Ik ben verdrietig

Openbaar blog
maandag 5 juli 2021
896 x gelezen

Ik weet niet waar te beginnen.

We gingen naar Haarlem, lief en ik. Samen lunchen met Alice en haar lief en daarna op bezoek bij Ron. Onvergetelijk en bijzonder, en Alice had er duidelijk heel hard naar toe geleefd, dat wilde ze nog doen, een laatste lange trip. En daarna op de camping genieten van niks moet-alles mag, hopelijk met zo weinig mogelijk klachten. En dat ze zelf in de hand had wie langs kwam en hoe lang, en vooral verheugde Alice zich op tijd met haar lief, wat fietsen en wandelen, de kinderen op bezoek, die zitten nooit in de weg natuurlijk.

Centrum Haarlem is zo ongeveer onbereikbaar voor de auto, we parkeerden ieder ergens aan de rand van het centrum. Wandelden naar het centrum voor die lunch. Ik maakte me zorgen om Alice, zo'n eind sjouwen weer, maar ze gaf geen krimp. "Wil je binnen zitten?" vroegen wij, "het is best fris hier". Ze had er geen last van. We fronsten en uiteindelijk gingen we toch binnen lunchen. Bij Ron was het in de achtertuin beschut en niet zo fris en we konden daar prima zitten. Koffie, Bossche bollen, vriendschap alsof die daar al jaren bestond. Dat deed 'ie ook, maar eerder alleen online. Foto's van Ron, Alice en mij, kankerlijders, maar we waren er nog!

Een week later stierf Alice. Ik wist wel dat het slecht ging, maar had geprobeerd te struisvogelen. Ze moest toch nog die rust ervaren in haar geliefde caravan? En ik zou nog met Dasje naar haar toe. Ik kreeg een telefoontje van een nummer dat ik niet herkende en nam gewoontegetrouw niet op. Even later nog eens. En toen kwam dat droevige bericht in onze groepsapp en heb ik Roelof terug gebeld, Alice's man. Nee, schreeuwde het in mijn binnenste, nee, nee, nu nog niet.

De volgende morgen zou ik naar de Dierenopvang. Gelukkig, afleiding. Vroeg op en om 8 uur weer een telefoontje van een onbekend nummer. Ik had de naasten van Alice inmiddels opgeslagen en nam wederom niet op. En luisterde even later de Voicemail af. Marians ex, die ingesproken had dat Marian in het ziekenhuis in Alkmaar overleden was. Dat kon toch niet waar zijn?!

Marian had zowel ex als vriendin opdracht gegeven mij te bellen als ze stierf. Ik zou haar immers verzorgen. Ik zou die zaterdag met autimam S naar haar toe en wilde juist vertellen dat me dat toch wel heel confronterend leek. Nu reed ik verdoofd naar Eindhoven. En heb met veel liefde die verzorging gedaan. Zaterdag gingen S en ik gewoon naar Eindhoven. Naar Marians dochters en ex, en we verbleven in dat hotel, een soort mini-mutsen. De tranen kwamen maar niet.

Intussen ben ik verdwaasd aan het rondstieren in mijn huis. Ik kom tot niks en hoe meer mensen aanbieden dat ik kan bellen en babbelen met ze, hoe meer ik me terugtrek, lijkt het. Morgen naar de uitvaart van Alice. Gelukkig kan ik meerijden met Dasje. Donderdag de uitvaart van Marian. Ze had me gevraagd of ik Hanneke's gedicht 'Lotgenoten' wilde voorlezen. Dat ga ik proberen.

Pijn in mijn hart en mijn hoofd zit zo vol. Maar de tranen komen maar niet. Misschien later, na de uitvaarten. Van mijn lieve, dierbare vriendinnen. Dit mag toch gewoon helemaal niet?

Ik ben verdrietig

27 reacties