Niks te vertellen

  • Openbaar blog
  • zondag 23 september 2018
  • 520 x gelezen

Ik rommel wat aan met de vernieuwde site van kanker.nl. Ik ben een beetje autistisch (dat bestaat natuurlijk niet echt, het is net zoiets als ‘een beetje zwanger’), ik hou niet van verandering en het gaat nog wel even duren voordat ik er aan gewend ben. Nu heb ik eindelijk de blogs bijgelezen, na meer dan een week. Veel slechte berichten, ik word er verdrietig van. Wat maken mensen toch veel mee, wat komen ze voor onmogelijke keuzes te staan, voor onmogelijke beslissingen.

Intussen heb ik de tekst ontvangen voor de afscheidsbijeenkomst op mijn werk. Het is in de ik-vorm, maar past niet bij mij, dus ik heb de hele tekst zo’n beetje herschreven. Begonnen in december 1987, uit dienst per september 2018. Dacht ik eerst nog om dat afscheid in het klein met mijn directe collega’s te doen, tijdens een slapeloze nacht heb ik me toch bedacht. Meer dan 30 jaar heb ik door dat ziekenhuis gesjouwd met patiënten. Meer dan 25 jaar heb ik er overledenen verzorgd, geobduceerd, gebalsemd. Toch liever een bijeenkomst waar iedereen die me gedag wil zeggen, kan komen.

Thuis vul ik m’n dagen met huishouden en ja…met wat, eigenlijk? Ik bazel tegen m’n stiefzoon over huishoudelijke beslommeringen, het weer en wat zullen we eten? Hetzelfde doe ik tegen m’n lief. Ik geloof niet dat er iemand luistert, ik zou er zelf ook al snel genoeg van hebben. Is dit het dan? Heb ik niet meer te vertellen dan dit?

’s Nachts ben ik vaak wakker, bezweet en onrustig en bah, wat een akelige dromen. Ik lig niet goed, ik heb het warm, ik heb het koud. Ik moet plassen en dus naar beneden, ik slaap op de 2e verdieping, een wc is op de 1e verdieping en op de begane grond. Ik probeer niet te hard te kermen omdat mijn gewrichten niet meewerken en bedenk me voor de zoveelste keer dat als ik ooit ziek word, ik beneden moet gaan slapen. Maar ziek worden, zieker dan nu, dat ben ik nog lang niet van plan. Maar wie is dat wel? En invloed heb je daar niet op, dat is me duidelijk.

In het Inloophuis zijn weer nieuwe mensen, de kring van onze gespreksgroep wordt groter en groter. Een vrouw met een eigen bedrijf, geen partner of kinderen, palliatieve fase. Als Von vertelt over haar kinderen en zachtjes huilt, meent die nieuwe vrouw dat ze maar even moet praten met Von- over de kinderen enzo. Von zwijgt, ik ook, de anderen ook. Thuis ben ik overstuur, hoe kan iemand lotgenoten zoeken omdat die weten waar je het over hebt met kanker, vervolgens denken dat ze een moeder iets over kinderen uit moet leggen, terwijl ze zelf kinderloos is?Een andere vrouw, 82 jaar oud, mopperde dat haar zoon nooit vroeg hoe het met haar ging en dat ze er klaar mee was. Waarom zo bitter? Die zoon was voor de kanker van z’n moeder waarschijnlijk niet attenter dan nu. Waarom nu dan andere verwachtingen? En waarom dan niet zelf het initiatief nemen, als moeder? Het was de 1e keer dat ik geërgerd van de gespreksgroep thuis kwam.

Afgelopen weekend waren m’n lief en ik met drie bevriende stellen een weekend weg, naar de culturele hoofdstad Leeuwarden. Lekker los van alles. Heerlijk gegeten en gedronken. Museum bezocht, stadswandeling, diner. Zondags een dagje op het water. Genoten. Maar daar dacht ik alweer: wat heb ik te vertellen? Zonder werk, wonend in een vreemde stad, m’n kinderen niet continu bij me. Ik maak niks mee. Ik doe niks bijzonders. Ik voel me een sikkeneurig, ontevreden mens, terwijl ik zo veel heb om heel dankbaar en blij mee te zijn. Bah.

