en schakelde vervolgens over naar de stand overleven. Overleven en zo min mogelijk mensen verdrietig maken. Iedereen geruststellen en vooral mezelf. Eén op de drie (toch?) mensen krijgt kanker, de vraag is vaker ‘waarom niet?’. Ik dacht me er bij neer te leggen, onderging chemotherapie en vervolgens immunotherapie en het gaat, zoals ze zeggen, naar omstandigheden goed.
Maar ineens is daar die boosheid. Die me uit de slaap houdt, die me onrustig en emotioneel maakt, die me pijn doet en in tranen brengt. Ik ben boos op de hele wereld. Ik ben boos op iedereen die doorgaat met zijn of haar leven- terwijl ik ook vind dat iedereen gewoon door moet gaan met zijn of haar leven.
Ik ben boos omdat ik elke dag wel een lichtpuntje zie, maar me toch niet blij voel. Ik ben boos omdat ik onredelijk en ontevreden ben en omdat de trein niet rijdt als er blaadjes op de rails liggen en gloeiende, gloeiende, ik zou graag iets willen vernielen maar dan moet ik het vast zelf ook opruimen en oh…wat ben ik boos. Boos omdat ik zelfs m’n schoenen niet meer pas met die 20 kilo extra en boos omdat ik niks heb om aan te trekken. Morgen eindelijk dat afscheidsfeestje van m’n werk en m’n voormalige collega’s zeggen dat ik in de groepsapp moet blijven maar NEE, ik heb daar niets meer te melden, ik word alsmaar bozer.
Boos omdat mede-bloggers die ik volg ellende meemaken, uitslagen verwachten, bang zijn en ook wakker liggen.
’s Nachts lig ik op bed en probeer m’n gedachten te stoppen. Ik heb kaarten voor Metallica, Muse, Frank Boeijen, ga leuke dingen doen, zei de longarts, ja dat doe ik, maar ik ben zo boos dat ik de hele wereld bij elkaar wil schreeuwen.
Versie 2.0, ik weet nog niet hoe ze er uit ziet. Versie 2.0 van mezelf. Die draad, waar kan ik die oppakken?
18 reacties
Lieve Frie,
Je beseft ook dat tijd een cadeautje is. Je beseft als palliatief dan wel terminaal patiënt dat alles gevierd mag en kan worden!
Dat is mooi. Ik wil samen met je boos zijn op de tijd dat we dit besef minder hadden.
Put kracht uit iedereen die door gaat, haal energie uit alles wat je raakt dan kan je de wereld aan!
Kom op👍
Beste Frieda,
Ohh, snap um wel hoor! Soms zou ik willen dat ik ook zo boos kon zijn en van alles door de tent willen smijten. Blijkbaar heb ik dat punt nog niet bereikt. Ik ben boos als mensen doen alsof het niets voorstelt, kanker hebben. Of dat van die auto waar zij onder kunnen komen. Dan schiet ik vlammetjes. Leef je uit, dat doet je goed. Lucht op. Het is ook allemaal zo zwaar klote. Als je daarna maar weer terug bij jezelf komt en kunt genieten van wat nog wel is. In ons geval zo zonde als we dat niet doen, want het is nog maar beperkt..... En nu niet boos worden..... Hou vol; zoek het goede weer op...
Groetjes Hebe
Hoi Frie,
Het luisteren naar je favoriete muziek geeft je een energie boost, troost misschien ook. Men zegt dat de boosheid bij het verwerken hoort. Het komt er een keer uit.
Gaaf dat je kaartjes hebt voor deze bands. En wat betreft Metallica ;) ik ben er vorig jaar geweest. Machtig mooi, van begin tot eind power power power. Zeker iets leuks om naar uit te kijken!
Groetjes x, Nik
Lieve Frie ben lekker boos maar blijf er niet in hangen 😉. Jou woorden alleen in een andere context. Hou vol! Dikke kus!
O lieve Frie, je kunt en wilt nog zoveel maar een ding wil je absoluut niet: doodgaan. Mag je boos zijn als dat moment in jouw leven naar voren getrokken wordt? Ja, ja en nog eens ja. Tier en raas zoveel je wilt, laat alle tranen los. Troosten kan ik je niet, meeleven wel. Het doet pijn, heel veel pijn. Er komt een moment dat je alle kwaadheid misschien tijdelijk, misschien voor langere tijd los kunt laten.
Het verloren gewaande draadje wacht op je tot jij er weer aan toe bent. Sterkte en veel liefs, Okkie
Oohh lieve Frie,
Zo herkenbaar, ineens willen de dingen ook minder waardoor je boosheid nog erger wordt.😟🙈
Maar het gaat over. Je herpakt je positiviteit weer als het voorbij is. 😀👍
Ook ik heb dit gevoel heel erg gehad na bijna 1 jaar diagnose.
Komt het niet omdat het redelijk gaat mensen minder naar je omkijken. En je meer tijd hebt om te beseffen dat het jaar achter je wel heel heftig is geweest. Een jaar waarin jij sterk was en een ander trooste.
Lieve Frie dit heet verwerking🤗 nu het positieve weer oppakken als je eraan toe bent.🍀🍀🍀💪💪💪
Liefs Alice❤😘
Dag lieve Frie,
Ik ga iets 'wolligs' zeggen. Geef je enorme boosheid de ruimte, laat 'm los, zwaai 'm na... maar pas nadat je 'm eerst gekoesterd hebt. Klinkt misschien raar, maar dit gevoel heeft een functie - hoe ontzettend naar je woede nu ook voelt en hoe erg het alles momenteel ook overschaduwd en het je in de weg staat. Maar als je een poosje goed voor je boosheid 'gezorgd' hebt, als je dit logische gevoel dat het gevolg is van een zware situatie geaccepteerd hebt, dán pas kun je 't loslaten. Geef je boosheid dan de ruimte, laat 'm dan ontsnappen. Dan krijg je vanzelf weer plaats voor andere gevoelens. Klinkt misschien makkelijker gezegd dan gedaan... Sterkte, Frie!
