Nog een vakantie!

Ik doe het nog een keer; een blog schrijven terwijl ik nog niet 'bijgelezen' ben hier op de site.

M'n Lief heeft twee weken vakantie. We begonnen vorig weekend met vrienden in een vakantiehuis in Soest. Aan de rand van een vakantieparkje, uitzicht op weilanden met paarden en een rand bomen daar achter. M'n Lief kan heerlijk koken en had die vrijdag voedsel voorbereid, ik nam handalcohol mee, desinfecterende schoonmaakdoekjes (die ik vervolgens vergat uit te pakken) en mondkapjes. Zaterdag fietsten we heerlijk de hele dag en 's avonds barbecueden we bij het huis. En zondagavond zochten Lief en ik een bestemming aan de kust, omdat het zo heet zou worden. Ik ging in het vakantiehuis nog lekker in het bubbelbad met een flinke scheut badolie in het water.  Het kan eindelijk, zo zonder picc-lijn!

Maandagochtend reed mijn Lief ons naar huis. Ik heb (weer) een zere voet, ben vaak moe, ik durf geen lange afstanden meer te rijden. Wandelen ging niet, fietsen alleen elektrisch, is dit nu allemaal  te wijten aan overgewicht en een slechte conditie door de totale-corona-stilstand van mijn zojuist aardig ingerichte kankerleven? Die zere voet geforceerd bij het pas-gestarte sporten? Er is al eens een röntgenfoto van gemaakt, geen botuitzaaiing te bekennen. 

Dinsdagochtend vertrokken we naar Castricum, Bakkum eigenlijk. Naar het enige hotel dat nog plek had, er leuk uit zag en enigszins betaalbaar was. Half Nederland is kennelijk de vakantie aan het inhalen, september is zo'n beetje alles vol aan de kust. We mochten lekker al op tijd op de kamer, trokken zwembroek en badpak aan onder onze kleding, propten strandlakens in mijn meegenomen fietstas en reden naar de fietsverhuur. Daar hebben we de auto laten staan en we fietsten naar het strand. Lief, als duursporter, op een gewone fiets, ik op een elektrische. 

Vage plannen hadden we over lunchen aan het strand. Maar het was 30 graden, de parkeerplaatsen en fietsenstallingen waren bomvol, er stond een file naar het strand en ook een rij mensen voor de strandpaviljoens. En alle jongelui spijbelden schijnbaar van hun online-lessen. We stortten in het zand, op afstand van iedereen, gooiden onze kleren uit en gingen het water in. Oh, zo heerlijk koud! Ik was ook twee jaar niet in zee geweest door die picc-lijn, nu kon ik gewoon heerlijk koppie-onder. Verkoeling, oh wat zalig!

Ik heb drie heerlijke dagen gehad. Weinig gepiekerd en me weinig zorgen gemaakt-wat ik thuis altijd wel doe. Ik vond het wel confronterend dat ik minder kon dan tijdens onze vakantie in Zeeland, begin juli. Meer pijntjes (voeten, rug, heupen, vingers), maar het zal vooral echt wel overgewicht en een slechte conditie zijn. 

Na de hete en drukke dinsdag werd het rustiger. Ik heb het bos beleefd, uitgestrekt duingebied, strand en zee. Bloemen, bijen, vlinders en libellen. Schotse hooglanders, wilde paarden, een woelrat, een ijsvogeltje, heel veel meeuwen. Veel gefietst en een beetje gewandeld (de duinopgang trok ik gewoon echt niet, sjouwen in dat mulle zand). We aten 's avonds op strandpaviljoens, waar we vroegtijdig gereserveerd hadden. En botsten in het donker op de fiets in het duingebied bijna op een paard.

Ik heb zo genoten, van alles wat leeft en groeit en bloeit, van rust en kalmte in mijn lijf. Van fietsen in dat uitgestrekte duingebied, van de rollende zee. En later zelfs van de was op mijn dakterras thuis, van de bezoekende kat die daar regelmatig op de bank ligt, van de vogels in mijn tuin die door stiefzoon voorzien zijn van voer. Van appen met mijn zonen, herinneringen met oudste, van toen we in de kamer dansten samen. 

Leven, ik hou er zo van!