I'm a sucker for Christmas-4

Openbaar blog
donderdag 10 december 2020
753 x gelezen

De vierde Kerst sinds ik de diagnose uitgezaaide longkanker kreeg! De kanker die een hele slechte prognose kent, er gaan jaarlijks meer mensen dood aan longkanker dan aan welke kanker dan ook (en meer dan aan covid-19),het is de meest fatale kankersoort in Nederland. "De scan is goed!" jubelde de longarts twee weken geleden. Ik was voor de tweede keer bij haar in plaats van bij 'mijn' professor. En ik vroeg me af of ik me zorgen moet gaan maken als hij me weer uit de wachtkamer haalt.

Ik zei dat ik de statistieken ga verslaan en zij zei dat ik dat al doe. Dat wist ik wel, maar door de bevestiging van een arts voelde ik mij een medisch wonder. Ik was zelfs alleen naar de afspraak gegaan, zoveel vertrouwen had ik er in. De gesprekshulp-app van kanker.nl gedownload maar vergeten die te gebruiken. Ik ben weer gewend aan het stabiele voortkabbelen, dat blijkt maar. De arts was zo enthousiast dat ik zowaar zelf ook enthousiast werd (zoals de meeste (?) mensen in de palliatieve fase, ben ik nooit meer uitbundig blij). "Heel af en toe", zei ze, "treffen we een patient waar de behandeling zo goed aanslaat!"

Ik belde mijn Lief, mijn zonen, mijn moeder. Voelde me oprecht opgetogen. Wie weet hoe lang ik nog voort kan, zo zonder behandeling, en bovendien is de plank nog niet leeg. En ik dacht aan Von. Haar kleinzoon is geboren, iets minder dan een maand na haar dood. Verdomme, Von, ook bij jou sloeg de behandeling eerst goed aan. Waarom bleef dat nou niet zo. Klotekanker. En ik dacht aan Sas, mijn vriendin vanaf mijn veertiende. Ze pleegde vijf jaar geleden zelfmoord, 5 december was ze jarig en twee dagen later ging ze op de treinrails staan. Vijf jaar geleden, hoe is het mogelijk, vijf jaar. Ik neem het haar soms kwalijk dat ze er niet voor me kan zijn. Maar ze kon er niet eens voor zichzelf zijn, ach, ze was zieker dan ik, misschien..

En ik ging naar een kankervriendin. Jong, uitbehandeld, terminaal, maar mijn god, wat een levenslust. Ik vergat bijna dat ze zo ziek is. Leven, het is zo kostbaar!

En nu, is het bijna Kerst! Ons hele huis is in Kerstsfeer gehuld. Twee kerstbomen, talloze stalletjes, boompjes, lichtjes. Buiten zo mooi dat een moeder met haar kinderen stilstond voor ons huis omdat de versiering zo sprookjesachtig is. "We gaan hier elke dag langs lopen!", zei ze. Lief en ik zijn beiden Kerstgestoord, we versieren het hele huis en laten dat een maand staan. De uitwonende kinderen komen met Kerst thuis, dat zijn er drie en dat mag.. De versiering is klaar. Elke avond steken we kaarsjes aan en zetten we batterij-gevoede kaarsjes aan. In de voorkamer staat een kerstboom en in de zitkamer. Overal is kerstversiering, zelfs in de badkamer ("die kerst-stickers op de spiegels zitten precies ter hoogte van mijn haar", beklaagde stiefzoon zich).

Ik voel het Kerstgevoel. Ik blog er nu voor de vierde keer over sinds mijn kankerdiagnose en ik zou willen dat ik het naar iedereen kon overdragen. Dat wat ik voel. De warmte in mijn hart, de hoop. Het gevoel van geborgenheid, het warme nest, liefde, vriendelijkheid. De sfeer, herinneringen, saamhorigheid, ondanks het virus.

In mijn tuin gaat het vogelleven ongehinderd door. Mussen, een roodborstje, Turkse tortelduiven, kauwen. En huismuizen. Ze weten wanneer ik kom met voer. En 's middags foerageren ze de hele tuin door. Allemaal. Ze wonen hier en waarachtig, ik weet zeker dat ze me herkennen.

Warmte, warmte in mijn hart. Dat is wat ik voel met Kerst, aan het eind van het jaar. Voor jullie, voor mij en mijn naasten. Weer een jaar waarin ik er nog ben, me nog goed voel, wie weet hoeveel jaar nog, hoop ik. Maar nu eerst Kerst! Stabiel voortkabbelen, ik gun het iedereen. En heel veel liefde en goede feestdagen en de Top 2000 natuurlijk!

I'm a sucker for Christmas-4

21 reacties