Ik ben boos 2
Het is zover. Ik ben hier meer dan 2 jaar op de site, ongeneeslijk ziek, in bonustijd. Schreef ik vorige week nog uitbundig over de Deelnemersdag, die ik echt hartverwarmend vond- nu ben ik boos. Boos op alle mensen die genezen, kunnen genezen, gaan genezen. Die aan het begin staan en nog in paniek, verdrietig en bang zijn. Natuurlijk!
Maar toch ben ik boos. Het zal een taboe zijn, ik durf het alleen hier te uiten en ik zal veel mensen voor de schenen schoppen. Maar ik ben boos omdat ik niet meer beter word, ik ga dood aan die kl*te-kanker, en ik erger me aan iedereen die iets meer mazzel heeft dan ik. Misselijk van de chemo, jaja, laag hb, het zal best, littekens, weet ik veel, maar hé, je leeft nog. Mij was het verlies van mijn haar voorspeld, dat is niet gebeurd, maar ik dacht: dan had iedereen kunnen zien hoe ziek ik was. Nu roept iedereen hoe goed ik er uit zie. We hadden al geconcludeerd dat dat niet fijn is als je kanker hebt- moet je er dan meteen uitzien als een zombie?
De vorige controle had ik een inval-arts die zich geroepen voelde om mij te vertellen dat de immunotherapie ooit ophoudt te werken. Dat weet ik wel, laat me dat gewoon negeren zolang ik me aardig goed voel. Wie dan leeft, wie dan zorgt, dat is het gezegde toch?
M'n bloedjes van kinderen proberen op kamers te gaan wonen. Zelfstandig te zijn. Ik wil ze zo graag iets meer loslaten, ik lig zo vaak wakker van zorgen om ze. Hou op, spreek ik mezelf toe. Je was zelf op je 17e al op kamers, je deed ook maar wat. De wereld vergaat niet meteen als je niet gezond eet. Hou op, geef ze vertrouwen, ze gaan het echt wel redden als je er niet meer bent. Ze hebben ook nog een vader, en een familie aan die kant, waar ze bij horen.
Dan moet ik huilen natuurlijk, ik wil ze zo graag echt gesetteld zien, met partners, met vast werk, met kinderwensen. Dat ik dat nog meemaak. Dat ik, als ik terminaal op bed lig, kan bespreken wat ik voor uitvaart wil. Niet nu, maar over vele jaren. Maar misschien zijn het maar maanden. Ik steek mijn kop in het zand en ben niet lang van tevoren zenuwachtig voor de 3-maandelijkse scan- maar als het mis gaat, gaat het over maanden en niet over jaren.
Boos op iedereen die het heeft over ice-caps, borst-reconstructies, stoma's, littekens. Ja, ik schaam me daar voor! Ik weet wel dat niets meer hetzelfde wordt als je kanker hebt gehad. Maar weten dat kanker nooit meer weg gaat, is wezenlijk iets anders dan de angst voor de terugkeer van kanker. Bah, wat ben ik er boos over.
Morgen doe ik vrijwilligerswerk voor 'mijn' manege. Special Rides, we gaan een uur de bossen in, tenminste, de meest mobiele mensen die op een paard kunnen zitten zonder dat 2 mensen ze in het zadel moeten houden terwijl de derde het paard vasthoudt. Geen mensen die op het huifbed liggen, opgetakeld met de tillift. Geen mensen die niet kunnen praten of bewegen, na een motorongeval. Het kan altijd erger.
Ik ben heel boos, maar ik hou echt heel veel van jullie. Ik wil dat iedereen beter wordt! Ik hou van jullie allemaal, met het kankermonster. Misschien moet ik even afstand nemen. Ik weet heus wel dat iedereen moeite heeft met het monster. Dat het zwaar is, ook als je genezen bent, om weer te gaan werken, om dat te proberen, om je grenzen te bewaken. Om weer iets op te bouwen, als ze zeggen dat je genezen bent. Tenminste, ik denk dat het niet meevalt, dat je het niet meteen voelt. Maar wij, de mensen die palliatief behandeld worden, wij gaan hopelijk nog lang niet dood maar weten het al helemààl niet. Wij kregen deze maand een eenmalige arbeidsongeschiktheidsbijdrage. Voor onze onkosten. Ik zou er om moeten lachen, maar het is echt om te huilen.
