Huis en tuin
Een nieuw blog terwijl ik jullie blogs nog niet gelezen heb, dat is eigenlijk niks voor mij.
Ien stierf 9 dagen nadat we met ons chemogym-groepje geluncht hadden. Vanwege de corona was haar uitvaart gisteren in kleine kring en er was ook geen livestream. Ze was juf op de basisschool, ik vond het zo droevig; geen collega's, geen kinderen. De avond voor de uitvaart kon men in de auto of op de fiets langs het uitvaartcentrum rijden als eerbetoon aan Ien. Te ver weg voor mij, maar twee van onze overgebleven vier chemogymers gingen op de fiets. Aan het eind van de stoet stond de ijscoboer met zijn kar - want Ien was dol op dat ijs.
Von intussen, zou hoopvol beginnen met de nieuwe medicijnen, een studie voor patienten met uitgezaaide longkanker. Nieuwe kansen en nog steeds een chemomiddeltje op de plank. Maar het bleek dat ze tòch eerst de hersenuitzaaiingen moest laten behandelen. Weer in die bankschroef voor de bestraling, weer wachten. Pas als de hersenscan straks stabiel is, gaat het feest door. Ik weet gewoon niet meer wat ik voor bemoedigends kan zeggen.
En verder kabbelt het coronaleven voort. Ik ben me er van bewust dat ik blij en dankbaar zou moeten zijn omdat de nieuwe plekken in mijn beide longen niet kwaadaardig zijn en de oorspronkelijke tumor en uitzaaiingen zich koest houden. Maar ik moet toch bekennen dat ik het leven nog steeds niet veel aan vind op dit moment. Ik kom nog steeds weinig verder dan de winkel in mijn straat, en dan alleen op rustige momenten. Alles wat ik opgebouwd had aan zinvolle bezigheden is gecanceld en nog steed niet opgestart. Ik heb in de afgelopen maanden 2x mijn moeder gezien en 3x mijn zonen.
Het ligt ook wel aan mezelf. Ik schijn niet in staat te zijn om meer in beweging te komen. Te gaan fietsen, wandelen, zwemmen! Na bijna 2 jaar een picc-lijn te hebben gehad, zou ik nu toch kunnen gaan zwemmen, ik mag het water in. Als alternatief voor het ontbrekende gesjouw op de manege, de ontbrekende medische fitness en het niet doorgaan van de Alpe d'Huzes - bewegen met die hap! Maar ik kom tot niets.
Huis en tuin dan, mijn domein sinds eind februari. Oh, wat ben ik blij met de tuin! Het groeit en bloeit er dat het een lieve lust is. Bloemen en bessen. Vlinders, bijen en hommels, vogels wonen er. En euh, muizen. Ik mag dan geen huisdier meer hebben, ik heb het nog wel druk met de beestjes. Voer de vogels (en dus indirect de muizen) en ververs het water. De merel baddert hier, de heg is bezet door mussen en Turkse tortelduiven, houtduiven en kauwen komen langs voor water en voedsel, en af toe koolmezen en pimpelmezen. De roos bloeit uitbundig en muizen scharrelen tussen de rozenblaadjes op zoek naar voedsel. Turkse tortels zitten om de beurt op hun nest. Ze lijken precies op elkaar, maar wij zien thuis intussen het verschil: zij gaat alleen eten, hij jaagt alles weg wat groter is dan een mus. Zelfs de houtduiven, die twee keer zo groot zijn, wat een gedonder.
's Morgens loop ik sinds kort weer naar de winkel in de straat. Alleen doordeweeks, anders is het te druk. Een jongeman sjouwde rond zonder karretje en ik ergerde me. Ik heb handalcohol in mijn tas en probeer uit ieders buurt te blijven. Ik geloof wel dat ik misschien geen verhoogd risico loop op een ernstig verloop van een coronabesmetting, maar de IC zit er echt niet in. Dus ik probeer op te passen. Vanmorgen ging een echtpaar voor me uit. Ze hadden ieder een karretje en de vrouw schoot niet erg op. Ik volgde op afstand door de winkel dezelfde route. Zij riep haar man, ze zag een mooie foto van een wolf op een display. Hij kwam terug met zijn karretje en beaamde dat het een mooie foto was. Samen boodschappen doen, het was duidelijk dat hij haar niet alleen thuis kon laten. Zij had een leeg karretje, hij een volle, hij deed de boodschappen.
"Hou op met zeiken," probeer ik mezelf toe te spreken. Er komen betere tijden en met wat geluk ga ik ze mee maken. Meer contact met vrienden en familie. Een midweek naar Zeeland begin juli, een huisje tussen kleinvee en vogels enzo. Leef, leef en geniet!
11 reacties
Goede tijden slechte tijden, je kent dat wel, je hebt nogal wat ellende over je heen gekregen de laatste tijd. Die lamlendigheid, tot niks kunnen komen, mag het dan ook eens een keer? Zeker komen er weer betere tijden! Midweekje Zeeland met je lief is een heel goed idee, dat gaat je vast een boost geven. xx
Lieve Frieda,
De Corona en de slechte berichten om je heen van ons allen, je vriendinnen en lotgenoten. En als klap op de vuurpijl de verwarring van je scan.
Er gebeurt zoveel in korte tijd dus nee niet gek hoe je je voelt. Blij dat er bij jou nog wat te beleven is aan leven wat zich niets van alles aantrekt en jou afleiding bezorgt.
Lekker even naar Zeeland met je lief zal je goed doen.
