I'm a sucker for Christmas 6

Openbaar blog
donderdag 22 december 2022
891 x gelezen

In de winkels, daar voel ik het even, dat kerstgevoel dat ik anders ieder jaar heb. Niet zo jubelend, maar het is er nog wel. Ons huis is ook wel versierd – maar niet alles is van stal gehaald, want we hadden gewoon geen tijd. Ondergedompeld in de kankerbubbel.

Ik werd ingeloot voor het experimentele medicijn! Twee weken geleden startten de bestralingen: drie dagen van twee uur en één dag een kwartiertje. De bestralingsarts belde me van tevoren nog een keer extra, omdat ik er zo tegenop zag, anderhalf uur met mijn armen boven mijn hoofd te moeten liggen. Het strakke masker voor de resterende tijd boeide me niet eens, in vergelijking daarmee.

Het was te doen, natuurlijk, wat moet je anders. De radio stond aan en ik probeerde daar op te focussen, probeerde de nummers te herkennen. De röntgenapparatuur was eigenlijk net te luid, de bestralingsapparatuur ook. Ik kon die geluiden al snel onderscheiden. En de stilte, wanneer ik dan wel de muziek hoorde en me afvroeg wat ze aan het doen waren daar achter de schermen. Eén foto, vier minuten, en nog één. Stilte, geen bestralingspiep….gatsie, nog twee keer een foto van elk vier minuten… Overleg, kennelijk, want alles stond stil, mijn lijf werd maar zwaarder op die harde tafel, zou ik mijn been eens kunnen bewegen, het voelde als lood, maar daar is de bestraling, gelukkig, dat red ik…

Na de eerste bestralingsronde stond Oudste samen met m’n Lief op me te wachten in de gang van het ziekenhuis. Ik schiet zelfs vol nu ik dit type. Ik had geen idee hoe goed me dat zou doen om hem live te zien en te spreken. En hem deed het ook goed, want hij zag me draven door de gang terwijl hij dacht dat ik ziek, zwak en misselijk was. We keken voetbal met z’n drieën en de volgende dag wandelde ik met hem in het bos. En kwamen we een oude vrouw tegen met een hele lieve, mollige Dalmatiër. De hond was acht jaar, zei zijn bazin, terwijl ik het dier knuffelde. “Ik hoop dat we nog vier jaar mee gaan en dan samen sterven, ik ben dan 90 en hij is 12”, zei ze liefdevol. Het was een prachtige ontmoeting. Vrijdags de week daar op waren de bestralingen klaar.

Afgelopen maandag startte de studie. Eerst kreeg ik toch nog de gangbare immunotherapie – iets van baadt-het-niet-dan-schaadt-het-niet- en daarna het experimentele medicijn. Via infuus. ’s Morgens bloed prikken en controles, twee verpleegkundigen bij langs, ’s middags naar de afdeling oncologie. De verpleegafdeling, want de dagverpleging sloot te vroeg: na het infuus nog twee uur observatie. Ik kreeg een fikse allergische reactie: jeuk, galbulten, hartklachten. Er lag van alles klaar gelukkig, de dienstdoende longarts kwam aangevlogen, ik kreeg medicatie, een hartfilmpje, het infuus gestopt. Na een uur was ik mezelf weer een beetje en zetten we het infuus wat langzamer voort.

Gister de tweede ronde. Ik had nu medicatie om van tevoren in te nemen tegen de allergische reactie. Dat ging goed, maar deze ronde werd ik kotsmisselijk en kreeg ik koorts. Weer een arts die aangesneld kwam, en een dot medicijnen via het infuus. Naar huis met koorts, 13 uur op bed gelegen.

Vandaag met m’n Lief, de chef-kok hier in huis, weer mee gewandeld naar het dorpscentrum. Zwetend en hijgend, hoe kwam ik er toch bij in heuvelachtig gebied te willen wonen? De koorts is afgezakt, voelde ik. We kochten voor een kapitaal aan heerlijke groente, een fijne mix van paddenstoelen, rode lof voor een salade. Thuis brandden sterren achter het raam en we hebben ons buitenlampje vervangen voor een kaars-lamp. Eerste Kerstdag komen vrienden, die ook voor het eerst geen thuiswonende kinderen hebben met kerst. En tweede kerstdag komen die geliefde kinderen, ons samengesteld gezin, onze bloedjes!

Morgen kuur drie. En daarna twee weken vrij. Ik kijk niet te ver vooruit: ik hoop dat ik met Kerst een beetje fris en fruitig ben. Kerst, ik hou er zo van!

I'm a sucker for Christmas 6

32 reacties