I'm a sucker for Christmas-5

Het is alweer of nog steeds een raar bestaan en volgens mij had ik ook al eens een blog met die titel: 'raar bestaan'. Remissie, stabiel, de tumor niet actief. Controle na een half jaar pas. Ik vind het eng maar toch kan ik er wel aan wennen: ik riep het al die tijd al en misschien ga ik er werkelijk nog lang niet aan dood, ga ik er echt ouder mee worden dan iedereen dacht! 

Nu dan een Kerstblog, het vijfde sinds ik kanker heb. Hoe is het mogelijk, niemand die dat bedacht toen ik de diagnose kreeg in 2017. Ikzelf al zeker niet, ondanks dat ik daar hard overheen schreeuwde. Bijna Kerst, ik hou er van: glinsterende versiering, kaarslicht, kerstbomen, kerstservies, ik kan doorgaan en doorgaan. Kerstgestoord, Lief en ik, het hele huis van boven naar onder en van voor naar achter versierd. Kinderen die komen eten 1e Kerstdag, die al die versiering stiekem ook heel gezellig vinden. En oh, de Top 2000! Van Kerst tot oudejaarsavond al die geweldige muziek, nostalgische gevoelens, herinneringen. En ik las wat blogs terug, wat zijn er al veel mensen overleden sinds ik deelnemer ben op deze site. Mensen waar ik om gaf, het was meestal vooral digitaal contact, maar met sommigen ook live. Mensen waar ik steun bij vond en met wie ik zelf meeleefde. 

Lief en ik hadden een midweek Valkenburg geboekt. Een poos geleden al, en wekenlang zeiden we tegen elkaar: dan vieren we die laatste goede uitslag - dat de tumor misschien helemaal niet meer actief wordt! - dan staan we daar bij stil samen. Genieten we van de door ons zo geliefde kerstsfeer, van wat mooie spulletjes kopen, van lekker samen uit eten en een drankje. En toen kwamen de nieuwe maatregelen om de hoek: alles dicht om 17 uur. We annuleerden niet, met in ons achterhoofd de overstroming in Valkenburg, en hoe ze daar wel wat steun konden gebruiken, al was het maar een beetje.

Maandagmiddag kwamen we aan. De verhuurder had ons verblijf omgeboekt van studio naar appartementje, zodat we een keuken hadden en wat meer ruimte. We dumpten onze spullen en togen de stad in. Verlaten, dat is het woord wat me te binnen schiet wat die maandagmiddag betrof. Ik voelde me bijna opgelaten om er rond te lopen. Een Kerststad met lege parkeerplaatsen. De kerstmarkt op een pleintje waar bijna geen mens was. Kerstverlichting die aanging tegen de tijd dat de winkels en horeca sloten. We gingen daarna langs de supermarkt voor ons avondeten en liepen door een spookstadje naar ons appartement aan de voet van de Cauberg. Door de boxen in het centrum schalde kerstmuziek en riep een stem in 4 talen over de website van Valkenburg Kerststad. In het appartement was het ijzig koud: de wind er op en niet geïsoleerd. We appten de verhuurder en zij stookte de ketel wat op. 

Daarna hebben we ons wat hersteld. We kochten kerstspulletjes in de stad, gingen naar de kerstmarkten in de grotten en kochten daar ook van alles. En bekeken een kerststal. Ook hier weer weinig bezoekers, maar de meeste ondernemers hielden de moed er goed in. We dronken Gluhwein, Lief rommelde met zijn beslagen bril, ontstaan door het vervloekte mondkapje.  In de stad nog eens naar de Lourdeswinkel want die bij de grot was gesloten. Mooie kerstfiguren en een prachtig prentje van Maria met baby Jezus. Ik geloof helemaal niet in god, maar vind het kerstverhaal prachtig! Naar de kroeg vervolgens, opschieten vanwege die sluitingstijd.

Het werd een heel  bijzondere midweek. Koffiedrinken in een oude molen met een hele verzameling spulletjes en waar we aan de oude houten meubels nog konden zien hoe hoog het water gestaan had. Horecapanden in de buurt van de Geul die nog dicht waren, omdat ze nog niet droog waren. In de Lourdeswinkel, waar maar twee mensen tegelijk naar binnen konden,  wilden we een Kerstgroep kopen die in de etalage stond. De dames riepen Gerrit (of heb ik me nou verbeeld dat hij zo heette?) om die figuurtjes uit de etalage te halen. Lief en ik gingen naar buiten zodat het volgende duo de winkel in mocht en wachtten af. En bekeken hoe Gerrit de etalage half leeg haalde en er in stapte, met gevaar voor heel veel beeldjes, om onze kerstgroep er uit te pakken. Toen alles ingepakt was en ik ging afrekenen, vertelde Gerrit dat hij bij nader inzien nog 5 van die kerstgroepen in een doos in het magazijntje had staan. Mooi verhaal voor bij de kerstboom, lachte hij. Wij gingen dezelfde kroeg weer in. Waar ze zelf bier brouwden en dat ging zo goed dat ze het toch moesten uitbesteden. Kerstbiertjes ook, we kochten wat voor thuis, en namen hapjes voor 17 uur. Een stamgast vertelde dat er nog 700 gezinnen zonder woning zijn.

Met de trein naar Maastricht en ook daar vonden winkeliers dat hun stad een spookstad was.  We zagen een mooie engel in een klein winkeltje, kochten 'm niet en struinden Maastricht door. Vlaai eten, kerstkussens kopen, en kersthanddoekjes voor op het toilet, mooie kransen bekijken en kletsen met de eigenaresse van de winkel die ze verkocht. Haar man maakte ze, vertelde ze. Ze was bang voor relschoppers als de maatregelen verlengd zouden worden, vorig jaar was er veel gesloopt. Aan het eind van de dag gingen we naar de winkel met de mooie engel en kochten die. De eigenaar van de winkel haalde een fles wijn tevoorschijn, de buurvrouw-onderneemster kwam ook (met haar winkelbel onder de arm), we proostten op betere tijden. Na een uurtje en een fles wijn was het alsof we elkaar al ons hele leven kenden. Vrijdags voor vertrek naar huis haalden we ook nog zo'n mooie krans op. En bekeken we de watermolen en liepen we door het park.

's Avonds hadden we eten van de traiteur of een stoommaaltijd van de Appie. Onze gekochte schatten stalden we uit in het appartement en we hadden de tv op Sky Radio staan (de Top 2000 quiz is het enige dat we gekeken hebben). We hadden een leuke badkamer waarvan de ventilatie niet in orde was, dus behalve dat de badkamer zeiknat was na een potje douchen of badderen, roken we ook wat de bewoners boven bereidden (vis o.a.). Het mocht de pret niet drukken. 

Thuis maakten we de kerstversiering af. Met alles wat we in Valkenburg en Maastricht gekocht hadden. En we versierden onze voor- en achtertuin, dat hadden we vooraf nog niet gedaan. Ik droomde over de bewoners van Valkenburg. Die zo monter proberen te blijven, die sfeer maken, die niet klagen dat de sluitingstijd 17 uur is. Veerkracht, ik moet ook meteen denken aan 'ons kankerlijders'. Het beste er van maken, wij zijn er ongeslagen goed in. 

Weer, elk jaar, zou ik willen dat ik mijn 'kerstgevoel' kon overdragen naar iedereen die dit leest. De warmte, de liefde, de melancholie, de herinneringen. Het goede in de mens, de wens om samen te zijn, te delen, te troosten, lief te hebben. Te lachen, plezier te hebben! Goede tijden, witte weken, ik gun het iedereen zo!