37 reacties
Lieve Frie,
Je mag boos zijn, heel erg boos zijn. Ik voel me niet beledigd als je je aan me ergert. Schop jij maar lekker. Ik weet nog niet hoe het is om palliatief te zijn, maar ik het het me wel voorstellen. Toen ik net te horen kreeg dat ik kanker had, dacht ik dat ik mijn kleinkinderen niet groot zou zien worden ( en ik heb dat al meegemaakt in ieder geval). Ik vond het zo oneerlijk.
Ik hoop echt dat je nog een heel veel bonustijd krijgt en je kinderen ziet settelen. En ondertussen schop je maar lekker. Ik, en velen hier met mij, kunnen dat wel handelen.
Liefs, Karin
Ik snap je helemaal, jij schrijft wat wij soms denken. Je bent boos, teleurgesteld maar ik hoop dat je dit niet lang meesleurt is zonde van onze tijd.
Dikke kus
Hallo Frie,
Ik lees net jouw bericht waarin je zegt dat je boos bent. Ik ga niet zeggen dat ik het me kan voorstellen, want dat kan ik gelukkig niet.
Ik wil alleen maar even kwijt dat ik enorm veel respect heb voor je omdat je zo eerlijk durft te zijn.
Ik heb zelf het stomme geluk dat ze wel wat voor me hebben kunnen doen, en nog steeds doen.Maar, zelfs ik stoor me soms aan de problemen van de gezonde mensen, die in mijn ogen totaal geen problemen zijn....
Toch probeer ik me maar aan te passen omdat ik heel goed begrijp dat ik anders niemand meer overhoud.
Dus ..schaam je a.u.b.niet want dit gevoel van jou heeft zeer zeker ook recht van bestaan.
Heel veel sterkte van Barbara
Beste Frie ,ik begrijp jou wel . Mijn echtgenoot is 6 maand na de diagnose overleden aan Nierkanker . Er was ook onmiddellijk gezegd dat hij ongeneeslijk was . Ter zelfder tijd was er een familielid met kanker die Chemo kreeg maar wel kon genezen . Ik weet dat het niet netjes is , maar dat vond ik dan helemaal niet erg want die persoon kon genezen . Dus ,dan was het geen probleem vond ik . In feite heb ik nog steeds datzelfde gevoel bij iemand met kanker die toch nog kan genezen .Maar kanker hebben is voor iedereen een zware diagnose . Toch is hoop op herstel en op genezing een grote steun in het ondergaan van de behandelingen , hoe zwaar behandelingen soms ook zijn . Liefs .
Trouwens, die ene zin ..weten dat de kanker niet meer weggaat of angst voor de terugkeer is een wezenlijk verschil.Dit klopt helemaal, tjonge ik zit hier nu op de bank en zal zeker vaak denken aan deze zin, als ik weer eens medelijden met mezelf heb en het niet meer zie zitten.
Bedankt voor je openheid, liefs Barbara
Natuurlijk ben je boos en wat goed van je dat je ook deze gevoelens open en eerlijk durft te delen. Respect daarvoor. Vloek maar, scheld maar, schreeuw maar, schop maar. Doe alles wat nodig is om ook deze gevoelens te uiten. Ik hoop dat het je een klein beetje op lucht, ruimte schept voor andere gevoelens en in de tussentijd blijf je gewoon boos. Sterkte meis❤😗
Vandaag liep ik door de stad. Regende zachtjes dat was nog wel aangenaam daarna harde wind en heftige buien uitgestort over ons iets minder leuk. We waren onderweg naar de pscyoloog samen.om.proberen met deze k.u.t situatie om te gaan. In de wachtkamer kregen wij een verschil van inzicht over een experimentele behandeling die ik wil aangaan. Maar manlief gaat voor safe en wil niets verstoren.is er niet voor. Snap t wel maar ook weer niet ben het ook nog aan t uitzoeken wat wijsheid is weeg zijn argumenten mee.
