Ode aan Anja (Dasje)

Openbaar blog
woensdag 12 juli 2023
1141 x gelezen

Lieve Anja

We waren 5 weken geleden net thuis van Alpe d’Huzes. Waar we allebei, tegen alle verwachtingen in, de berg beklommen tot aan de top. Waar we een hele gezellige week hadden met z’n zessen in ons grote huis met de grote tuin. Waar saamhorigheid en verbondenheid er zomaar voor zorgden dat we die week daar verbleven alsof we nooit anders deden. Waar we bbq-den in de tuin met onze teams Kanker.nl, waar we uit eten gingen, ijsjes kochten. Waar we de eerste avond probeerden met zo’n man of 20 overeenstemming te bereiken over eten en trainen – onmogelijk. Maar wel heel grappig. En het kwam ook gewoon goed.

Nu was ik zaterdag ineens naar je afscheid. Waren we met het grootste deel van onze teams daar. Met onze shirts aan, zodat je ons zou herkennen als je helder genoeg was. Vormden we met heel veel mensen een soort haag, om je uitgeleide te doen. Naar huis, voor het laatste deel van je leven. Hoe kan dat nou toch? Hebe was er ook, ik had zonder aarzelen het bericht van je dochter doorgestuurd en Hebe kwam zonder aarzelen. Harten7 waren we, sinds de door jou georganiseerde lunchafspraak die we hadden in Den Bosch. En elke dag deelden we via Whatsapp lief en leed. Met een lach en een traan.

Het was goed, daar in de gang van het ziekenhuis. Je was ontzettend helder, je vroeg nog allerlei mensen naar hun vakantieplannen of hun kinderen, malle! Hebe en jij knuffelden, ik knuffelde mee (ik ben helemaal niet van dat geknuffel maar dat hebben Hebe en jij wel aangepakt), m’n Lief gaf je een aai en daar ging je, op naar de volgende teamleden.

Zondags belde je dochter, dat je me nog een keer wilde zien. Ik reed een uur naar je mooie huis in je mooie dorp. Je lag in de kamer op een bed, met veel mensen om je heen – jouw kinderen, je man, de buurvrouw, een nichtje, een verpleegkundige van Thuiszorg, ik raakte al snel het overzicht kwijt. Zo passend bij jou, lieve Anja, veel mensen om je heen! De broer van je man leek zo erg op hem dat ik ze niet uit elkaar kon houden als er maar één van hen in de kamer was. Sorry, lieve man-van-Anja! dat ik daarom geen gesprek met je begon.

We hebben samen nog even gekletst, jij en ik, lieve Anja. Ik denk dat je heldere, wakkere momenten zult hebben tot je niet meer kan, wilt hebben tot je niet meer kan. Omdat je zo enorm geniet van je gezin, van mensen, van aandacht voor en van mensen. Omdat je nog lang niet klaar bent hier. Omdat je nog niet zo ver bent, om deze wereld te verlaten. Ik heb bij jou niet gehuild, maar terwijl ik dit type, stromen de tranen. “Misschien zien we elkaar ooit weer”, zei ik, hoewel ik daar eigenlijk helemaal niet in geloof. “Niemand weet het, hè”, fluisterde jij. “Nee, niemand weet het”, fluisterde ik terug. We hielden elkaars hand vast. “Dag, lieve Anja” zei ik.

Jouw gezin zal de spil van hun bestaan gaan missen, maar ze zijn sterk en ze kunnen veel aan. Ik wens en hoop dat je nog heel veel fijne gesprekjes hebt, mooie momenten mag beleven. Zonder pijn en onrust. Maar als je heel erg moe wordt, lieve Anja, dan mag je heus gaan slapen. En wie weet, zien we elkaar ooit weer..

Ode aan Anja (Dasje)

27 reacties