Het gaat goed

Openbaar blog
dinsdag 19 september 2023
979 x gelezen

“De scan ziet er prima uit!” zei m’n professor, op een zonnige donderdag. Maandags was ik voor die scan naar het ziekenhuis geweest, en voor bloedafname – dat laatste was niet goed geregeld en ik verbleef de halve dag in het ziekenhuis. Dat was niet erg, het was er koeler dan buiten.

Lief kneep even in m’n been, een prima scan! Restafwijkingen, geen actieve kanker te zien, en “daar waar je bestraald bent, zal het vast niet weer gaan groeien!” ging prof enthousiast verder. “Ergens anders waarschijnlijk wel….een keer…”

”maar niet NU!” vulde ik aan.

We hadden het er over dat hij 2 jaar eerder dacht dat er misschien helemaal geen groei meer zou zijn. Hij vloekte, omdat het anders uitpakte. Maar wij waren hem evengoed nog dankbaar, want we hadden zo genoten van dat positieve nieuws, toen! Hoop, het doet echt leven.

Afgelopen weken heb ik alle pijnstillers één voor één afgebouwd. Mijn gezicht heeft weer ongeveer z’n normale vorm, ik kijk weer wat helderder uit mijn ogen, voel me ook daadwerkelijk helderder. Had een flink verhoogd bloedsuiker, maar dat moet wel onder controle te krijgen zijn. Nu nog wat meer energie, wat minder kortademig. Ik werk zo veel mogelijk bij m’n beestjes en na 2 of 3 dagdelen stort ik dan in en moet ik 10 tot 12 uur slapen.

Lief en ik proberen onze sociale contacten wat op te krikken na die paar maanden behandeling, zo’n beetje elk weekend een afspraak, en weer moet ik heel veel slapen daarna.

Maar ik voelde toch de stijgende lijn. Ik sliep beter, ik kon de trap oplopen zonder daarna te moeten uitblazen, ik kon na 4 uur werken ineens wel weer wat langer blijven om dingen af te maken, en dan nog naar huis e-biken. Ik werkte ook wel eens 3 dagdelen achter elkaar – en dat is dan weer te veel, maar ik ben enorm hardleers.

Ik ging naar 2 bijeenkomsten van een groepje Kanker.nl-ers. Ons Alpe d’Huzes-team kwam fietsen, wandelen, eten en borrelen. We verbleven met 6 vrienden tijdens vriendenweekend in de buurt van Maastricht. Belgische vriend kwam bij ons langs, met z’n nieuwe vlam. M’n zonen kwamen langs, ieder met een serieuze vriendin. We barbecueden met z’n allen bij m’n mams. Vierden de verjaardag van Jongste bij mijn ex. M’n voormalig gezinsbegeleider kwam langs, voormalig collega’s kwamen langs…

Kortom: we leven! Met een lach en een traan, maar we leven!

Hier op Kanker.nl bleef ik weg, sinds de dood van Anja. Ik probeerde daar verder niet zo bij stil te staan, maar het moment dat ik hier weer ‘aan de slag’ wilde, kwam en komt nog maar niet, dit keer. Ik ben hier al 6 jaar en zoveel mensen zijn gestorven. Ik ben even Kanker.nl-moe. App vanuit hier alleen nog met Hebe, wij als Last of the Mohicans, alle Harten7-vriendinnen dood en 1 wappie zelf vertrokken.

Valt er dan nog wat te lachen? Ja. Vandaag wandelde ik naar de apotheek, vlakbij, de straat was omgelegd voor nieuwe huizen, dichtbij huis en ik moest dat uiteraard bekijken. De wind om mijn oren en de zon in mijn gezicht. Bij de apotheek vertelde ik met enige trots dat ik bijna alle medicatie afgebouwd en gestopt had. Ik vertrok met de blijvende schildkliermedicatie. En keek natuurlijk net op mijn mobiel waar de stoep scheef en wankel was. Verzwikte mijn enkel en ging flink op mijn plaat.

Mensen boden hulp aan, dat was niet nodig, maar ik heb wel een bloederige schaafplek op mijn knie, net als vroeger toen ik nog een kind was. Er stond een vrouw bij me, in haar auto met het raampje open, en ik zei: ”Als je op straat komt te vallen, begin je echt wel oud te worden!” We lachten samen.

“Word je toch maar mooi oud met je longkanker”, zei Dichtstbijzijnde vriendin. “Als je met vallen en opstaan oud mag worden!”

“Zo is dat!”, zei ik.

Het gaat goed

48 reacties