Mens en dier in remissie

Ik wilde een glimlach plaatsen bij de titel- geen idee hoe dat moet.

Gistermorgen ging ik voor het eerst naar het ziekenhuis in mijn nieuwe woonplaats en naar de longarts daar. Professor dokter in het Radboud UMC, ik ben onder de indruk. Hij heeft zelfs meegewerkt aan het boekje 200 vragen en antwoorden over longkanker, wat ik toevallig vandaag ontvangen had. Hij is al veel langer met onderzoek naar immunotherapie bezig dan dat het officieel geregistreerd is en gebruikt wordt. Ik was zowaar zenuwachtig voor dit eerste bezoek. In mijn vorige woonplaats werkte ik in het ziekenhuis waar ik behandeld werd: ik kende de weg, de verpleegkundigen, de longarts.
We waren op de fiets naar het ziekenhuis gegaan en vonden na veel gesukkel de fietsenstalling. Een kwartier later binnen dan m'n bedoeling was, ik moest ruim op tijd komen voor de inschrijving als nieuwe patiënt.
M'n lief, fervent fietser, stond zich bij de infobalie te beklagen en ik ging zwetend langs de aanmeldzuil en naar de inschrijftafel. De scanner gaf problemen met mijn zorgpas, ik bleef staan omdat ik oververhit was en m'n witte broek nat van een lek fietszadel.

Een kwartier en drie aanmeldingen later stortten we op een bankje in de wachtkamer. Te laat, maar het spreekuur liep gelukkig uit natuurlijk, we hadden net koffie toen de professor dokter me opriep.
Aardige man, die zich voorstelde met zijn voornaam (omdat hij jonger is dan ik?), dat vind ik leuk. Hij nam rustig de tijd om met mij en m'n lief te praten en wat vragen te stellen. Bood aan om mijn zonen eens te ontvangen om over de nadelen van roken te praten. En schreef in zijn brief, die ik later digitaal zelf ook zou kunnen inzien (oh, die techniek van tegenwoordig): mooi partieel in remissie. Dus zeg maar: de boel is gekrompen en houdt zich koest.
Hij had het ook nog over "prioriteiten stellen in de tijd die je rest". Ik ben er goed in geworden boodschappen die ik niet wil horen, te negeren, dus daar ben ik niet op in gegaan. Ik meldde in plaats daar van dat ik vaak hoofdpijn heb en doodsbang ben voor uitzaaiingen in de hersenen- hij plande een MRI-hersenen in. Ter geruststelling, want hij dacht zelf niet dat ik daar uitzaaiingen heb. Immunotherapie een weekje overslaan vanwege vakantie ofzo- geen probleem. Hysterische schildklier-geen probleem. Fijne arts.

's Middags pikte ik mijn beide zonen op en toog naar mij ex-man. Voor Laika, de hond, bejaard en versleten, we gingen met haar naar de dierenarts. Ex wist niet meer wat hij er mee aan moest. De dierenarts liet ons als laatste op het spreekuur komen, dan was er rustig de tijd als we besloten dat ze ingeslapen moest worden.
In mijn voormalig huis begroette Laika me met haar lekke bal in haar bek, ze sleepte en struikelde met haar achterpoten. Ik deed m'n best om niet meteen in tranen uit te barsten.
Ex was zichtbaar blij dat we allemaal mee gingen voor het einde van onze gezins-hond. We bespraken de auto-indeling, Jongste en ik bewapenden onszelf met tissues en papieren zakdoekjes en we reden met z'n allen naar de dierenartspraktijk.

Zonder hulp kroop Laika de auto uit en binnen blafte ze woest naar een andere hond. Wij zaten met z'n vieren op een rij in de wachtkamer en keken elkaar al eens twijfelend aan. Laika ging ons om en om bij langs, hijgend in de hitte, om geaaid te worden en om onze handen te likken.
In de spreekkamer zat ze fier op de onderzoekstafel, spitste haar oren als we spraken, at het hondenkoekje dat de dierenarts haar gaf. Wat was er met onze terminale hond gebeurd?
Ex wilde haar daarom nog een kans geven natuurlijk. Spierversterkers kreeg ze, andere pijnstillers, en de uitval van haar achterpoten was volgens de dierenarts niet pijnlijk-want ze trekt zich daar niks van aan. Mooi partieel in remissie, denk ik.