.maar toch...wie beslist hier eigenlijk?daar wordt ik boos heel erg boos. Jij bent gezond en Ik probeer iets meer te doen dan alleen de standaardlijnen en daar ga jij over beslissen dat dit niet mag? Onze geluiden worden luider. Dit is ons zo niet eerder overkomen daaruit blijkt wel onder hoeveel druk we staan. Mensen kijken naar ons.we beheersen ons weer.Na de sessie gaan we lunchen. Opnieuw lopen de emoties hoog op. Opnieuw verlagen we ons stemgeluid. Ik kijk rond.al die gezonde mensen om mij heen.kakelend over plannen en vang ongewild vlagen van hun domme shit op waar gaat dit over? Wegwezen t maakt mij boos dat ik echte schit op mijn bord krijg en hun lekker door kunnen leven.Mijn buurvrouw die mij ooit zei dat zij hoopte dat zij nooit hoefde te ervaren wat kanker is.pardon? Dacht je dat ik dat wel wilde dan? (Weet je wat trut we gaan t delen ik heb nu een stuk gedaan neem jij de dan rest maar.)een oncologe die mij zei weet u mevrouw een mens kan best wat kanker aan boord hebben voordat er echt problemen onstaan..(huh? Wat zeg jij daar als jij dat vind neem t dan van mij over en houd je mond zeg.je weet dus niet de impact van je uitlating anders kwam dit niet zó je strot uit). Mijn zintuigen staan sinds mijn diagnose ver open alles wat mensen zeggen en doen komt wel eens heel hard binnen. Geen filters meer niet fijn.Na een poosje wordt ik weet rustig het glas chardonnay en de salade is erg lekker.samen vinden we ons evenwicht de vertrouwde harmonie samen weer.niemand die weet van mijn gedachten ha.ik heb niemand geslagen of geschopt of met borden gegooid noch heb ik stoelen door de tent gegooid
Toch..
.boosheid is een gewone emotie die er mag zijn.na de storm wist ik weer beter waar ik voor wil gaan.
Sterkte Frie.
.
Beste Jeronymus,
Een genot om te lezen. Massiefblog voort!
groet,
paul
Lieve Frie,
Soms gedacht dat kanker.nl een soort van Facebook was. Nee, dus! Mede door jouw tekst.
Zo mooi om jouw bijdrage te lezen. Ontdaan van alle opsmuk. Ons naakte bestaan.
Scheld, vloek, tier, ....het leven vraagt erom.
Trek je niet terug! Niet doen!
Blijf schelden, vloeken en tieren totdat ......ja, totdat......jij dat nodig hebt!
sterkte en dank je voor blogs.
het allerallerliefs
Paul
Lieve Frie,
Ik waardeer en begrijp je eerlijke boosheid, weten dat je aan deze kloteziekte komt te overlijden is wezenlijk anders dan kanker hebben en kans hebben op herstel, jij hebt die kans niet! Mijn man zei bij de diagnose "al had ik maar 2% om dit te overleven dan had ik een kans, maar weten dat je het gaat verliezen zonder het gevecht maar te zijn begonnen is wreed! Dan mág je toch boos zijn als je verhalen lees over mensen die het zwaar hebben, maar wel beter worden. Natuurlijk gun je iedereen een stukje toekomst, maar leven zónder echte toekomst is iets heel anders, dat doet pijn en roept boosheid op, ook al gun je iedereen het beste.
Lieve Frie, ga hier niet weg, blijf je eerlijke, desnoods boze stukjes schrijven. Dit is nu eenmaal kanker.nl en kanker is rauw en oneerlijk!