 

 

 

Reageren
Volgend blogbericht

18 reacties

Nee, ik heb geen begeleiding daarbij. Eigenlijk viel ik door een fusie totaal tussen wal en schip op m'n werk en heb ik tijdens de ziektewet ook niks aan begeleiding gehad. Mijn laatste (nieuwe) leidinggevende, die er overigens niks aan kon doen want hij was te laat, maakt dat een beetje goed met een feestje voor me. Ik had wel een fijne bedrijfsarts gelukkig.

Misschien wel een goed idee om er eens met een deskundige over te praten, dank je voor de tip.

Laatst bewerkt: 24/09/2018 - 14:09
Reageren

Frie, maak er een feestje van, stap er onvoorbereid in en laat het over je heen komen, dat mensen proberen een ander te helpen door onnadenkend in te stappen en dan vragen gaan stellen waar een ieder van denkt? maar ze probeert wel Yvonne te laten praten das het begin van helpen hoe onbehouwen ook. En vragen stellen van wat wil jij eten bezorgd je geen goed gevoel omdat jou geest nog bezig is in de werk modus, dienstbaar en er iets toe doen, aan den lijve ondervind ik ook daar het grootste probleem, maar af en toe besef ik dat het mijn tijd is om geholpen te worden al laat ik dat niet graag zien. Sterkte

Laatst bewerkt: 24/09/2018 - 00:32
Reageren

Hallo lieve Frie, met hetzelfde worstel ik ook na de vakantie. Je moet het zelf invullen en veranderen. Kost tijd. Maar soms komt het zomaar op je pad. Ik bedoel hiermee invulling. Ik ga aankomende week een uurtje mee helpen op de basisschool waarop ik de kinderen en kleinkinderen hebben gezeten. Ik ga assisteren bij vrij keuze uur. Naailes. Geweldig heb er veel zin in. Even wat anders.🤗

 

Voor jou komt het ook wel, jij bent zo vindingrijk. 💪💪💪💪🍀🍀🍀🍀

 

Liefs Alise 😘

 

Ps op 10 september gladiolen gekocht moest even aan jou denken. 

Waarom de foto er niet juist recht nop komt zo ik hem heb genomen begrijp ik niet🙄

Laatst bewerkt: 24/09/2018 - 07:08
Reageren

Nou ik rommel ook met de site, wist eindelijk hoe het wekte en gaan ze het veranderen, zou best wel goed komen, maar duurt even. Dat van het werk kan ik niet meepraten. Heb gewerkt tot ik kinderen kreeg en ging daarna de administratie doen van mijn exman. Toen ik gescheiden ben heb ik veel problemen gehad met ex en kinderen. 2018 was het jaar dat ik weer zou gaan werken. Tot ik in maart de diagnose kreeg. Maar dat gevoel van wat heb ik nu nog te vertellen heb ik ook, sinds kort, zoals je het beschrijft, denk ik goh dat heb ik ook. Misschien komt het door het jaargetijde de winter komt eraan, ik weet het niet. Ben wel vastbesloten er wat aan te gaan doen. En natuurlijk ben je dankbaar voor alles wat je hebt, maar soms is ergens tegenaan schoppen ook erg fijn 😘

Laatst bewerkt: 24/09/2018 - 11:10
Reageren

Lieve Frie,

Je hebt het gevoel niets meer te vertellen te hebben, maar is dat wel echt zo. Oke je hebt niets meer te melden over werk, maar je bent vast je algemene interesse niet verloren. Het is echt je eigen gevoel, want ik weet zeker dat jouw omgeving jou heel graag om zich heen heeft. Je bent gewoon leuk, klaar 😄

Laatst bewerkt: 24/09/2018 - 17:33
Reageren

Hoi Frie

Ik herken wat je schrijft. Ik ben een jaar werkloos huisman geweest. Op zich helemaal geen vervelend jaar omdat ik hobby's genoeg heb. Maar inderdaad had ik 's avonds niets om over te vertellen. Was gedraaid, stofgezogen, gepoetst, gedweild........ Niet echt spannende verhalen. In het begin nog grappen op facebook over het draaien van de was met daarbij een foto van de wasmand op z'n kop. Klagen over de zwenkwieltjes van de stofzuiger. ik wilde wieltjes die volgden, niet alle kanten op zwenken. Jammeren over dat er nog geen slip in een wasbol past. vragen hoe zwaar de lichte was mocht zijn.

Maar na een poosje ben je door de grappen en anekdotes heen. Het is niet anders.

