Het monster en nostalgie

Gistermorgen stond ik voor mijn doen vroeg op. Ik zou naar Wapserveen rijden, waar één van onze chemo-gym meiden woont. De chemogym van toen we allemaal behandeld werden in Meppel, en bij de fysiotherapie fietsten en trainden aan de apparaten. Met z'n zessen spraken we later nog af en toe af voor een lunch en bijkletsen. Ik was de enige die ongeneeslijk ziek was. Maar vorig jaar kreeg Dee na borstkanker darmkanker. En toen de chemo niks deed, werd ze ziek en stierf. En nu is Ien na uitzaaiingen uitbehandeld. We moeten elkaar zien.

Thuis blikte ik de tuin in voordat ik vertrok. Geen tortelduif te bekennen, terwijl ze toch echt een nestje in onze heg hebben en één van de twee heel fanatiek alle grote vogels verjaagt. Mussen zijn toegestaan. Die hadden ook nesten en kleine donzige musjes fladderen rond, samen met hun ouders, met veel lawaai. Muizen zag ik ook niet, terwijl er gister vier waren. Twee groten en twee kleintjes. Zouden eksters het nest van de Turkse tortels leeggeroofd hebben? En de rode buurkater de muizen te pakken hebben gehad?

Ik reed van Nijmegen naar Wapserveen. Met dat sukkeldrafje van 100 kilometer per uur en nog relatieve rust op de snelweg. Passeerde mijn geliefde Meppel, waar ik geboren ben en waar mijn bloedjes van kinderen wonen. Ik reed richting Havelte. Links de camping waar ik verkering had met de oudste zoon van de campingbaas. Ik was net 14, mijn vader overleden, en vond bij hem mijn tweede thuis. In het stukje dichte bebossing rondom die camping voelde ik rust en moest heel diep zuchten. Hij is dood, mijn eerste grote liefde. Slokdarmkanker.

In de buurt van de hunebedden passeerde ik de kazerne waar mijn lief 30 jaar geleden zijn dienstplicht vervulde. En stage liep in het ziekenhuis waar ik toen werkte. Ik ben twee huwelijken verder, hij eentje, en nu wonen wij samen in Nijmegen. Ik was diep in gedachten verzonken, onderweg. Uitgestrekte weilanden, koeien, ik mis het, bedacht ik.

G woont in een prachtige vrijstaande boerderij en het interieur kan zo in de VT-wonen. De andere twee meiden hadden appeltaart gebakken en geholpen de lunch voor te bereiden en toen ik goed en wel gearriveerd was, kwam Ien. Haar man bracht haar. Ze kon bijna niet meer lopen en kwam dus met de rolstoel binnen, ze was heel erg opgezet door o.a. de dexamethason, haar stem was niet meer hetzelfde door druk en vocht bij de stembanden. Ach, ik moest zo'n moeite doen om niet meteen te brullen. Vorig jaar had ze mij nog van het station gehaald toen we met Dee gingen lunchen. Die Ien van toen, zij leek al verdwenen. 

Co verdeelde de appeltaart en de mondkapjes die ze gemaakt had. Ien hoefde die niet, ze trekt zich niks meer aan van de coronamaatregelen. Gaat er op uit zolang ze kan. Alles om nog maar niet thuis te zitten. Ze heeft een bed in de kamer maar slaapt nog boven zolang ze kan. Ik zei haar dat ik het zo gruwelijk voor haar vind dat ze haar laatste kostbare tijd slijt in de corona-ellende.  We aten van het servies van Dee, wat G gekregen had toen Dee's zus het huis leeg haalde.

Iens man haalde haar met de camper, want ze gingen dan nog een paar dagen weg. G en ik zwaaiden voor het raam. De laatste keer dat we elkaar zo met zijn vijven zagen en spraken, op anderhalve meter. Het was goed. Nee, niet goed. Maar wel fijn elkaar gezien en gesproken te hebben.

Terug naar Meppel. M'n mannen wonen in een voormalig postkantoor met nog een boel jongelui. Ik bracht ze stoffen, uitwasbare mondkapjes voor in het OV en handalcohol om die kapjes schoon op- en af te kunnen zetten. Deed de afwas bij Oudste terwijl hij boodschappen deed. Jongste werkte en toen hij vrij was, dronken we wat op het dakterras. De jongelui voeren,  net als ik,  uitbundig de vogels en er stonden bloeiende bloempjes op het dakterras. En vier barbecues. En ze kregen een raaf op bezoek, een heuse raaf! 

M'n zonen en ik maakten spaghetti met veel groente, dronken bier en wijn. M'n lief appte dat hij vier muizen en twee tortels had gezien, ik was gerustgesteld. 

's Avonds liep ik de straat uit naar mijn oom en voormalig leidinggevende, waar ik dertig jaar mee gewerkt heb. In het patiëntenvervoer en in de overledenenzorg. Al lang droegen wij bij iedere mogelijke besmetting overschorten, mondmaskers, mutsjes. Ik logeerde in het appartementje boven hun garage en droomde over corona en kanker.

's Morgens langs Jongste en ook daar deed ik nog een afwasje en wat afstoffen.  Von appte of ik misschien iets wist over het middel dat ze kan gaan proberen.  Ja, ik had het opgezocht, pillen, bijwerkingen, maar nieuwe kansen! En toen terug naar huis. En thuis ging ik douchen, was ophangen, koken. En daarna moest ik even heel hard huilen om Ien. 

Zes donzige mussen rommelen wat in de tuin. De Turkse tortel zit op het nest, ik heb gekeken. Vriendin stuurde een kort filmpje omdat zij en haar man een platenspeler gekocht hadden. Ze draaide Tubular Bells, ik herkende het in die paar seconden. Ach, nostalgie. En ik kan maar niet ophouden met huilen.