Liefs Alice
Inmiddels ga ik gewoon weer naar mijn moeder, ze zit zo op bezoek te wachten en gaat ook weer zelf naar de kapper en winkel. Ik ben blij dat ik nog kan werken, al moet ik zeggen dat ik de laatste week begin af te takelen, ik hoop dat het alleen vermoeidheid is, ik vrees iets anders, dinsdag weer een CT, we zullen het zien. Het leven is op het moment niet makkelijk, maar geniet Frie, gewoon van de kleine dingen, lekker naar Zeeland, mijn favoriete provincie. En zie af en toe je kinderen, familie en vrienden, gewoon buiten en voorzichtig. Leef en geniet! Heel veel liefs 😘
Lieve Frie,
Je zou blij en dankbaar 'moeten' zijn? Maar dat is toch niet iets wat je jezelf kunt opleggen, lieve Frie. Je hebt zo veel meegemaakt de afgelopen maanden en wat jouw leven opfleurde staat nog steeds stil. Dat is toch ontzettend jammer?
Tegelijk zie ik zoveel dankbaarheid in jouw prachtige beschrijving en de foto's van het leven in je tuin. Dat is een belangrijk vermogen, het mooie daarvan te zien.
Dat bewegen kan ik je wel aanraden, overigens. Een wandeling of een fietstocht, op een rustig moment, ik doe het elke dag, word er heel moe van maar knap er ook enorm van op. En buiten zijn de coronagevaren niet zo groot.
Liefs, Hanneke
Hoi Frie,
Weet je? Baaldagen, lekker stampvoeten en mopperen ... gewoon doen. Ook die gevoelens moeten een plekje krijgen en vooral eruit. En de volgende dag? Dan hoor en zie je weer de vogeltjes en kun je meer genieten van de kleine dingen.
martine
Lieve Frie, we kunnen onszelf niet dwingen om blij te zijn hè. Natuurlijk is het fijn als je je happy voelt, maar godsamme er gebeurt nogal wat in je leven. Ien die is overleden, Von waar je je veel zorgen om maakt, het niet op pad kunnen terwijl je daar normaal zo van geniet. En ja dan kan je zelf heel goed nieuws hebben gekregen, maar als je het niet voelt, dan voel je het niet. Voor even is dat echt geen ramp hoor. Gelukkig heb je die geweldige tuin van je waar van alles gewoon doorgaat. De natuur en de beestjes trekken zich nergens iets van aan, zij gaan door zoals altijd. En in juli naar Zeeland wie weet krijg je daar wat van je energie terug xx Kim😘
Soms is " zeuren" best even fijn. Iedereen zou altijd vrolijk willen zijn, maar dat kan niet. En met alles dat er om je heen gebeurt kan het ook niet altijd. Maar......achter de wolken schijnt de zon. Hopen dat de wolken snel verdwijnen.
Lieve Frieda,
Het is inderdaad saai en je wordt er rusteloos van. Maar je hebt ook wat voor de kiezen gehad. Ik hoop dat je de rust kunt vinden en dat je dat weekje Zeeland goed zal doen. Het is moeilijk om jezelf weer dat plezier in het leven terug te geven. Maar jij kunt het! Dikke knuffel van mij.
Ha huismus, ik had je al gelezen en gereageerd en dat vervolgens niet geplaatst... hihi, ook geniaal zoals velen van ons.
Dat saaiheid je leven binnendringt, je je geen raad meer weet met al het vele slechte nieuws, dat je handvatten nodig hebt gemis te plaatsen, je ergernis op ergernis stapelt, je afleiding krijgt van de beestjes en vooral muizen die gezellig neuzelen in je tuin en daarmee de bevolking vrolijk vergroten, je gewoon weer je ding wilt doen, je weer wilt stinken naar de manege en daar van de stralende snoetjes geniet waarvoor je die stank naar parfum vindt ruiken, dat je frank en vrij wilt koesteren en genieten van goed nieuws, dat je de deur uit wilt zonder angst, dat je ineens blij bent met regen omdat je dan veilig op een terras kunt zitten, dat........ Uhhh... wat ben ik nog vergeten?
Meng dit alles lekker door elkaar en zie dan nog maar eens overzicht te hebben. Te veel van alles, te veel door elkaar, te veel schaduw, te weinig fris en vrij overzicht. En toch..... weet je ons mee te nemen door de mooie momenten in je tuin, een bijzonder tochtje door de winkel en lezen we jou die dat toch nog ziet en ervan geniet. Het onweerlegbare feit dat we zo'n beetje allemaal in hetzelfde gammele schuitje zitten, biedt geen troost. Nu effe niet. Straks weer wel. Het wordt tijd voor een knuffelkussen.....
Vele liefdevolle hele dikke knuffels! xxx Hebe
Lieve Frie, alles is al gezegd dus ik stuur je een bloemetje!
Ha die Fri,
Tja, dat kan gebeuren he... zeker tijdens Corona... dat je even je terug trekt, gewild of ongewild in je eigen gesponnen cocon. Dat moet ook kunnen... Maar ik merk aan je hele blog dat je ook wel naar buiten wilt ; doe het maar... De zwembaden zijn open op afspraak ( ik zwem al weer 3 weken: heerlijk) Ga lekker fietsen en/of wandelen. Vergroot je tuin een beetje... Neem alvast een voorproefje op Zeeland. Ik heb op een terras gezeten en genoten van de bediening. Maar jij bent mij niet en je mag doen wat goed voelt. En als je daar rustig in je tuin met de tortels en muizen over na wil denken ...: Doen...