Nee, nee en nog eens nee!
M'n Jongste is autistisch. Hij is 20 nu, werkt in de bioscoop en woont op kamers- hij doet het geweldig. Hij is leuk opgedroogd, placht ik dan te zeggen. Ik zat 18 jaar geleden met mijn handen in mijn haar vanwege zorgen over hem. Op het consultatiebureau hing hij in de gordijnen en vroeg de arts me of ik wel hulp had. Vanaf toen ging het bergopwaarts: het medisch kinderdagverblijf, gezinsbegeleiding en OudersOnLine. Waar meer moeders waren die de gebruiksaanwijzing van hun kind nog niet kenden. Ik trof Marian en nog een aantal moeders, we maakten onze eigen mailinglist: autimams. "Gebruik toch eens pictogrammen!", mailde Marian, als ik over mijn perikelen met Jongste vertelde. Ik ging dat doen en het werd een wereld van verschil.
Intussen kreeg poes Jojo drie kittens. Twee waren toegezegd aan de zus van mijn oppas, de oppas die godzijdank thuis kwam en heel geduldig was. De derde zouden we houden, we noemden haar Dinges.
Uiteindelijk ging ik scheiden en woonde met mijn jongens in het centrum van mijn geboortestadje, met vier katten. Ik heb altijd geweten dat ik met Dinges zou overblijven. Toen ik net de diagnose 'uitgezaaide stadium 4 longkanker' kreeg, liet ik Dinges vallen toen ik haar met kussen en al op de stoel wilde leggen. Ze brak haar achterpoot en de eerste medische toestanden tijdens mijn longkanker waren de bezoeken aan de dierenarts en de operaties van Dinges. Ik lag in het ziekenhuis tijdens de eerste chemo toen de pin door het bot heen schoot en amputatie de enige overgebleven optie was.
Ik dacht mijn palliatieve leven op orde te hebben. Ik woon samen en mijn jongens hebben hun eigen stek. Ik doe vrijwilligerwerk, ik heb lotgenotencontact, ik ga regelmatig naar mijn op-kamers-wonende-kroost, ik ga kleien en ik heb om de week immunotherapie. En toen appte Autimam Marian. Dat ze in het ziekenhuis lag en uitgezaaide longkanker bleek te hebben. Wat?! Dat is niet de bedoeling! Ik heb hier vrienden gemaakt, vriendinnen gemaakt, nee, nee, niet nog meer mensen met kanker! Geen nieuwe mensen met kanker!
Dinges lag naast me en was suf en kortademig. Ik wilde niet met haar naar de dierenarts, ze mag haar oude dag hier slijten, ik wilde niet met haar in de reiskoffer naar de dierenarts. Maar stel..dat het iets eenvoudigs was en ze zou sterven omdat ik niet naar de dierenarts wil? M'n lief ging mee en ik had haar op schoot in plaats van in de reiskoffer.
Dinges kreeg infuus en medicatie en ik kreeg een berg voedsel mee voor katten met nierfalen. Marian kreeg een punctie en een pet-scan en zondag gaan de autimams en ik naar haar toe. Een huisdier tegenover een mensenleven, ik weet dat het geen vergelijk is. Ik bedoel ook niet dat het vergelijkbaar is. Maar voor mezelf, vraag ik me af: is de cirkel rond? Is dit het ultieme teken dat het leven wat ik kende ècht afgelopen is? Één van mijn oudste vriendinnen met dezelfde ellendige diagnose als ik, mijn laatste huisdier zo'n beetje terminaal, is dit het? Nee, nee en nog eens nee! Dit kan niet de bedoeling zijn...
18 reacties
NEE, het is nog niet afgelopen! Het gaat goed met Dinges. Marian gaat het ook goed doen op de behandeling. En jij gaat ook gewoon door! We gaan door met ademen en gaan door. We houden PAAL.
Wij houden paal!!
En dat vind ik nou helemaal ook! Wij houden paal!!!!!
En dat de mensen die ik 'ken' van het meelezen op jouw blog nu reageren op mijn meteen gestarte 'Wie, ik' - blog en mijn lotgenoten zijn? Rono, Dasje, Alice? Hoe bizar is dat...