Liefs Roos
Je blog doet mij naar adem happen. Van dezelfde categorie als jij, palliatief, voel ik tot in mijn vezels wat je bedoelt. Te lezen dat het leven na kanker zo moeilijk is. Dat de verwerking pas begint na afloop. Voor ons is er geen leven na kanker meer. Wij zijn voor altijd ziek en na afloop zijn we dood. Dat is hard, keihard en we hebben het er maar mee te doen.
En toch beaam ik volledig wat jij schrijft: ook ik wil dat iedereen beter wordt. Wens iedereen oprecht het allerbeste. Ben blij met elk goed nieuws. Maar we zouden het voor onszelf óók zo graag willen.
Als je afstand nodig hebt, neem die vooral. Lees een tijdje geen blogs, of veel minder. Stop eens even met al die lieve, mooie, warme reacties aan iedereen.
Maar alsjeblieft, blijf schrijven. Voor jezelf, voor ons allemaal, voor mij.
Dank je wel, Frie.
Viooltje, correct. Doet naar adem snakken.
Daarom, schrijven jullie verder, en verder, en verder....
laat de ruwheid leven
want
na die waanzinnige woede
bloeit het leven
Wat treffend gezegd Viooltje; 'wij zijn voor altijd ziek en na afloop zijn we dood'.
Treffend en wrang.
Ja maar gelukkig heb ik Knorretje naast me. Dank voor het prachtige verhaal.
Lieve Frie
Ik kan me indenken dat je boos bent. Dat is ook de reden dat ik als ex-kankerpatient hier een poos weg ben geweest. Het paste niet goed dat ik met hosanna verhalen kwam over mijn genezing en tegelijkertijd mensen achteruit zag gaan.
Vooral omdat het gevecht tegen kanker wel een strijd is maar vooral een strijd met jezelf. Hoe geef je hetgeen je gebeurt een plek. De kanker wint of verliest ongeacht je vechtlust, daar heb je geen invloed op. Word gerust boos, daar heb je reden toe en recht op.
Benoem wat je boos maakt zoals je nu doet. Positief blijven is ook goed maar lukt lang niet altijd. Boos is heel natuurlijk qua emotie. Laat die er zijn. Probeer niet te relativeren of te beredeneren wat de oorzaak is of of je wel boos mag zijn. Laat het toe, jank uit, zoek troost, eventueel bij jezelf.
En ga dan weer verder met zolang je nog hebt. het is niet eenvoudig. Het is niet leuk. Je hebt geen geluk dat je reservetijd hebt. Je hebt voornamelijk pech dat je kanker hebt. De reservetijd is hooguit een meevaller.
Lieve allemaal, wat een prachtige reacties, ik huil mijn ogen uit mijn hoofd. Nu proberen te slapen, daarna verder zien. XXX
Lieve, lieve Frie. Ik heb je zo lief. Maar wat doe je mij hiermee een verdriet. Niet om wat je schrijft hoe jij het voelt. Want dat is zo puur en oprecht. Daar heb ik alleen maar bewondering voor dat je dit durft te delen.Maar het is mijn eigen verdriet en pijn dat nu zo voelbaar is. Heel veel liefs 🕯️🕯️🕯️
Lieve Frie,
Boosheid en verdriet vervelend slurpt veel energie.
Boosheid tegen wat jij ziet ik herken het niet.
Boosheid komt vaak voort uit verdriet en onmacht.
Tuurlijk snap ik het de dood is wat er op ons wacht.
Maar door het verdriet en de onmacht raak je meer gefrustreerd, de tijd is al zo kostbaar.
Hopelijk lucht deze blog op en kun je weer verder genieten. Wordt je weer strijdbaar.
Het leven is oneerlijk. Niemand heeft het voor het zeggen. Je kan je er alleen maar bij neerleggen.
Genieten van het hier en nu, de kids te plak vlak bij elkaar. Ook dit is opgelost. De rest zal ook goed komen.
Wij hebben een slechte prognose en dat is k.......... Maar wie weet verbazen we de medici er is nog hoop.
Liefs Alice ❤
Heerlijk dat je zo eerlijk bent. Dat relativeert.
