I'm a sucker for Christmas

In januari krijgen mijn lief en ik de sleutel van ons nieuwe huis met 5 slaapkamers. Dan kunnen we met ons gemengde gezin, of hoe noemen ze dat, eindelijk 1 huis betrekken. Maar hoewel mijn moeder dapper dozen verzamelt voor me, ben ik nog niet aan het inpakken.
Want het is....bijna kerst. Ik had 7 december een kuur en vanwege mijn instortingsgevaar daarna, had ik al geregeld dat de kerstboom 2 december gekocht moest worden. Nog nooit heb ik de boel versierd voordat Sinterklaas vertrokken was, maar dit jaar moest dat toch echt.
Ik ben stapeldol op kerstversiering en ik kan echt zwijmelen van 'het kerstgevoel'. M'n lief sleurde dozen van de zolder, ik toverde m'n huisje om in een kersthuisje, en hij bracht de dozen weer naar boven. De gangbare prullaria pakte ik in voor de verhuizing, dat dan weer wel. En een stuk of 20 kerst-cd's haalde ik voor de dag, Skyradio the Christmas station ten spijt.

Intussen moest ik voor een controlescan na 3 onderhoudskuren. Ik had pijn in m'n hals waar een uitzaaiing in een lymfeklier zit, dus ik belde de oncologieverpleegkundige. Geen paniek, zei zij, maar vervroegd voor een scan en naar de longarts. Mn lief toog weer 200 kilometer naar mij toe en we gingen naar de longarts.
" Je hebt nog steeds je haar" zei de longarts enthousiast. Over m'n gewicht hebben we het niet meer, ik ben 15 kilo aangekomen en geef m'n kleren weg.
Hij vertelde dat de tumor netjes stabiel is en er nog 1 uitzaaiing te zien is- die in m'n hals. Maar die is klein. Misschien kunnen we de tumor bestralen, verwijderen zelfs. Een pet-scan eerst, om zeker te weten dat er niet meer uitzaaiingen zijn.

Een beetje verdoofd vertrokken m'n lief en ik weer. In het begin werd er gezegd dat opereren niet zinvol was bij uitzaaiingen. Nu is dat kennelijk anders. Nu wil de longarts alle kasten opentrekken voor mij, omdat ik 49 jaar ben en niet 80. Ik vind het goed, gaan met die banaan, het maakt nogal wat uit of ik nog 3 jaar leef of nog 13. Ik wil graag m'n kinderen zelfstandig zien worden, Ik wil graag samenwonen met de liefde van mijn leven.

Bij de conditietraining kan ik niet blijven, ik ga door naar oncologische revalidatie en dus door naar de groep chemogym na ons. Kanker voor gevorderden, zo noemen we ze.
Al mijn mede-gymdames hebben borstkanker. Ze zijn kaal en ik vind ze er zo aandoenlijk uitzien. We hebben echt wel een connectie met z'n allen. We zitten 22 minuten te fietsen op een rijtje, altijd ieder op dezelfde fiets. We kwekken door elkaar en leunen voor- en achterover om elkaar te kunnen zien- ik zou er een film van moeten maken. Dan drinken we wat (koffie valt er meestal niet goed in) kwekken verder en ploeteren daarna nog op de fitnessapparaten.
Er nam er weer eentje afscheid, deze keer omdat ze klaar was met de behandeling. Ze had hartvormige kussentjes genaaid voor na de borstoperatie, maar ik mocht er ook eentje.

Ik kon een dag na mijn longarts-bezoek al door de pet-scan. Vrijdags na oud & nieuw zullen we de uitslag horen en mogelijk een nieuw behandelplan. Maar eerst feestdagen. Ik mocht de chemo een week uitstellen zodat ik niet voor pampus lig na de Kerst. Eerst een kerstbrunch met veel cadeautjes en eten met familie en gourmetten enzo. Elk moment dat ik 's nachts wakker ben, en dat is heel vaak, spreek ik mezelf toe: niet piekeren. Niet malen over bestralingen en operaties, over inpakken en verhuizen, over treinreizende kinderen in de toekomst.

Eerst Kerst. Fijne Kerstdagen allemaal!