Dankzij jou heb ik wel vanaf dag 1 deze geweldige site ter beschikking. Al had ik liever gezien dat we hem beiden niet gekend hadden.
Veel sterkte met Dinges en the circle of life.
Liefs, Marian
Dat zeg ik nou ook zo vaak.... wij allen denk ik... Zeg zó vaak hoe ontzettend blij ik met hen ben, maar o, wat had ik iedereen graag niet gekend!
Nee, nee, nee, ik herhaal het ook! We gaan door. Dinges is aan de beterende poot, Marian blogt erop los en wij lezen mee, en jij, Frie: still going strong.
Hanneke
Absoluut! OP naar het bejaardentehuis waar we alle tijd hebben om paal te staan en wellicht vóór paal te staan!
Kusssss vna mij xxxx
Paal houden. Nooit van gehoord. Klinkt goed. Dus ik zeg:” paal houden”!!!
groetjes,
Paul met een u.....
Pa(u)al houden, aan de beterende poot: ach, wat ben ik gek op jullie! XXX
Wij niet minder op jou!!!
Schat, ik heb al eea geschreven. Tja, soms kloot het leven maar wat aan en moeten wij erin mee ook al hebben we al genoeg op onze slof. Er zit er eentje te bedenken dat wij de sterken zijn en er dus nog wel iets bij kunnen hebben. En de sterken zijn wij!!!! JAAAAA!!! Je komt er weer doorheen lieve Frie! Marian gaat haar behandelingen op fabuleuze wijze doorstaan en ze volgt jou in het effect ervan. Ons bejaardentehuis heeft vast nog wel een plekje vrij..... Dinges doet het goed wen blijft zich nog lekker een hele tijd koesteren in jouw heerlijke aaien en knuffels. Die kids van jou volgen mams en gaan het super goed doen. Dóen het al super goed. Wij rommelen door en doen het op onze manier ook kei goed.
Doos, paal, bejaardentehuis...we doen het er wel mee! Hele dikke knuffel lieverd xxxxx
Wat een heerlijk ijzersterke optimistische visie. Realistisch en haalbaar of niet, dat zien we dan wel weer. Iig stuk prettiger dan in een hoekje liggen jammeren. Al kan ik het wel begrijpen dat dat ook geregeld voorbij zal komen.
Wat moet dat raar voor een ander klinken.
Bizar Frie dat Marian ook longkanker heeft. Dit is puur toeval. Zelfde gebeurde bij mij met borstkanker ineens 3 vriendinnen ook diagnose. Gelukkig waren zij er optijd bij en zijn nu herstelt schoon verklaard. Ik heb wel eens gedacht het kon wel een epidemie zijn.
Maar zoals meerderen al schreven we gaan ervoor.
Hopelijk krijgt Marian de behandeling die bij haar past en doet ze het even goed als jij.
Liefs Alice ❤
Raar toch die reflectie op alles wat niet goed gaat in je omgeving, ik maak me er zelf ook schuldig aan hoor. Ik heb 3 hondjes en 2 poezen en ben alleen maar bang dat ze mij gaan overleven, wat gaat er met ze gebeuren als ik er niet meer ben. Maar net als jullie allemaal ga ik het nog even niet opgeven! Liefs
Net afgesproken frieda we gaan paal
Wat een toeval, ik had ook een poes die Dinges heette, omdat ik niet goed ben in namen onthouden. Wat een verdriet, nog een vriendin die zo ziek is.
Go, autimams, jullie kunnen dit, hoe dan ook, samen sterk!!!
Lieve Frie,
Het is toch wonderlijk dat we, ondanks onze eigen zorgen, toch open kunnen staan voor de zorgen van anderen. Laten we nog heel lang steun en begrip van en voor elkaar vinden!
hartelijke groet,
Lena
Geen idee wat met het begrip "paal" moet of met een poes genaamd "dinges".
Wat ik wel lees en dus denk te weten dat je de kracht blijft behouden om anderen (mens of dier) te steunen met alles wat je zelf doormaakt.
Sterkte Frie, groet Paul