Ik heb altijd al het gevoel dat ik niet mag klagen. Allerlei privé rampen meegemaakt. Anderen hebben dat niet overleefd maar ik steeds wel en nu heb ik kanker. Maar ook dat heb ik overleefd en ik leef ondanks die naweeën van de kanker best een leuk leven. En dat jij boos op mij bent omdat ik wel beter ben en zit te zeiken over mijn poep die ik niet kan ophouden, vind ik geen probleem. Wat mij betreft heb je volledig dat recht.
Frie, jouw eerlijkheid geeft mij weer een boost om eens goed mijn zegeningen te tellen. Een heel dikke knuffel.
Hoi lieve Frie, ik ben er achter gekomen dat je iedereen in zijn waarde moet laten. Toen ik borstkanker kreeg vertelde ik de mensen om me heen dat ze me als een normaal mens moesten behandelen en dat ze net zo als altijd ook konden vertellen waar zij mee zaten. Dat jij boos bent dat snap ik heeeel goed maar als iemand last heeft van zijn enkel dan snap ik dat ook. Het is niet anders, je moet ermee dealen hoe rot het ook is. Maar het is goed om je verdriet en boosheid eruit te gooien anders krop je het op en dat is ook niet goed. Hopelijk heb je nu weer meer ruimte gekregen en kan je nu weer verder. Liefs Corrie.
Lieve Frie,
Toen ik kanker kreeg dacht ik in twee groepen; gezonde mensen en mensen met kanker. Lekker overzichtelijk. Je spreekt dezelfde taal want je begrijpt precies hoe het is. Wij en de anderen. Dat geeft verbondenheid.
Gaandeweg kwam ik erachter dat het niet zo simpel is. Er zijn meerdere groepen en subgroepen waar de mores weer net iets anders is en waar weer een andere taal, of dialect, te horen is. De mensen die kanker hebben, de mensen die kanker hadden, de mensen die al jarenlang leven in de palliatieve fase. Mensen die heel snel dood gaan. Mensen die kunnen genezen, mensen die zeker hoop mogen hebben dat ze kunnen genezen, maar het kan ook tegenvallen. En dan heb ik het hier alleen nog maar over de mensen die leven met kanker in hun leven.( Ik laat 'de niet zieken' en hun taal hier buiten beschouwing) Ik merkte dan in gesprekken met iemand die kanker had gehad dat die niet dezelfde taal sprak als ik , zeg maar. "Ja jij hebt lekker lullen dacht ik dan. " Niet aardig en heel onterecht, maar ja, ik dacht het wel.
Dan komt er nog bij dat iedereen op zijn of haar eigen manier omgaat met het ziek zijn. En ook nog iets met volle en halfvolle glazen, je weet wel. En de 5 fasen van rouw (Kubler Ross) om verlies (van gezondheid) komen meestal ook niet precies in de volgorde van het boekje. Die lopen soms op een zeer onlogische wijze door elkaar. Zo is het dus volkomen normaal en begrijpelijk dat jij vorige week op de deelnemers dag nog zo vrolijk was ,en dat je altijd zo fijn en aardig reageert op onze blogs, maar dat je nu denkt KAK, ik ben gewoon boos.
De tip van Viooltje is een goede denk ik. Even op een lager pitje. Nu ben jij aan de beurt. Wees boos zo lang je nodig hebt. Maar blijf schrijven. Wij willen naar je luisteren. Lieffie, er zijn er hier veel meer die jouw taal spreken en je verstaan.
XX
Nogmaals heel veel dank voor jullie lieve, begripvolle reacties!
Ik mag dan boos zijn, ik bedoel zeer zeker niet dat mensen die wèl (kunnen) genezen niet mogen klagen of het niet moeilijk hebben. Mijn boosheid is mijn eigen rauwe, lelijke gevoel waarmee ik in het reine moet zien komen.
