Het gemijmer

Openbaar blog
dinsdag 29 december 2020
556 x gelezen

Twee dagen voor Kerst belde Jongste. "Ik ga een test afspreken, mam. Ik ben verkouden, heb keelpijn. Ik denk dat er niks aan de hand is, maar wil Eerste Kerstdag graag komen en niemand besmetten, en je weet maar nooit....". Ik deed mijn best niet meteen in janken uit te barsten, ik verheugde me zo op de Kerst met mijn kinderen en stiefkinderen. Jongste kon 's middags al terecht en zou met een beetje geluk de dag voor Kerst de uitslag hebben.

Hij testte negatief en zo zaten we gelukkig toch met z'n allen aan tafel op Eerste Kerstdag. Lief had uitgebreid gekookt, we hadden de tafel gedekt met het kerstservies en toebehoren, speelden het vragenspelletje Kletspot tussen de gangen door. We hebben heerlijk gegeten en gedronken, heel veel gelachen en plezier gehad, na het eten de Top 2000 geluisterd. Ik voelde me zo bevoorrecht: alweer een Kerstmis te vieren, de kanker stabiel, mijn kinderen en stiefkinderen, die het goed kunnen vinden met elkaar, en de warmte en liefde in ons huis, gezelligheid. Ik heb genoten!

Later had ik een soort anti-climax. Kerst voorbij en de kinderen weer vertrokken, op thuiswonende stiefzoon na natuurlijk. Veel wasgoed, MOE, de zon scheen (dat hoort niet rond Kerst) en de kerstversiering leek me ineens niet meer zo sprookjesachtig. Lief kookte nog eens uitgebreid en we togen met pannen naar de partner van zijn overleden moeder. Hij heeft ook kanker. Wat een gesodemieter met kanker. En met corona.

Het eind van het jaar nadert. Kankervriendin zei dat het einde van haar leven nadert. Hartverscheurend. Ik raak er van in gedachten, mijmerend, over alles wat we verloren en gaan verliezen. Ik weet dat dat niet slim is, dat ik moet focussen op wat er wél is. Maar voor mij hoort het misschien een beetje bij deze tijd van het jaar. Melancholie en emotie. Kerst is knus, de jaarwisseling confronterend, zoiets. Terugkijken, dankbaar zijn, genieten, maar ook: lijden en verlies voelen.

Al voor de eerste Lock down had ik koorts en zat ik thuis. En daarna: geen behandelingen meer, geen vrijwilligerswerk op de manege voor aangepast paardrijden, geen lotgenotengroep in het Inloophuis, geen kneuzengym (begeleide fysiotherapie), geen boetseren. Niks, niks en nog eens niks.

Ik haalde de keukenkastjes leeg, maakte ze schoon en deelde ze opnieuw in. Logischer, meende ik ook nog. En verstopte me in het huis tijdens de hitte van de zomer. Sliep op de kamer van Oudste, waar we pas geleden toch maar een werkkamer voor mijn Lief van maakten, omdat dat thuiswerken helemaal niet fijn was aan de eettafel en het nog wel even door zal gaan. In de zomer maakte ik overdag eten, met de ventilator op het aanrecht, eten wat ik 's avonds op kon warmen of een koud gerecht. Toen er wat versoepelingen waren, gingen Lief en ik lekker samen op vakantie, een paar keer een paar dagen, zo corona-proof mogelijk. Ik meldde me bij de dierenambulance voor nieuw vrijwilligerswerk, maar zij mochten nog geen nieuwe mensen inwerken.

Verder weet ik helemaal niet meer zo goed hoe ik die maanden door kwam zonder al te neerslachtig te worden. Inleveren vanwege kanker, daar had ik me min of meer mee verzoend. Niet meer werken, samenwonen een eind weg van mijn moeder en zonen, overgewicht, slecht slapen, geen conditie. Wijn drinken. Corona deed er een schep bovenop. Ik heb 'mijn' psycholoog weer ingeschakeld en heb wandelgesprekken met haar. Heerlijk in de bossen en als ze de juiste vragen stelt en juiste dingen zegt, denk ik: ja! Ga elke dag buiten wandelen, zoek een haalbare fijne besteding van je tijd, stop met zuipen. Laat dat klotevirus je bonustijd niet vergallen!

Dus waarachtig, ik heb ze: goede voornemens. Want ik ben blij dat ik nog leef en ze kan hebben! De jaarwisseling uitzitten met vrienden, Nieuwjaardag naar m'n mams, als het kan ook nog even langs mijn bloedjes van kinderen. En dan het hele huis weer opruimen, schoonmaken, die keukenkastjes opnieuw doen, van 4 tot 31 januari geen alcohol drinken (Lief is de derde jarig, dat gaat me toch te ver, dus ik start Dry January iets later..), dagelijks thuis oefeningen doen, dagelijks een uur wandelen of fietsen, 25 januari weer helpen op de manege als het kan doorgaan, me opnieuw melden bij de dierenambulance.

Intussen luister ik de Top 2000. Mijmer ik een heel eind weg bij allerlei muziek. Ik ken bijna alles, kan het meeste mee zingen (nou ja, niet dat dat goed klinkt, ofzo), heb m'n hele leven muziek om me heen gehoord. Met Kerst luisterde ik het met mijn zonen, die Top 2000, de uitzending op tv. We stuurden appjes in de hoop dat die in beeld kwamen, maar dat mislukte. Mijn zonen, ik ben zo trots op ze. Geweldige, opgewekte jongemannen zijn het, met gevoel voor humor. Ze zitten thuis door de coronamaatregelen, maar slaan zich daar doorheen en helpen elkaar en anderen. Fijne kerels, die van mij! Ik zal me zorgen maken zolang ik leef, maar ik besef dat ze zich echt wel gaan redden zonder mij, wanneer die tijd komt. Ik hoop dat ik nog lang stabiel voortkabbel. Maar ik realiseer me dat er niets is wat ik nog moet. Veel wat ik nog wil, maar niks wat nog onaf is.

Een nieuw jaar, het is weer bijna zover, wie had dat gedacht. Ik wens iedereen genezing of anders stabiel voortkabbelen, maar ook: stel belangrijke zaken of woorden niet uit. Probeer te zijn met wie je lief is en hopelijk overwinnen we het coronavirus en kunnen we nog genieten van 'terug naar normaal'. Heel veel lichtpuntjes wens ik iedereen, en moed, hoop, kracht. Goeds wens ik iedereen!

Het gemijmer

17 reacties