Laatst bewerkt: 24/09/2018 - 22:15
Reageren

Zo herkenbaar Frie maar probeer toch ook te genieten van het niet meer moeten en bovenal van je dik verdiende feesf. Je hart luchten helpt zeker, gewoon fijn om eens met iemand te spreken waar je geen binding mee hebt. Groetjes, Jolanda. 

Laatst bewerkt: 24/09/2018 - 23:14
Reageren

Helaas had ik ook moeite met de site van kanker .nl ,krijg ook, pagina niet gevonden.

Afscheid nemen van je werk vind ik zelf een erg moeilijk onderwerp en vind het daarom knap dat je er nog zo luchtig over kan praten

Wat vervelend dat je ook zo slecht slaapt en daar door ook s nachts te veel tijd heb om na te denken 

Hoop dat je een super fijn afscheidsfeest krijgt

 

groetjes Beppy

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laatst bewerkt: 25/09/2018 - 11:35
Reageren

Hoi Frie,

Heb je je afscheid al gehad op je werk?

Ik heb zelf in Juli dit jaar afscheid genomen van mijn werk ook ik werkte daar 30 jaar, en dan ben je 2 jaar ziek en word je "ontslagen". Moet zeggen dat ik in die 2 jaar me eigenlijk al een soort van voorbereid was op het afscheid, en ook al steeds minder naar mijn werk ging om een bakkie te doen ook omdat ik nog weinig contact had met collega's op een paar na.

Was ook een niet gezellige sfeer meer waren hoop problemen dus al met al ben ik er niet erg rouwig om dat ik nu geen werk meer heb behalve dan het financiële gedeelte want dat is een stuk minder, daar kan ik me boos om maken, heb jij dat niet? Ben je ziek en word je dubbel gestraft. Zo niet eerlijk ☹.

En ik herken je verhaal over niks te vertellen heb dat ook gehad, maar nu mijn leven eigenlijk weer vele malen beter gaat door de immunotherapie doe ik sinds dit jaar vrijwillerswerk bij de Princes Maxima manege waar mensen met een beperking paardrijden en ik begeleid het paard door er naast te lopen en met mooi weer gaan we het bos in en anders lopen we op het terrein of anders binnen in de grote bak spelletjes te paard.

En ook verzorg ik de beestjes in het hertenkamp hier waar ik woon. Zo ben ik uit het cirkeltje gekropen en heb meer te vertellen.

Hoop dat je misschien ook de kracht en genoeg energie krijgt zodat je ook iets kan ondernemen zodat je het gevoel kwijt raakt.

Sterkte en dikke knuffel Irma.

Laatst bewerkt: 20/12/2018 - 11:12
Reageren

Dank je wel, Irma,

Ik heb het afscheidsfeestje intussen gehad. Ik heb geen 2 jaar in de ziektewet gezeten, ik heb vervroegd WIA (IVA). Ik heb nog wel geprobeerd wat te werken, maar dat ging niet, en had me er intussen ook wel bij neergelegd dat het afgelopen was. 

Ik hoop, net als jij, binnenkort wat activiteiten te vinden die ik aan kan en die me wat voldoening geven. Komt vast goed. En ja, de financiële gevolgen, die vind ik om te janken. Als ik niet was gaan samenwonen kon ik nu naar de voedselbank. 

Dank je wel voor je reactie en een dikke knuffel terug!

Laatst bewerkt: 30/12/2018 - 16:49
Reageren

Lieve Frie 

ach schat ik noem mezelf ook altijd een beetje autistisch ,kan slecht tegen veranderingen ,je was toen gewoon in de struggle lees ik tis is ook niet bepaald niks waar je in terecht gekomen was toen ,maar bang om te denken dat je niets meer wist te vertellen is onterecht maar we zijn de nodige jaren verder en je hebt je dagbesteding wel gevonden ,en zo te lezen had je ook echt je dag niet in het inloophuis ,die oude mevrouw had misschien wel echt reden om verbitterd te zijn en had misschien wel gedacht dat haar zoon nu anders zou zijn tegen en voor haar dus denk ik dat ze dit aan jullie kwijt wou om een beetje begrip te krijgen voor haar pijn eigenlijk net als die andere mevrouw die het gesprek met jullie probeerde aan te gaan ,ik moet je eerlijk zeggen ik vind het moedig dat ze naar een inloophuis is gegaan zou ik niet eens durven ,

wel heerlijk hoe je leeuwarden omschrijft mooie leuke stad is dat he 

knuffel hes xxx

Laatst bewerkt: 01/03/2022 - 13:34
Reageren