Maar het heeft opgelucht het hier te uiten en ik heb veel aan jullie reacties! XXX
Lieve Frie, jouw gevoelens, emoties en gedachten zijn gewoon menselijk. Plak er dus geen etiket 'lelijk' op. Daarmee geef je een waardeoordeel over dit soort gewone menselijke gevoelens, gedachten en emoties en houdt je ze langer vast dan noodzakelijk is. Laat ze er gewoon zijn en accepteer dat je ook maar een gewoon mensje bent (maar wel een heel lief mensje). Gooi ze eruit op wat voor manier dan ook, zo lang als jij dat nodig vindt, maar houdt ze alsjeblieft niet vast door er een etiket op te plakken. Kijk ernaar, ervaar het en laat het gewoon stromen, dan ben je ze het snelste kwijt. Zoek een 'scheldmaatje' waarmee je samen kunt schelden, stampvoeten etc en wedden dat je dan zonder dat je het in de gaten hebt, in lachen uitbarst? Ik daag je uit om dat eens te proberen😉😗
"Vandaag was een Moeilijke Dag," zei Pooh.
Er was een pauze.
"Wil je erover praten?" vroeg Knorretje.
"Nee," zei Pooh na een tijdje. "Nee, ik denk niet dat ik dat wil."
"Dat is oké," zei Knorretje, en hij ging naast zijn vriend zitten.
"Wat doe je nu?" vroeg Pooh.
"Niets eigenlijk," zei Knorretje. "Maar ik weet wat Moeilijke Dagen zijn. En ik wil daar meestal ook niet over praten, op zo’n Moeilijke Dag.
"Maar weet je," vervolgde Knorretje, "Moeilijke Dagen zijn zoveel makkelijker wanneer je weet dat er iemand voor je is. En ik zal er altijd zijn voor jou, Pooh."
En Pooh zat daar zomaar wat te zitten, zijn heel Moeilijke Dag door zijn hoofd te malen, terwijl stevige, betrouwbare Knorretje zwijgend naast hem zat, te bengelen met zijn kortje beentjes.... En Pooh bedacht dat zijn beste vriend overschot van gelijk had.
Met heel veel liefdevolle gedachten Frie en voor iedereen die een Moeilijke Dag heeft. Hopelijk heb je een Knorretje in de buurt.
xxx
Oh, god, wat hou ik van Pooh en Knorretje. Deze gaat aan de muur. Dank je wel Heleen.
Lieve Frie ,
Zoals eerder gezegd , ik begrijp het zo goed . Niet veel mensen zouden dit zo durven zeggen als jij . Ik zelf durfde het pas als reactie op wat jij schreef, en heb het nooit in mijn omgeving durven uiten . Dank dat jij mij hielp om dit ook eens te kunnen vertellen hoe het voelt .
Liefs liefs liefs . Tari .
lieve frie ,hoop dat je niet te lang erin blijft hangen ,tuurlijk iedereen is wel eens boos ,geniet v alles ,en ja begin was ik ook boos 2017 ,maar nu 2 jaar later heb ik egelijk niet veel te melden ,omdat het heel goed met mij gaat ,nu 2020 in ,en eigelijk mag ik stiekum v geluk spreken ,maar ieder mens is anders ..........dus geniet! en pluk de dag kijk het vd postieve kant ,ik zeg altijd ,alles komt goed ,sterkte lieve frie ❤️❤️ dikke knuff v mij Marjo
Lieve Frie, aan bovenstaande heb ik niet veel toe te voegen. Je boosheid en alle lieve, wijze reacties beroeren me tot tranen toe. Boos zijn is zo lastig, voelt zo akelig, zo zijn we niet opgevoed. Maar boos zijn is een basisemotie die er ook mag zijn (zei zij die ook zo netjes is opgevoed). Afgelopen week op oncologische fysio nog besproken dat we een boksbal nodig hebben, want af en toe wil je niet “er over praten”, niet “redelijk zijn”, maar gewoon heel hard rammen!
Ik hoop dat je nog veel zult kunnen rammen, al is het met woorden. Doe dat ook alsjeblieft, Frie, we kunnen allemaal nog zoveel van je leren!