Warme groet,
Carolina
Hoi Frie,
Het komt ook bij mij bekend voor hoor en denk bij de meesten hier wel.Het heeft idd met verwerken te maken.Bij mij was het nodig dat ik de keukenkastjes eens uitpakte en ze goed schoon wilde hebben ,dat was immers lang geleden.Man wat had ik er een glaswerk in staan!Heb een grote boodschappentas vol weggebracht naar de glasbak.Toen merkte ik al dat ik het heerlijk vond om ze er heel hard in te gooien zover als dat lukt in zo’n kleine opening.Vorige week moest ik in 1 keer weer aan die tas denken en kreeg ik spijt,spijt dat ik het in de glasbak had gegooid.Ik had hem achteraf liever bewaard om elke dag 1 glas knetter en knetterhard tegen de schuurmuur aan te gooien.......goh wat kan een mens soms rare gedachten hebben.Maar kon mezelf snel herpakken wat moesten de buren dan wel niet denken en wat een glas op de grond.....Het zijn van die momenten Frie die hebben we allemaal...en dat is niet raar
Zet hem op👍Liefs Petra
De draad door een oog van een naald krijgen lukt mij niet maar ik gebruik dan ook draad waar je een kustvaarder mee aan wal legt. Het besef dat je een loze strijd strijdt maakt je boos verdrietig en geeft het gevoel van onrecht. Vanaf dag 1 na mijn diagnose heb ik me neer gelegd met het feit dat dat klote oog gewoon te klein was en laten we nou eerlijk zijn genieten van Metallica? Wie gelooft er nou in sprookjes. Lieve Frie het leven is kut met peren, wees eerlijk voor je zelf en naar anderen, en over Frank zal ik het dan maar niet hebben. Boos kwaadheid en een verstoorde slaap zijn dat geen verschijnselen van Mettalica? Ik zal proberen me voor te stellen dat je echt geniet van die herrie.
heel veel sterkte dat je de draad weer op kan pakken al is het korter dan je wilde.
Lieve Frieda, Heel begrijpelijk dat je boos bent. Sterker nog je mag het zijn! Het hoort helemaal bij het verwerkingsproces. Brul het maar lekker uit bij Metallica, Master of puppets heerlijk! Ik ben van plan ook te gaan en brul dan samen met jou. Dikke knuffel.
Bedankt voor jullie begripvolle, hartverwarmende en soms lachwekkende reacties (Muse kan je zeker ook niet bekoren, Ron?), dat doet me enorm goed!! XXX
Van Muse heb ik nooit gehoord
Als ik het niet dacht...
Pavarotti, vind je dat wat? Het duurste concert waar ik ooit geweest ben. Ik ging met mijn collega/vriend Joop, naar Pavarotti in de Arena, een geweldige ervaring was dat concert en ik was in verwachting van mijn eerste kind, dus alle zintuigen op scherp. Ik heb van Joop laatst een lijst gekregen met daarin een kleine poster van Pavarotti, de lijst van gezongen nummers en de ticket van dat concert. Hele mooie herinnering
Hoi Frie
Natuurlijk mag je boos zijn. Positief kun je kijken naar wat je nog hebt, maar een mood van wat je allemaal kwijt bent en zal zijn is niet vreemd volgens mij.
Inderdaad Carreras en Domingo en een breed scala aan klassieke componisten, ieder zijn meug is waar. Als het je gedachten verzet is iedere muziek van onschatbare waarde een rechtstreekse verbinding van verstand naar gevoel. Geniet met volle teugen Frieda en laat je door die sentimentele ouwe zak die ik ben niet van de wijs brengen.
Sterkte
Lieve Frie,
ik lees nu pas deze blog.
Ziek worden, je gezondheid verliezen, het leven wat je had kwijtraken; dat is me een rouwproces! En rouw kent verschillende fasen. En daar hoort boosheid ook bij. En ja, soms moet je daar uiting aan geven. Jammer van het glaswerk dan . Als het de kat maar niet is. Laat het maar. Het gaat ook weer over in de meeste gevallen. Sterkte.
Lieve Frie
nou meissie volgens mij had je het volste recht om boos te zijn ,en dan laat je me nog lachen ook met je wou iets stuk maken maar ja dan kan je het zelf opruimen ,doet me terug in de tijd gaan ,ooit toen ik nog jong was was ik vaak boos gewoon om alles en soms zo erg dat ik iets stuk wou gooien dat heb ik gedaan het halve servies op het balkon ,ed kwam op het geluid af en die droogkloot zei alleen maar ruim je het zelf straks ook ff op hes toen schoot ik in de lach
liefs en een knuff hes xxx
Jaaaaa! Wat herkenbaar! Gewoon pis-en pislink zijn! Jammer dat je al die mensen met hun “ja maar…bla,bla,bla….lichtpuntje,positief blijven, nog veel om naar uit te kijken/blij om te zijn, schouders er onder” niet ff vreselijk op hun bek mag rossen hè? Nou okay, dat hoeft ook niet maar iets slopen, boksbal/kussen meppen…gewoon doen! Leef je uit!