Heel veel liefs, Miranda X
Lieve Frie heb weinig meer toe te voegen aan al het bovenstaande maar hoe eerlijk allemaal ik denk dat wij palitatiefjes zeker deze gevoelens kennen maar ze zwart wit op papier zetten durven we meestal niet want ja dan ben je ineens niet positief meer en dat wil iedereen zo graag. Hoop dat dit je even opgelucht heeft zodat je toch weer verder kan dikke kus.
Ha mijn o zo lieve voortaan knuffelende Frie! Wat hou ik veel van je en dat vermeerdert zich 'per dag'. Terwijl we ons maar net een half jaar kennen....
Je maakt me stil. (en kenners weten dat dát nog niet zo simpel is...). Ik lees en herlees. Denk en 'herdenk'. En ga dan eerst maar koken. Ik neem je mee naar de keuken en voel je opwinding en boosheid. Al dat geneuzel over de 'bijverschijnselen' die jij zo graag had willen hebben! "Zullen we even ruilen? Doe mij maar graag ál die narigheid die jullie benoemen en dan ben ik mooi niet ongeneselijk ziek meer." Ja hè, dan kun je vooruit kijken, plannen maken om je eerste lustrum te vieren, sowieso het leven vieren, méér doen dan het leven 'alleen maar' leven, kinderen relaties zien krijgen, ze opjutten je oma te laten worden, kunnen zeggen dat het toch wel heftig was... tóen, en zo al niet meer....... Maar nee, zo werkt dat niet. Om je heen worden mensen beter. Jij niet. Ik weet dat je daar blij mee bent. Oprecht. Voor hen. Doet jou goed. Voor hen. Voor jou? Voor jou zou je ook zo graag willen kunnen zeggen 'ik word beter'.... Je zegt dat wel; dat doen wij allemaal... 'dan ben ik maar de eerste die geneest / dan zijn wij maar de eersten die chronisch ziek worden ipv ongeneselijk ziek / we zullen ons ontmoeten in ons bejaardentehuis'.....
Maar ja, je weet dat je al verder bent dan eigenlijk mogelijk is en dan is de werkelijkheid van het einde heel reëel en heel dichtbij. En daar moet je het mee doen. Dat kun je ook; je bent sterk. En flink. Stoer en dapper. En gewoon Frie, dus je kunt het. Maar nu even niet. Groot gelijk. Stuif maar eens op en denk aan jezelf. Aan wat jij voor JOU zou willen en of er dat alsjeblieft niet alleen maar voor anderen hoeft te zijn. Storm en foeter en laat de boel de boel. Ben mooi even niet de Frie met voor alles en iedereen een lief, opbeurend en goed woord. Baal als een stekker en godver alle goden uit de lucht. Het mag schat, het mag. Jij mag dat. Als anderen piepen om een zere teen, mag jij een orkaan bij elkaar vloeken om hetgeen jou overkomt. Helpen zal het niet, maar het lucht zeker op.
Wij doen met je mee. Ik hoor nog iemand die me zegt "ja, maar gij hèt hèndig lullen"; vertaald staat daar dat ik gemakkelijk praten heb..... "gij hèt ut gehad." Als dát waar kon zijn, zou ik haar alsnog een knuffel geven. Lieverd, keus hebben we niet. Het is wat het is en meer wordt het niet. Béter wordt het niet. Helaas letterlijk..... Ik ga voor je lopen schat! Volgend jaar de Alpe d'HuZes. Voor jou! Voor ons allen die ongeneselijk ziek zijn! Want soms, ja soms gebeurt er tóch een wonder. Ik wéét dat het zo is en doe m'n uiterste best er voor jullie een te realiseren! I evol uoy a tol dna taht lliw reven dne!
Knuffel schat! Eindeloos veel knuffels xxxxxxxxxxxxxxxxxxx !
Lieve Frie.
Er waren zo van die dagen dat de woede ook bij Joke zich opbouwde. Onrustige ogen, kort lontje, geklemde kaken. Dan gooide ze, net was ze net als een krater. Wat ze dan in handen had gooide ze vol emotie stuk, om dan zelf daarna aan de slag te gaan. Helaas was dat nooit een hoofdkussen of zo. Het liefst had ze een zak meel of een vaas. Iets wat knalde of veel troep gaf. Ik mocht er zelfs niet aan denken om te helpen, dan werd ze noch kwader.
Het was niet vaak, maar toch vaker dan jouw nu, na twee jaar. En ja, het is oneerlijk. Gemeen. Gewoon k*t. Zelfs wij, partners die er het dichtst bij staan, ook wij zullen nooit jouw schoenen aan hebben.
Heel veel liefs, Tom XX
Lieve frie, zo herkenbaar, dank voor oprechte blok. Fijn om te weten dat ik daar niet alleen last van heb.
groetjes caro
Ach Frie, als ik iets voel slaat de angst toe, ik ben zo ontzettend bang dat het terug komt, 9% overleven is niet veel. Soms denk ik en ik schaam me er voor, als het nu terug is weet ik tenminste waar ik aan toe ben, nu weet ik niks. Ik krijg geen scan, geen bloedonderzoek, niks. Wil ik dat wel, alleen als ik goed nieuws krijg, dus misschien beter van niet. Ik ben gaan werken, voor de regelmaat in mijn leven, omdat ik het geld nodig heb, om mij gedachten ergens anders op te richten. Mijn lijf doet pijn, ik ben moe, maar dat maakt niet uit. De onzekerheid vreet aan me, ik ben bang. Ik snap zo goed dat je boos bent Frie, ik wil ook dat iedereen blijft leven! Wat zie je er goed uit, wat zegt dat, helemaal niks! De angst je kinderen in de steek te laten, wetend dat zij ook met de angst die ik heb leven, dat wil je niet. We gaan door met leven en hopen dat we dat nog een tijdje doen, allemaal!!!
Lieve, sterke Frieda,
Natuurlijk mag je boos zijn, vloeken, tieren, huilen, teleurgesteld zijn. Niemand in onze omstandigheden is het gegeven om alleen maar optimistisch, vrolijk etc.. te zijn. De mensen die beweren dat wel altijd te zijn liegen.
Het is goed om de emoties toe te laten. Ik stuur je later even een pb. Hou je taai lieverd! ❤️
Ja Fri, zo is het... K.t.. En we kunnen er niets aan doen....Je kunt boos zijn en daar hebben we alle reden toe ( en is ook lekker af en toe ) Al onze negatieve gevoelens kunnen we hier schrijven en dan lucht het soms wat op. Maar wij hebben, in deze palliatieve fase ook de mogelijkheid om herinneringen te maken. Om zonder pijn de zon te zien opkomen en weer onder te zien gaan met een goed glas wijn. Lekker een maaltje te koken voor een dierbare ( ik heb mijn smaak weer terug na 9 maanden..) En in fases afscheid te nemen van alles wat ons verbind op deze mooie aarde. We kunnen dankbaar zijn voor de tijd die ons gegeven wordt door steeds nieuwe ontwikkelingen waar wij van kunnen profiteren. En voor de uitstekende zorg die we krijgen. En daarbij hopen we idd op fijne blessure tijd zonder al te veel ongemak. Op weg naar het einde.....
Sterkte en liefs, Joffer
Amen.
Lieve Frie
Wat een ontwapenend goudeerlijk blog is dit een taboe zeg je nee volgens mij verwoord jij nu wat veel mensen voelen en denken en het mag ook nog boos zijn er is toch niks eerlijks aan ,ik heb dit ademloos gelezen en zelf snachts het hartgrondig godverdomme van mn wederhelft gehoord , voor hem voelt het soms off de duvel er mee speelt en iedereen om hem heen zal genezen en beter word dat is natuurlijk niet echt zo maar het lijkt er vaak wel op ,ik wil er wel even bij vermelden dat ik niemand wil kwetsen hiermee en echt oprecht blij kan zijn voor wie wel helemaal geneest maar er is een groot verschil tussen kanker hebben en beter worden of gelijk horen dat dat er niet meer in zit
dikke knuff hes xxx